Παγκοσμιοποίηση και Κοινοβουλευτικές Χούντες

Ενα ακόμη λιτό και εύστοχο άρθρο του Τάκη Φωτόπουλου για την παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική οικονομία. Αναδημοσίευση από εδώ.

του Τάκη Φωτόπουλου

Η Νέα Διεθνής Τάξη που σηματοδότησαν αφενός η άνοδος της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς, σαν συνέπεια της ανάδυσης του νέου φαινόμενου των πολυεθνικών, και αφετέρου η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», χαρακτηρίζεται από δύο αλληλένδετα στοιχεία. Το ένα αφορά το οικονομικό επίπεδο, και συνοπτικά ονομάζεται «νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση», ενώ το άλλο, το πολιτικό επίπεδο, αφορά  τη μορφή που παίρνει στις συνθήκες παγκοσμιοποίησης η κοινοβουλευτική «δημοκρατία». Και τα δύο αυτά στοιχεία είναι μη αναστρέψιμα φαινόμενα μέσα στο διεθνοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα, και δεν έχουν επομένως σχέση με συνωμοσίες, δόγματα και κακές πολιτικές «κακών» πολιτικών, όπως ισχυρίζεται αποπροσανατολιστικά η ρεφορμιστική Αριστερά.

Ανάλογα, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση δεν είναι απλά η συνέχιση της αποτυχημένης απόπειρας στις αρχές του περασμένου αιώνα για τη διεθνοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς, όπως ισχυρίζονται αναχρονιστικές εκδοχές του Μαρξισμού που βασίζονται σε αντίστοιχα αναχρονιστικές θεωρίες του ιμπεριαλισμού και του υπερ-ιμπεριαλισμού οι οποίες αγνοούν το θεμελιακό γεγονός που χαρακτηρίζει τη σημερινή παγκοσμιοποίηση: την ουσιαστική απώλεια της οικονομικής και, συνακόλουθα, της πολιτικής (αλλά και πολιτιστικής) κυριαρχίας. Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι δηλαδή μια δομική αλλαγή του καπιταλιστικού συστήματος που γεννήθηκε και καθολικεύθηκε χάρη στην μαζική εξάπλωση των πολυεθνικών, οι οποίες σήμερα ελέγχουν το παγκόσμιο εμπόριο και παραγωγή, μέσα σε ένα θεσμικό πλαίσιο που καθορίσαν οι ίδιες, με βάση τους διεθνείς οργανισμούς κάτω απο τον έλεγχό τους, όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, το ΔΝΤ αλλά και οικονομικές ενώσεις όπως η ΕΕ και η NAFTA. Το θεσμικό αυτό πλαίσιο συνοψίζεται στο άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών εμπορευμάτων και κεφαλαίου και τις «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις που καθιερώνουν την ανταγωνιστικότητα σαν το παγκόσμιο κριτήριο του τι, πως και που θα παραχθεί.

Όλα τα άλλα (το πετσόκομμα του κράτους πρόνοιας, οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, οι πολιτικές λιτότητας και συνακόλουθα η μαζική ανεργία και φτώχεια των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης) είναι αναπόφευκτες  συνέπειες των παραπάνω θεσμικών αλλαγών. Γι’ αυτό, οποιοδήποτε κόμμα να εκλεγεί σε μια χώρα που είναι ενσωματωμένη στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς θα εφαρμόσει βασικά τις ίδιες πολιτικές—εκτός αν αποκόψει τους δεσμούς της χώρας με αυτήν. Με δεδομένες επομένως τις παραμέτρους που καθορίζει το διεθνές θεσμικό πλαίσιο που ανέφερα, τα κράτη-έθνη περιορίζονται στον ρόλο διαχειριστή της παγκοσμιοποίησης, μολονότι φυσικά υπάρχουν διαφοροποιήσεις, στις οποίες δεν μπορώ να επεκταθώ, ανάλογα με τον βαθμό και τον τρόπο ενσωμάτωσης μιας χώρας στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς κ.λπ.

Όπως είναι αυτονόητο από τα παραπάνω, η μορφή της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» αλλάζει ριζικά στο νέο παγκοσμιοποιημένο πλαίσιο και γίνεται ένα υβρίδιο μεταξύ της παλαιάς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και μιας Χούντας, εξ ου και ο όρος «κοινοβουλευτική Χούντα». Έτσι τα κόμματα που κυβερνούν σήμερα εκλέγονται μέσα από μια διαδικασία που έχει ελάχιστα κοινά χαρακτηριστικά με τις παλαιές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, όπου κόμματα μαζών, με σαφώς διαφοροποιημένα εκλογικά προγράμματα (συντηρητικά, σοσιαλδημοκρατικά, κ.λπ.) εναλλάσσονταν στην  εξουσία. Σήμερα, πολιτικά κόμματα χωρίς μαζική βάση  και με πολιτικά προγράμματα που αποτελούν απλά παραλλαγές τη ίδιου θέματος απευθύνονται σε ένα περίπου 50%-60% του εκλογικού σώματος, εφόσον τα λαϊκά στρώματα που είναι τα θύματα της παγκοσμιοποίησης βασικά απέχουν από την εκλογική διαδικασία θεωρώντας (σωστά), ότι δεν τους αφορά. Και φυσικά η όλη διαδικασία χειραγωγείται κατάλληλα από τα ΜΜΕ (και κυρίως τα κανάλια) που ανήκουν στις ίδιες οικονομικές ελίτ, οι οποίες  στις ΗΠΑ —την αποθέωση κοινοβουλευτικής Χούντας— χρηματοδοτούν και τα δύο εναλλασσόμενα κόμματα εξουσίας!

Με αυτή την έννοια, οι διαφορές μεταξύ μιας στρατιωτικής και μιας κοινοβουλευτικής Χούντας ελαχιστοποιούνται. Η πρώτη αποκτά εξουσία μέσα από ένα στρατιωτικό πραξικόπημα και κυβερνά μέσα από διατάγματα. Η δεύτερη κατακτά την εξουσία μέσα από μια ψευδο-δημοκρατική εκλογική διαδικασία σαν την παραπάνω και κυβερνά μέσα από «νόμους» που περνούν από μια τυπική κοινοβουλευτική διαδικασία, ενώ το περιεχόμενο τους έχει προκαθοριστεί από την Χούντα που αποτελεί την κυβερνώσα πολιτική ελίτ, με βάση το θεσμικό πλαίσιο που ανάφερα και τις εντολές των ντόπιων ελίτ, σε αγαστή σύμπνοια με την υπερεθνική ελίτ, όπως την έχω ορίσει άλλου. Και οι δυο μορφές Χούντας ασκούν οικονομική βία και  καταφεύγουν συχνά στη κρατική βία, μολονότι η «κοινοβουλευτική» μορφή της την συγκαλύπτει κάτω από διαδικασίες και δικαιώματα που σήμερα είναι περισσότερο τυπικά παρά ουσιαστικά.

Δότες οργάνων

Διάβασα αυτό:Αναγκαστικοί δότες οργάνων θα γίνουν οι Έλληνες από τον Ιούνιο

Αναπαράγω εδώ μερικά από τα σχόλια του άρθρου:

Η αμφιλεγόμενη διάταξη έχει προκαλέσει αντιδράσεις, καθώς αρκετοί εκτιμούν πώς άνθρωποι που έχουν οδηγηθεί στην οικονομική εξαθλίωση, όπως άστεγοι και μετανάστες θα πωλούν τα όργανα τους και θα πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης.
…
Εξαιτίας της διάταξης αυτής μάλιστα παραιτήθηκε το προεδρείο του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων, ενώ δυσαρέσκεια έχει ξεσπάσει και στην ιατρική κοινότητα.

Η είδηση, μέσα στο ζόφο της κρίσης, μου προκάλεσε θυμηδία (είμαι καλά ή να το κοιτάξω;).

Ετσι θυμήθηκα αυτό:
Monty python – Organ donor

Προσπάθεια φίμωσης του δημοσιογράφου Κ. Βαξεβάνη

Ενημέρωση 1/11/2012: Αθωώθηκε από το Μονομελές Αυτόφωρο Πλημμελειοδικείο ο δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης. Δείτε τις σχετικές ειδήσεις εδώ:
capital.gr: Αθώος ο Κώστας Βαξεβάνης
Το κουτί της Πανδώρας: Αθώος ο Κώστας Βαξεβάνης
in.gr: Αθώος ο Κώστας Βαξεβάνης

Ενημέρωση: Ωρα 28/10/2012, 11:01 ο Κώστας Βαξεβάνης γράφει στο twitter του : »Μπαίνουν στο σπιτι με εισαγγελέα τώρα. Με συλλαμβάνουν. Διαδώστε»

Το Σάββατο 27 του Οκτώβρη, παραμονή της εθνικής επετείου, κυκλοφόρησε ένα έκτακτο τεύχος του περιοδικού HOT DOC με σκοπό να ενημερώσει την κοινή γνώμη για το ποιά ήταν τα ονόματα που περιέχονταν στην περιβόητη λίστα Λαγκάρντ.  Πρόκειται για 2.059 ονόματα ελλήνων που διατηρούσαν λογαριασμούς στην ελβετική HSBC και είχαν παραδωθεί από την Κ. Λαγκάρντ στον υπουργό Οικονομικών της τότε κυβέρνησης Γ. Παπακωνσταντίνου για να ακολουθήσουν προσπάθειες απόκρυψης του θέματος απο τον Γ. Παπακωνσταντίνου και τους διαδόχους του. Σχολιάζοντας σχετικά ο Κ. Βαξεβάνης έγραψε στην ιστοσελίδα koutipandoras.gr :

«Η Δικαιοσύνη που για τρία χρόνια κωλυσιεργεί, κάνει τα στραβά μάτια και παρακολουθεί νωχελικά σαν απλός παρατηρητής την πολιτική ηγεσία της Ελλάδας με κορυφαίους υπουργούς της κυβέρνησης, να πετούν ο ένας στον άλλο το μπαλάκι των ευθυνών εκπλήσσει για μία ακόμη φορά, με τα «αντανακλαστικά» της.»

Αποδεικνύοντας περίτρανα το ρόλο της «αναξάρτητης» δικαιοσύνης, ένας εισαγγελέας (ο οποίος προφανώς κοιμόταν ενώ δύο κρατικοί λειτουργοί (Βενιζέλος-Παπακωνσταντίνου) έπαιζαν κρυφτούλι με τη λίστα Λαγκάρντ που θα μπορούσε να βοηθήσει το κράτος να εντοπίσει μεγάλους φοροφυγάδες – το ίδιο κράτος που ξεζουμίζει τους συνταξιούχους), παρενέβη αυτεπαγγέλτως (ω, της δημοκρατικής ευαισθησίας!) και άσκησε ποινική δίωξη κατά του Κ. Βαξεβάνη όταν ο τελευταίος  δημοσιοποίησε τα ονόματα της λίστας.

Δεκάδες αστυνομικοί κινητοποιήθηκαν για να συλλάβουν πάραυτα τον «εγκληματία», με απλή προφορική εντολή του εισαγγελέα (οχι με ένταλμα) – στα όρια της παραθεσμικής λειτουργίας.

Χωρίς άλλα σχόλια, επισκεφθείτε τους συνδέσμους και απολαύστε την κατάντια της «ανεξάρτητης» δικαιοσύνης στη διεφθαρμένη και ψευδεπίγραφη «δημοκρατία» των ολιγαρχών.

Η σχετική είδηση στα ΝΕΑ: Συνελήφθη ο δημοσιογράφος Κ. Μπαξεβάνης (σ.σ. και το όνομα λάθος έχουν γράψει…!)

Η σχετική είδηση στο Κουτί της Πανδώρας: Όταν η Δικαιοσύνη εθελοτυφλεί και κωφεύει

Το βίντεο με τα καυστικά σχόλια του Κ. Βαξεβάνη: Βαξεβάνης: Αναζητούν εμένα αντί για την αλήθεια

Αρθρο της Γαλλικής Humanite για το θέμα: Ηumanite: «Στην Ελλάδα δεν πρέπει να λες την αλήθεια: Δημοσιογράφος καταζητείται από την αστυνομία»

Τα ληγμένα τρόφιμα, οι κρίσεις και οι ευκαιρίες στον καπιταλισμό

Με φόντο τους νέους λεονταρισμούς του «αμετακίνητου» Κουβέλη περί «απαράδεκτων απαιτήσεων» της τρόϊκας στα εργασιακά και τις «εθνικά υπερήφανες» δηλώσεις Βενιζέλου οτι «δεν είμαστε προτεκτοράτο» (σ.σ. αλήθεια; από πότε;), στριφογύριζα στο μυαλό μου την είδηση (της περασμένης εβδομάδας) για την απόφαση του Υπουργείου Ανάπτυξης να γίνεται νόμιμα διάθεση «ληγμένων» προϊόντων στα ράφια των καταστημάτων λιανικής.

Με την Ελλάδα γονατισμένη, με τον κοινωνικό ιστό διαλυμένο, με πλήθη ανέργων, με νεόπτωχους και ανέστιους να ψάχνουν τους κάδους των απορριμμάτων για ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως τροφή (μια που το σύστημα σταθμίζει τη «συστημική σταθερότητα» των τραπεζών υψηλότερα από την αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου και το δικαίωμά του για δουλειά, στέγη και τροφή που δεν θα την ψάχνει στα σκουπίδια), οι ιθύνοντες νόες του συστήματος είχαν τη φαεινή ιδέα: να πωλούνται τα ληγμένα σε μειωμένες τιμές στα καταστήματα λιανικής! Χαράς ευαγγέλια για τις επιχειρήσεις –  άλλη μια «επιχειρηματική» ευκαιρία, εν μέσω κρίσης! Γιατι να μήν συνεισφέρουν και τα ληγμένα στην κερδοφορία των επιχειρήσεων, αφού υπάρχουν άνθρωποι πρόθυμοι να τα καταναλώσουν; (1)

Δεν σχολιάζω την ηθική διάσταση της επινόησης των νοσηρών εγκεφάλων που το πρότειναν (λαμπροί απόφοιτοι του LSE και του Harvard οι περισσότεροι…). Δεν σχολιάζω το οτι θα μπορούσαν απλά να

Σόκ και δέος: κράτος-δολοφόνος κατά ειρηνικών διαδηλωτών στις Σκουριές Χαλκιδικής

Καταστρατηγώντας κάθε έννοια κράτους δικαίου, η Ελληνική Αστυνομία, εκτελώντας σαφώς άνωθεν εντολές, προέβη σε ένα όργιο βαρβαρότητας και λυσσαλέας καταστολής σε βάρος ειρηνικών διαδηλωτών, γυναικών, παιδιών και νοικοκυραίων στις Σκουριές Χαλκιδικής. Το χρονικό της βαρβαρότητας, το οποίο αποδεικνύει αδιάψευστα οτι η «νομιμότητα» που υπερασπίζεται η κυβέρνηση είναι η «νομιμότητα» των μεγάλων συμφερόντων (Μπόμπολα στη συγκεκριμένη περίπτωση), μπορείτε να το διαβάσετε στο κείμενο που ακολουθεί, όπου μια από τις διαδηλώτριες περιγράφει σοκαρισμένη τα συμβάντα.
Το κείμενο είναι αναδημοσίευση από το site του Παρατηρητηρίου Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων (το εντόπισα μέσω της Καλύβας ψηλά στο βουνό).  Τα δικά μου σχόλια περιττεύουν. Επισημαίνω μόνον οτι η επίσκεψη στο site του Παρατηρητηρίου Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων δεν αξίζει απλώς, αλλά επιβάλλεται, προκειμένου να ενημερωθείτε για το πλήρες ιστορικό που υπάρχει πίσω από την «επένδυση» στα μεταλλεία Χαλκιδικής – υπάρχει πλήθος άρθρων που καλύπτει όλες τις χρονικές φάσεις των εξελίξεων.

Σκουριές: το νέο Κράτος του Τρόμου

Με το σοκ από την κόλαση που ζήσαμε χθες στις Σκουριές ακόμα υπερβολικά έντονο, βρίσκομαι μπροστά στον υπολογιστή προσπαθώντας να γράψω ένα “κανονικό” άρθρο. Αδύνατον. Δεν μπορώ να βρω τις εκφράσεις, δεν ξέρω αρκετά σχήματα υπερβολής, άλλωστε όσους υπερθετικούς βαθμούς κι αν χρησιμοποιήσω η πραγματικότητα αυτών που συνέβησαν χθες πάλι θα με ξεπερνάει. Οπότε θα τα γράψω απλά, όπως τα έζησα, και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

Η χθεσινή πορεία στις Σκουριές ήταν ίσως η μεγαλύτερη που έχει γίνει για τα μεταλλεία και σίγουρα μια από της μεγαλύτερες στην ιστορία της Χαλκιδικής. Πολύ πάνω από δυο χιλιάδες άτομα από όλες τις μεριές της Χαλκιδικής και αρκετοί συμπαραστάτες του αγώνα μας από Θεσ/νίκη, Κιλκίς και Θράκη ήρθαν στην Ιερισσό από όπου ξεκίνησε η αυτοκινητοπομπή για τις Σκουριές. Για πρώτη φορά υπήρχε τόσος κόσμος, κυρίως νέοι άνθρωποι, από χωριά εκτός της Ιερισσού, που είναι ο μεγαλύτερος πυρήνας του αγώνα. Μ. Παναγία, Αμμμουλιανή, Ουρανούπολη, Νέα Ρόδα, Μεταγγίτσι, Γομάτι, Ορμύλια, Ν.Μουδανιά, Πολύγυρο, Πλανά, ακομα και άτομα από τα “μεταλλευτικά” χωριά Στρατονίκη, Στάγειρα, Παλαιοχώρι, που αψήφησαν την τρομοκρατία της εταιρείας και ήρθαν να διαδηλώσουν για το βουνό.

Αφήσαμε τα αυτοκίνητα πριν από το “Χοντρό Δέντρο”, τη διασταύρωση δηλαδή από όπου ξεκινάει ο δασικός δρόμος για τις Σκουριές, και από εκεί ξεκινήσαμε την πορεία μας. Μπροστά μας, σε απόσταση περίπου 300 μέτρα βρισκόταν αστυνομικές δυνάμεις και κλούβες, μπροστά από μια μικρή πορεία μεταλλωρύχων που είχε ξεκινήσει  από το Παλαιοχώρι. Δεν ήταν πάνω από 200-250 άτομα. Προχωρούσαν αργά προς το μέρος μας και η αστυνομία δεν τους σταματούσε, απλά τους συνόδευε. Τι ήθελαν άραγε; να χτυπηθούμε; Να έχουμε κανονικό εμφύλιο στην περιοχή; Μετά από λίγο αποχώρησαν, βλέποντας προφανώς το μέγεθος της δικής μας πορείας.

Ο δρόμος στο Χοντρό Δέντρο δεν ήταν κλειστός από ΜΑΤ, όπως άλλες φορές, μάθαμε όμως ότι υπήρχαν τέσσερις διμοιρίες επάνω, στις Σκουριές. Συνεχίσαμε με τα πόδια, άντρες και γυναίκες όλων των ηλικιών, μια μακριά, ειρηνική πορεία 7 χιλιομέτρων μέχρι τις Σκουριές, μέσα στο υπέροχο βουνό μας που θέλουν να καταστρέψουν. Μια μικρή ομάδα από εμάς, γύρω στα 200 άτομα, παρέμεινε στο Χοντρό Δέντρο, για να προσπαθήσει να κρατήσει πίσω τα ΜΑΤ αν επιχειρούσαν επίθεση από το Παλαιοχώρι. Τώρα πια, έχοντας δει την απίστευτη αγριότητα των Ματατζήδων, κάτι τέτοιο ακούγεται μάλλον αφελές.

Όταν φτάσαμε στις Σκουριές αντικρύσαμε ένα τείχος από αστυνομικούς να φράζει το δημόσιο δασικό δρόμο, λίγο μπροστά από τα γραφεία της εταιρείας. Από πίσω οι “πράσινοι” Ματατζήδες και ακόμα πιο πίσω στελέχη της εταιρείας και ασφαλίτες. Για να μην προκαλέσουμε επίθεση μπήκαμε μπροστά οι γυναίκες και τους ζητήσαμε να μας αφήσουν να περάσουμε. Απόλυτη άρνηση. Είμασταν εκεί μπροστά στις ασπίδες φωνάζοντας συνθήματα και προσπαθώντας να μιλήσουμε στους ανέκφραστους αστυνομικούς. Είμαστε οι γυναίκες, οι μανάδες, οι αδελφές και οι κόρες σας και είμαστε εδώ για να προστατεύσουμε τον τόπο μας. Αγωνιζόμαστε για παιδιά μας και για το αύριο. Γιατί μας χτυπάτε; Εσείς τι θα πείτε στα δικά σας παιδιά;

Στα δεξιά μας, σε απόσταση μικρότερη από είκοσι μέτρα από εμάς και από το μπλόκο, άναψε μια φωτιά μέσα στο δάσος. Ένα πυροσβεστικό που ήταν πίσω από την αστυνομία πήγε να τη σβήσει και πολλές από τις γυναίκες έτρεξαν να βοηθήσουν κι αυτές. Αυτό που είδαν ήταν ότι τα ξύλα ήταν στοιβαγμένα σε σωρό, έτοιμα από πριν για να τους βάλει κάποιο χέρι φωτιά. Βγάζει  μάτι η προβοκάτσια. Η γυναίκα που το λέει αυτό στο βίντεο είναι τώρα στο νοσοκομείο του Πολυγύρου, γιατί τα ΜΑΤ της σακάτεψαν το πόδι.

Κάποια στιγμή, όταν κόντευε να πέσει το βράδυ, η διοίκηση της αστυνομίας αποφάσισε ότι ήταν ώρα να τελειώνει μαζί μας και άρχισε η επίθεση. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε απολύτως καμμία πρόκληση από τη δική μας πλευρά, ούτε μία πέτρα. Εκτοξεύοντας τεράστιες ποσότητες δακρυγόνων και ουρλιάζοντας “καριόλες” και “πουστράκια”, άρχισαν να κυνηγάνε τους διαδηλωτές χτυπώντας άγρια όσους έμεναν πίσω. Δεν μπορούσα να τρέξω και μπήκα μέσα στο δάσος. Μπήκαν όμως και αυτοί μέσα στο δάσος και βρέθηκα να είμαι μπρούμυτα πάνω στα φύλλα, μέσα σε ένα σύννεφο από δακρυγόνα,  με αφηνιασμένους Ματατζήδες να τρέχουν κι από δεξιά κι απο αριστερά μου. Με είδαν, δε με είδαν, δεν ξέρω, πάντως γλύτωσα. Τους άφησα να περάσουν, πήγα λίγο παρακάτω κι ανέβηκα σ’ένα αγροτικό αυτοκίνητο που μαζευε κόσμο και κατέβαινε προς τα κάτω. Στο ίδιο αυτοκίνητο ανέβηκε και σωριάστηκε στην καρότσα σφαδάζοντας από τον πόνο ένα νέο παιδί, άσχημα χτυπημένο στα πλευρά.

Το άγριο κυνηγητό συνεχίστηκε για τουλάχιστον δυο χιλιόμετρα. Αυτοκίνητα δικά μας ανεβοκατέβαιναν στο βουνό για να κατεβάσουν όλους τους διαδηλωτές. Όταν έφτασα κάτω, στο Χοντρό Δέντρο, είδα ότι είχανε ρίξει κάθετα στο δρόμο ένα μεγάλο πεύκο και του είχανε βάλει φωτιά για να εμποδίσουν την επίθεση από την άλλη δύναμη των ΜΑΤ που περίμενε από τη μεριά του Παλαιοχωρίου. Αν λυπήθηκα για το ένα δέντρο; Όχι φυσικά. Λυπάμαι, κλαίω, για τα δεκάδες χιλιάδες δέντρα που κόβει επάνω στο βουνό η καλή εταιρεία που προστατεύουν τα ΜΑΤ. Σήμερα το πρωί διάβασα στο μπλογκ των υποστηρικτών της εταιρείας τον εξής υποκριτικό τίτλο:  ΣΟΚ! “ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ” ΑΚΤΙΒΙΣΤΕΣ ΕΚΟΨΑΝ ΚΑΙ ΕΚΑΨΑΝ ΔΕΝΤΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑ ΣΤΙΣ ΣΚΟΥΡΙΕΣ . Δεν τους είδα να “σοκάρονται” από τη σφαγή των δέντρων που γίνεται τώρα στις Σκουριές, ούτε από τα τέσσερα μεγάλα δέντρα που έκοψε η εταιρεία για να εμποδίσει την πρόσβαση των διαδηλωτών στις Σκουριές, στην πορεία μας στο βουνό τον περασμένο μήνα.

Βρισκόμασταν συγκεντρωμένοι στο Χοντρό Δέντρο και περιμέναμε να βεβαιωθούμε ότι είχαν επιστρέψει σώοι από το βουνό όλοι οι δικοί μας, όταν είδαμε ΜΑΤ να κατεβαίνουν τρέχοντας από το δασικό δρόμο, τον ίδιο από τον οποίο είχαμε κατεβεί κι εμείς. Η πρώτη αντίδραση ήταν έκπληξη: πώς πρόλαβαν και κατέβηκαν από το βουνό αφού ήταν από πίσω μας και για να φτάσουν στο Χοντρό Δέντρο θα έπρεπε να έρθουν με τις κλούβες; Αργότερα μάθαμε ότι αυτά ήταν “φρέσκα”, ξεκούραστα ΜΑΤ, που είχαν περάσει μέσα από τη Μεγάλη Παναγία και έφτασαν πάνω από το Χοντρό Δέντρο από άλλο δασικό δρόμο.

Αυτή είναι και η τελευταία εικόνα που έχει καταγράψει η κάμερα μου. Τα ΜΑΤ να κατηφορίζουν τρέχοντας. Αυτό που ακολούθησε δεν περιγράφεται. Σα λυσσασμένα σκυλιά χύμηξαν πάνω στον κόσμο που προσπαθούσε να μπει στα αυτοκίνητα και να φύγει, πετώντας δακρυγόνα και χτυπώντας αδιακρίτως. Ποδοπατούσαν ανθρώπους, τραβούσαν γυναίκες από τα μαλλιά, χτυπούσαν με τα γκλομπς πάνω σε χέρια, πόδια, πλάτες. Τα αυτοκίνητα κινούνταν πολύ αργά γιατί ήταν πάρα πολλά και υπήρχαν και πάρα πολλοί πεζοί. Μέσα στον πανικό πολλοί τρακάρανε μεταξύ τους. Οι μαινόμενοι Ματατζήδες τρέχανε ανάμεσα στα αυτοκίνητα, τα χτυπούσαν με τα γκλομπς, σπάγανε τζάμια, ανοίγανε τις πόρτες και τραβούσαν τους ανθρώπους έξω, τους πετούσαν κάτω, τους κλωτσούσαν. Ματατζής άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου μου και μου φώναξε “Μασκούλα ε; Καριόλα!”, επειδή είχα στο μέτωπο μια χάρτινη μάσκα χειρουργείου κι άπλωσε το χέρι του να με τραβήξει έξω.  Τράβηξα την πόρτα, έβαλα την ασφάλεια και περίμενα να αρχίσει να χτυπάει το αμάξι, αλλά αυτός είχε ήδη φύγει και χτυπούσε άλλο αμάξι.

Είδα με τα μάτια μου μπάτσο να σπάει τζάμι και να πετάει δακρυγόνο ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ. Όλο το εσωτερικο ήτανε μαύρο από τους καπνούς, καπνοί έβγαιναν από τα κλειστά παράθυρα και οι μπάτσοι τράβηξαν έξω τον οδηγό και τον σάπισαν στο ξύλο. Όπως έμαθα, το ίδιο έκαναν και σε άλλα αυτοκίνητα. Ένας οδηγός που του πετάξαν δακρυγόνο μέσα στο αυτοκίνητο, έχασε τον έλεγχο και χτύπησε Ματατζή. Ο άνθρωπος αυτός είναι σήμερα κατηγορούμενος στο αυτόφωρο για “βαριά σωματική βλάβη” του Ματατζή!

Η εντολή προφανώς ήταν “ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ!” και το μήνυμα προφανές: “ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΟΥΝ ΝΑ ΞΑΝΑΠΑΤΗΣΟΥΝ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ”. Ο στόχος δεν ήταν απλά να διαλύσουν τη διαδήλωση, αυτό το έχουν ξανακάνει, δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες είναι υπεραρκετά απέναντι σε ανθρώπους που δεν είναι εξοπλισμένοι να τα αντιμετωπίσουν. Η επίθεση των ΜΑΤ στους διαδηλωτές που έφευγαν ήταν οργανωμένο δολοφονικό σχέδιο, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το περιγράψω, αν αυτά τα αφιονισμένα κτήνη είχαν όπλα είναι σίγουρο ότι θα τα είχαν χρησιμοποιήσει.

Έγιναν 15 συλλήψεις, τυχαίες συλλήψεις, δηλαδή όποιον κατάφερναν να πιάσουν. Το βράδυ στον Πολύγυρο, ο Διοικητής της Αστυνομίας, Ταξίαρχος κ. Παπουτσής, πήγε στο Νοσοκομείο Πολυγύρου όπου βρίσκονταν πολλοί από τους χτυπημένους διαδηλωτές και ζητούσε ονόματα. Οι γιατροί, προς τιμήν τους, επικαλέστηκαν το ιατρικό απόρρητο και δεν έδωσαν ονόματα. Χούντα.

Η λέξη “Χούντα” δεν έρχεται τυχαία στο μυαλό. Σήμερα δικάζονται στον Πολύγυρο οι 15 συλληφθέντες με την αυτόφωρη διαδικασία και με την κατηγορία της “στάσης”, δηλαδή της βίας κατά του Κράτους. Άρθρο 170 του Ποινικού Κώδικα. Η κατηγορία αυτή έχει να απαγγελθεί από την εποχή της Χούντας.

Στάση; Στάση εναντίον του Κράτους; Είναι η ιδιωτική εταιρεία το “Κράτος”; Είναι ο Μπόμπολας το “Κράτος”;

Τότε ένοχοι αυτού του εγκλήματος είμαστε όλοι. Οι 2500 άνθρωποι που ήμασταν χθες στις Σκουριές και η πλειοψηφία των κατοίκων της περιοχής μας που, αντίθετα από ότι λέει η προπαγάνδα, είναι ενάντια στα σχέδια της εταιρείας. Όλοι οι άνθρωποι που γνωρίζουν για το έγκλημα που πάει  να γίνει, συμπαραστέκονται στον αγώνα μας και αν βρίσκονταν στη Χαλκιδική θα ήταν σίγουρα μαζί μας στο βουνό. ΟΛΟΙ.

Αν αυτό είναι το “Κράτος” μας, τότε ναι, είμαστε όλοι ένοχοι “στάσης”.

Κατάργηση εργοδοτικών εισφορών και ψευδεπίγραφη δημοκρατία

Το οτι καιρό τώρα το πολίτευμα της χώρας είναι τύποις μόνον δημοκρατία το έχουμε ψυχανεμιστεί. Το οτι μέριμνα των κυβερνώντων είναι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων μιας συγκεκριμένης -πολύ μικρής αριθμητικά- ομάδας ανθρώπων, επίσης. Πού και πού όμως έρχονται στη δημοσιότητα ορισμένες ειδήσεις που μας το θυμίζουν, με τρόπο σκαιό και οδυνηρό.

Ποιά βουλή και παπάρια; Υπουργικό συμβούλιο!

Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο «Cogito ergo sum«.

Γράφαμε το περασμένο Σάββατο («Ιστορίες ασφαλιστικής τρέλλας«) για την τροπολογία που προσπάθησε να περάσει η κυβέρνηση προκειμένου να μειώσει κατά 1,1% το ποσοστό των εργοδοτικών εισφορών, απαλλάσσοντας τους εργοδότες (όχι όμως και τους εργαζόμενους!) από τις εισφορές που πληρώνουν υπέρ Εργατικής Κατοικίας και Εργατικής Εστίας. Στο υστερόγραφο εκείνου του κειμένου σημειώναμε ότι η σχετική διάταξη θα επανερχόταν για ψήφιση στην βουλή μέσα στον μήνα. Πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις, επανήλθε. Ο Βρούτσης (ο απελευθερωτής, θυμάστε) την επανέφερε αλλά σηκώθηκαν ως κι οι πέτρες εναντίον του και αναγκάστηκε να την αποσύρει για δεύτερη φορά.

Στο σημείο αυτό, θέλω να ενημερώσω τους άσχετους αναγνώστες ότι οι επιχειρήσεις

Η φιλοσοφία δεν μένει πιά εδώ

Rodin – The thinker

Ετυχε χθές να κοιτάξω τη λίστα με τα αντικείμενα των προγραμμάτων εκπαίδευσης εξ’ αποστάσεως του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ανάμεσα στα 129 αντικείμενα που περιέχει η λίστα, βρίσκει κανείς Δημόσιες Σχέσεις, Διοίκηση Επιχειρήσεων, Τραπεζική Διοίκηση, Χρηματοοικονομική Διοίκηση, Πράσινη Επιχειρηματικότητα, Εταιρική Διακυβέρνηση, Ηγεσία και Διοίκηση, Ανάπτυξη Προσωπικών Δεξιοτήτων και πολλά, πολλά συναφή. Αν ψάξει όμως για Ιστορία ή Φιλοσοφία, Αρχαιολογία ή Γλωσσολογία, δεν θα βρεί ούτε ένα αντικείμενο σχετικό. Ούτε ένα! Στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στην πρωτεύουσα της χώρας όπου γεννήθηκε η Φιλοσοφία, δεν υπάρχει χώρος ούτε για ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα που να την αφορά!

Ετσι είναι, φίλες και φίλοι. Με την ολοκληρωτική επικράτηση της «κοσμοθεωρίας» των αγορών επί του πολιτισμού, η Φιλοσοφία, η Ιστορία, η Γλωσσολογία, η Αρχαιολογία φαντάζουν

6:30 π.μ.

Τον πλησίασε με γοργά, ανάλαφρα βήματα. Τα μάτια της, χαμηλωμένα, τον απέφευγαν διακριτικά. Το πολυφορεμένο, παλιομοδίτικο φόρεμά της με τα μικρά λευκά λουλουδάκια και τα σχεδόν φθαρμένα παπούτσια της δεν αρκούσαν για να θαμπώσουν τη χάρη και την εκθαμβωτική φρεσκάδα της νιότης της. Τα ίσια, μαύρα μαλλιά της, πιασμένα σε μια μικρή αλογοουρά μέ ένα διακριτικό κοκκαλάκι, λικνίζονταν στο ρυθμό του βαδίσματός της. Εφτασε κοντά του και στάθηκε. Σήκωσε το βλέμμα της και συνάντησε το δικό του. Ξαφνικά, τα μάτια της έλαμψαν και στα χείλη της άνθισε αυτό που του φάνηκε σαν το πιό ζεστό χαμόγελο στον κόσμο. Απλωσε το χέρι της και του πρόσφερε κάτι. Μια σοκολάτα. Την πήρε αμήχανα και προσπάθησε να ψελλίσει «ευχαριστώ», μα η φωνή του δεν τον υπάκουσε. Δεν χρειαζόταν. Στα μάτια του διάβασε όσα ήθελε να ξέρει. Εστριψε απότομα και άρχισε να απομακρύνεται. Καθώς έφευγε, γύρισε για μια στιγμή και του έριξε μια κλεφτή ματιά. Βλέποντάς τον αποσβολωμένο, δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ένα ακόμη -σκανδαλιάρικο αυτή τη φορά- χαμόγελο, λίγο πριν γυρίσει πάλι και συνεχίσει το δρόμο της.

…

Ανοιξε τα μάτια του. Η γνώριμη εικόνα της κρεβατοκάμαρας δεν ήταν αρκετή για να τον επαναφέρει. Για αρκετά λεπτά έμεινε να κοιτάζει με άδειο βλέμμα το ταβάνι, απολαμβάνοντας ένοχα αυτό το επίμονο μετείκασμα  που αρνιόταν να σβήσει.

Σηκώθηκε. Δεν έπρεπε ν’ αφήσει αυτήν την οδυνηρά όμορφη οπτασία να ταράξει το γκρίζο της υπόλοιπης μέρας του.
Εσυρε τα βήματά του ως την κουζίνα κι άρχισε να φτιάχνει καφέ.

«Ξένιος Ζεύς»: όταν οι λέξεις εννοούν τα αντίθετά τους

Για τη «διπλή γλώσσα» της εξουσίας έχουμε ξαναγράψει, εδώ: Η παραχάραξη των εννοιών, η εξοικείωση των πολιτών με έννοιες αλλοιωμένες και διαστρεβλωμένες είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την αλλοτρίωση των συνειδήσεων από την πραγματικότητα, και βρίσκεται ανέκαθεν σε υψηλή θέση στις προτεραιότητες της καθεστωτικής προπαγάνδας. Αλλά η επικαιρότητα δεν παύει να μας τροφοδοτεί με νέα (παρα)δείγματα. Ιδού το πιό πρόσφατο:

Σε εξέλιξη βρίσκεται από την Παρασκευή ευρεία επιχείρηση της ΕΛ.ΑΣ. με τον κωδικό «Ξένιος Ζευς» για την απομάκρυνση παράνομων μεταναστών από το Κέντρο της Αθήνας, αλλά και την «σφράγιση» της μεθορίου στον Έβρο, όπου πρόσφατα μεταφέρθηκαν και 1.800 συνοριοφύλακες. (πηγή)

Δεν έχω πρόθεση να θίξω το καυτό ζήτημα της λαθρομετανάστευσης (και της ελέω «Δουβλίνου ΙΙ» διόγκωσης του αριθμού των «εγκλωβισμένων» στη χώρα μας μεταναστών, κλπ). Στέκομαι ωστόσο στο «Ξένιος Ζεύς«: η κυνική επιλογή του «Ξένιος Ζεύς» για μια επιχείρηση απομάκρυνσης μεταναστών είναι εξόχως αποκαλυπτική για τη σχέση της ρητορικής και της ορολογίας της εξουσίας με την πραγματικότητα: μια σχέση απόλυτης αντιστροφής της αλήθειας…

Δημοσιογραφία και υψηλοί συμβολισμοί

Melopsittacus undulatus

Σύμφωνα με την Καθημερινή της Κυριακής, μεταξύ των πρωτοβουλιών που αναμένεται να αναλάβει ο κ. Σαμαράς περιλαμβάνονται μια κίνηση υψηλού συμβολισμού στο μέτωπο των αποκρατικοποιήσεων με αιχμή τον ΟΠΑΠ, τα Λαχεία και το Ελληνικό. (πηγή)

Aπό τότε που διάβασα το άρθρο, έχασα τον ύπνο μου.
Στριφογυρίζω το βράδυ στο κρεβάτι προσπαθώντας να λύσω το γρίφο που περίτεχνα ενσωμάτωσε στο κείμενό του ο διακριτικά στοχαστικός συντάκτης του άρθρου.

Τι να εννοεί ο εμβριθής δημοσιογράφος με την «κίνηση υψηλού συμβολισμού»;
Ποιός είναι άραγε ο υψηλός συμβολισμός; Τι ακριβώς συμβολίζει η κίνηση;

Ισως οτι η κυβέρνηση είναι αταλάντευτα διατεθειμένη να ξεπουλήσει οτιδήποτε κερδοφόρο, κρατώντας τα σαπάκια να τα συντηρεί ο έλληνας φορολογούμενος (βλέπε μεταβίβαση ΑΤΕ στην Τράπεζα Πειραιώς);
Ισως οτι δεν υπάρχει κατώφλι ενδοτικότητας και υποτέλειας που η κυβέρνηση δεν είναι πρόθυμη να διαβεί;
Τί άλλο; Τί άλλο; (κανένα στόμα / δεν τό ‘βρε και δεν τό ‘πε ακόμα…)

Πές μας κι εμάς, βαθυστόχαστε δημοσιογράφε.
Μην μας εγκαταλείπεις αβοήθητους στην αδαημοσύνη μας.

Αγροτική τράπεζα: τα κέρδη στην Τράπεζα Πειραιώς, οι ζημιές στο δημόσιο

Με το χαρακτήρα του κατεπείγοντος πέρασε χθές στα χέρια της Τράπεζας Πειραιώς το υγιές τμήμα της Αγροτικής Τράπεζας («ενεργητικό»), με τη διαδικασία της απορρόφησης.

Τι λένε οι επίσημες ανακοινώσεις:

Η Τράπεζα Πειραιώς
Η Τράπεζα Πειραιώς δεσμεύτηκε ότι διασφαλίζει όλες τις θέσεις απασχόλησης των εργαζομένων της Αγροτικής Τράπεζας. Από την προσεχή Δευτέρα, 30 Ιουλίου, όλο το δίκτυο καταστημάτων της Αγροτικής θα λειτουργεί υπό το σχήμα της Πειραιώς, διατηρώντας όμως την εμπορική επωνυμία «ATEbank». Όλες οι συναλλαγές των πελατών της Αγροτικής θα εξακολουθούν να πραγματοποιούνται κανονικά, όπως μέχρι σήμερα, χωρίς καμία αλλαγή. (6)

Η ανακοίνωση του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας
«Η λύση που προκρίθηκε ενισχύει το τραπεζικό σύστημα, είναι σύμφωνη με την ευρωπαϊκή πρακτική εξυγίανσης τραπεζών και υλοποιήθηκε σύμφωνα με τα ισχύοντα στην εθνική νομοθεσία, πάντα με γνώμονα τη βιωσιμότητα του εγχειρήματος, την προάσπιση του δημοσίου συμφέροντος, τη διασφάλιση των καταθετών και την ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος στην κρίσιμη περίοδο που διανύει σήμερα η χώρα.
Με το εγχείρημα αυτό, διασφαλίζονται οι καταθέσεις των πελατών της Αγροτικής Τράπεζας και οι θέσεις απασχόλησης, ενώ παράλληλα επιτυγχάνεται η απρόσκοπτη λειτουργία και εξυπηρέτηση των υφιστάμενων πελατών». (3)

Τι ΔΕΝ λένε οι επίσημες ανακοινώσεις:

Στον Ομιλο της Τράπεζας Πειραιώς μεταβιβάστηκε το «δίκτυο καταστημάτων, το σύνολο των καταθέσεων, το υγιές ενεργητικό, καθώς και συγκεκριμένες δραστηριότητές της», δηλαδή αποκλειστικά και μόνο το τμήμα της επιχειρηματικής δραστηριότητας που υπόσχεται ακόμη περισσότερα κέρδη. (4)

Στο «παθητικό» κομμάτι της τράπεζας (που περνάει στην ιδιοκτησία του δημοσίου) «μεταφέρονται» οι θυγατρικές της σημερινής ΑΤΕ που ανήκουν στον αγροτοβιομηχανικό κλάδο, συγκεκριμένα: «ΔΩΔΩΝΗ», «ΣΕΚΑΠ», «Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης» (ΕΒΖ), «Ελληνική Βιομηχανία Ζωοτροφών» (ΕΛΒΙΖ), «Εταιρεία Ανάπτυξης Αλιείας» (ΕΤΑΝΑΛ). Επίσης, στο «παθητικό» κομμάτι μεταφέρονται και τα επισφαλή δάνεια πελατών της ΑΤΕ, κατά βάση αυτά που θεωρούνται οριστικά χαμένα ή που έχουν τις μικρότερες πιθανότητες αποπληρωμής τους στο μέλλον. (4)

Παρά τις δεσμεύσεις της Τράπεζας Πειραιώς για τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας, το μέλλον των εργαζομένων στην ΑΤΕ διαγράφεται αβέβαιο, αφού η σχετική ανακοίνωση αφενός δεν αναφέρει τίποτα σχετικά με το είδος των εργασιακών σχέσεων ή τις απολαβές των εργαζομένων, αφ’ ετέρου δεν μπορεί να θεωρηθεί και απολύτως αξιόπιστη, αφού στα πλαίσια της συμπίεσης του κόστους λειτουργίας και για να μην υπάρχουν αλληλοεπικαλύψεις στο δίκτυο των υποκαταστημάτων είναι δεδομένο οτι θα μπεί «λουκέτο» σε πολλά από αυτά. (4), (5) Επίσης, κύκλοι της Τράπεζας Πειραιώς έλεγαν ότι αφού ανακαλείται η άδεια της ΑΤΕ, κατά το νέο νομοθετικό πλαίσιο που τροποποιήθηκε τον περασμένο Φεβρουάριο, λύνονται αυτόματα οι υφιστάμενες Συμβάσεις Εργασίας και θα χρειασθεί η υπογραφή νέων συμβάσεων, πράγμα μάλλον ενδεικτικό των προθέσεων της Τράπεζας Πειραιώς για δραστική μείωση μισθών.

Σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση «για τα μη ενήμερα δάνεια με ενέχυρο αγροτική γη που δεν θα μεταβιβαστούν στην Τράπεζα Πειραιώς θα υπάρξει ειδική νομοθετική ρύθμιση». Αυτό δημιουργεί ανησυχίες ότι διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις για κατασχέσεις και πλειστηριασμούς αγροτικών εκτάσεων και παραγωγικών μονάδων, η παραπέρα συγκέντρωση αγροτικής γης στα χέρια μεγαλοεπιχειρηματιών. (4) Σε κίνδυνο τίθεται η αγροτική γη που είναι υποθηκευμένη κάτω από ειδικούς προνομιακούς όρους στην ΑΤΕ, ενώ κινδυνεύει άμεσα και το μέλλον της εναπομείνασας αγροτικής οικονομίας και αγροτικής παραγωγής, καθώς άδηλο είναι το μέλλον για δεκάδες χιλιάδες δανειολήπτες αγρότες και τη γη τους και για χιλιάδες μικρομεσαίες συνεταιριστικές, κτηνοτροφικές, πτηνοτροφικές, αλιευτικές επιχειρήσεις και επιχειρήσεις ιχθυοκαλλιέργειας και τους εργαζομένους σε αυτές. (5)

Πώς διαλύεται τ’ ατσάλι

Ο Γιάννης Κιμπουρόπουλος απαριθμεί τις αιτίες που οδήγησαν τον κλάδο της ελληνικής χαλυβουργίας στην παρακμή και καταρρίπτει τα «βολικά άλλοθι στα οποία καταφεύγει η επιχειρηματική ελίτ», όπως ο ίδιος εύστοχα τα χαρακτηρίζει.

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου, από το πολύ καλό ιστολόγιο «ΚΙΜΠΙ«. Με έντονα γράμματα οι δικές μου επισημάνσεις.

Τις δεκαετίες που κράτησε η λάμψη της Οκτωβριανής Επανάστασης και του σοβιετικού πειράματος, πολλές γενιές αριστερών γοητεύτηκαν από το ευαγγέλιο του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, το «Πώς δενότανε τ’ ατσάλι», του Νικολάι Οστρόφσκι. Ο τίτλος αυτού του αυτοβιογραφικού βιβλίου απέκτησε απροσδόκητη επικαιρότητα λόγω της πολύμηνης απεργίας στην Ελληνική Χαλυβουργία. Αλλά κυρίως χάρη σε μια παρεξήγηση: το «ατσάλι» του Οστρόφσκι ελάχιστη σχέση έχει με το ατσάλι της χαλυβουργίας. Αν και «προλεταριακό έπος», το βιβλίο δεν αφηγείται την ιστορία κάποιου χαλυβουργού, αλλά τα βιώματα του Ουκρανού συγγραφέα που δούλεψε σε κουζίνα σιδηροδρομικού σταθμού, σαν θερμαστής, σαν ηλεκτρολόγος, αλλά περισσότερο σαν στρατιώτης του Κόκκινου Στρατού, στα χρόνια της επανάστασης και της εδραίωσης του σοβιετικού καθεστώτος. Η σχέση με τον χάλυβα εξαντλείται στις ατσάλινες δοκούς που έστρωναν οι εθελοντές κομσομόλοι στις σιδηροδρομικές γραμμές. Ενδεχομένως να επεκτείνεται και στην ατσάλινη θέλησή τους. Και στη θέληση του ίδιου του συγγραφέα που, αν και σχεδόν καθολικά ανάπηρος, κατάφερε να τελειώσει και να δει να εκδίδεται το θρυλικό του μυθιστόρημα.

Παρά την παρεξήγηση, ελάχιστα δημοσιεύματα για την περιπέτεια της «Χαλυβουργίας» απέφυγαν τον πειρασμό να «παίξουν» με τον τίτλο του βιβλίου, υπονοώντας ότι σε αυτό περιγράφονται άθλοι και πάθη μεταλλουργών. Αν κάποιος, όμως, ήθελε να ενισχύσει το συμβολικό βάρος αυτού του αγώνα, ίσως θα ήταν χρησιμότερο να ανατρέξει στη «Ζούγκλα» του Άπτον Σίνκλερ, ή στην τριλογία «USA» του Τζον Ντος Πάσος. Θα χρειαζόταν, δηλαδή, σύνδεση με έναν καπιταλιστικό κι όχι ένα σοσιαλιστικό έπος σαν του Οστρόφσκι.

Διότι στη «Χαλυβουργία», όπως και σε όλες τις χαλυβουργίες και στις λοιπές μεταλλουργίες, στις βιομηχανίες, στις ελαιουργίες, στις κλωστοϋφαντουργίες, στα φασονάδικα, στα γιαπιά και στα εργοτάξια, στις εμπορικές αλυσίδες, ακόμη και στα μικρά ντελιβεράδικα αυτής της χώρας γράφεται η ιστορία της παραγωγικής μας παρακμής. Και δεν γράφεται τώρα, στην κορύφωση της μνημονιακής ύφεσης. Γράφεται εδώ και πολλά χρόνια. Δεν γράφεται μόνο στις υψηλές θερμοκρασίες των 1.500 βαθμών τήξης του σιδήρου που συντίθεται με τον άνθρακα, το μαγγάνιο, το πυρίτιο κι άλλα στοιχεία για να γίνει το ανθεκτικό μέταλλο που στηρίζει τα σπίτια μας και δεν επιτρέπει να στομώσουν τα κοφτερά μαχαίρια μας. Η ιστορία της βιομηχανικής μας παρακμής γράφεται και στις μέσες θερμοκρασίες των 20 και πλέον βαθμών Κελσίου, που κάνουν την Ελλάδα χώρο ιδεώδη για να ζει κανείς.

Η επιχειρηματική ελίτ καταφεύγει συχνά σε βολικά άλλοθι για να ερμηνεύσει αυτή την παρακμή, την παράδοξη τροχιά από το αναπτυξιακό «θαύμα» των δύο προηγούμενων δεκαετιών στην ασθμαίνουσα προσπάθεια επιβίωσης σήμερα. «Φταίνε τα συνδικάτα, φταίει το ΠΑΜΕ που διώχνουν τις επενδύσεις και κλείνουν τις επιχειρήσεις». Υπάρχουν δυο τρεις εμβληματικές περιπτώσεις -η Χαλυβουργία σήμερα, η Pirelli και η Goodyear παλιότερα- που περιφέρονται ως απόδειξη διά του λόγου το αληθές. Αλλά στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ίχνος συνδικάτου ή ΠΑΜΕ στις εκατοντάδες μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις που έχουν κλείσει ή εγκαταλειφθεί από τους ιδιοκτήτες τους στις βιομηχανικές ζώνες και τα κουφάρια τους χάσκουν σήμερα άδεια, μνημεία αρπαχτής ή ανικανότητας. Καθένα τους είναι συνδεδεμένο με γενναιόδωρες επιδοτήσεις και αναπτυξιακά κίνητρα που απολάμβαναν για χρόνια οι ιδιοκτήτες τους, πριν αποφασίσουν να μετακομίσουν στα Βαλκάνια για τα φθηνότερα μεροκάματα ή απλώς να κλείσουν γιατί αποφάσισαν να γίνουν ραντιέρηδες, να κρύψουν σε ποικιλώνυμες offshore ό,τι μετέτρεψαν σε προσωπική περιουσία. Δεν υπάρχει ούτε το «μαξιμαλιστικό ΠΑΜΕ» ούτε οποιασδήποτε απόχρωσης «ρεφορμιστικό συνδικάτο» πίσω από τις 1,3 εκατομμύρια χαμένες θέσεις εργασίας που δημιουργούν το ιστορικό ρεκόρ ανεργίας. Άλλωστε, η Ελλάδα είναι χώρα με χαρακτηριστικά ανίσχυρα στον ιδιωτικό τομέα συνδικάτα. Η ΓΣΕΕ είναι μια κατ’ εξοχήν συνομοσπονδία των ΔΕΚΟ. Ακόμη και στη διάρκεια του μνημονιακού ρεκόρ απεργιών, η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα σπανίως υπερέβαινε το 20%.

Αντιθέτως, η Ελλάδα είναι μια χώρα με παραδοσιακά ισχυρότατη επιρροή των επιχειρηματιών και των ενώσεών τους στις πολιτικές αποφάσεις (την ξεχάσαμε τη «διαπλοκή»;) και, διόλου τυχαία, ορισμένες από αυτές «καρφώθηκαν», ακόμη και από το βήμα της Βουλής, ως εισηγητές και υποβολείς της «εσωτερικής υποτίμησης» που επιβλήθηκε στο μνημόνιο. Αυτή η «εσωτερική υποτίμηση», φορτωμένη σχεδόν εξ ολοκλήρου στους μισθούς και στο κόστος της εργασίας, βρίσκεται στον πυρήνα του φαύλου κύκλου ύφεσης-παραγωγικής κατάρρευσης- δημοσιονομικής εκτροπής.

Να πώς διαλύεται τ’ ατσάλι στην Ελλάδα του μνημονίου και της επιχειρηματικής ανεμελιάς. Με την ίδια απληστία που δενόταν τις προηγούμενες δεκαετίες, χωρίς καμιά στρατηγική φιλοδοξία, με το βλέμμα προσηλωμένο στο βραχυπρόθεσμο κέρδος. Παρ’ ότι η «βαριά βιομηχανία» στην Ελλάδα ηχεί πια ως ευφημισμός,

Για τη Χαλυβουργία

Είχα σκοπό να συγκεντρώσω και να δημοσιεύσω κάποια στοιχεία σχετικά με την απεργία στη Χαλυβουργία, γιατί η παραπληροφόρηση και η διαστρέβλωση από τα ΜΜΕ έχουν αγγίξει δυσθεώρητα ύψη. Στο μεταξύ, εντόπισα το παρακάτω κείμενο στο ιστολόγιο «Lenin reloaded» και το αναδημοσιεύω αυτούσιο. Παραθέτει ψύχραιμα τις πληροφορίες και περιέχει χρήσιμες παραπομπές για τη διασταύρωσή τους. Μόλις μπορέσω θα επανέλθω και θα προσπαθήσω να εμπλουτίσω το έτσι κι αλλιώς περιεκτικό αυτό κείμενο με περισσότερα στοιχεία και πηγές.

Για τη Χαλυβουργία (Γιάννης Ρ.)

 Αναδημοσίευση από εδώ. Με έντονα γράμματα οι δικές μου επισημάνσεις.

Με τα παρακάτω θέλω να ξεκαθαρίσω ορισμένα σημαντικά σημεία σχετικά με την απεργία στη Χαλυβουργία. Δυστυχώς παρατηρώ εκτεταμένη παραπληροφόρηση γύρω απο το θέμα της απεργίας, η οποία οφείλεται κυρίως στη μονομερή κάλυψη του θέματος απο τα ΜΜΕ, η οποία βρίσκει εύφορο έδαφος στην τυφλή αποστροφή ενός σημαντικού μέρους του κόσμου προς οτιδήποτε σχετίζεται με το ΠΑΜΕ ή το ΚΚΕ.

Αιτήματα Σωματείου

Οι 24ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες στο εργοστάσιο της Ελληνική Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο ξεκίνησαν την 1/11/2011 όταν ο εργοδότης κάλεσε τους εργαζόμενους να διαλέξουν μεταξύ 180 απολύσεων ή 5ωρη 5ήμερη εργασία με 40% μειωμένες αποδοχές (που προφανώς οι εργαζόμενοι δε θα μπορούσαν να αναπληρώσουν απο κάπου αλλού στο “ελεύθερο” 3ωρο τους). Εν τω μεταξύ, η παραγωγή βαίνει αυξάνουσα:

– 2009: 194.600 τόνους

– 2010: 231.000 τόνους με το χυτήριο κλειστό για δύο μήνες λόγω θανατηφόρου εργατικού ατυχήματος

– 2011 (εως και τον Οκτώβριο): 266.000 τόνους

Η εταιρεία έχει και δεύτερο εργοστάσιο στο Βόλο όπου εκεί τα μέτρα για μειωμένο ωράριο και μισθούς έγιναν δεκτά, αλλά δεν εφαρμόστηκαν γιατί λόγω της απεργίας του Ασπροπύργου το εργοστάσιο στο Βόλο έχει αναλάβει όλη την παραγωγή.

Εν τω μεταξύ στις 3 Φεβρουαρίου 2012 η εταιρεία

Ακραία άποψη: το νερό είναι δημόσιο δικαίωμα

Τάδε έφα Peter Brabeck-Letmathe, γενικός διευθυντής της Nestle:

«Είναι ένα ζήτημα αν πρέπει να ιδιωτικοποιήσουμε τη φυσική παροχή νερού για τον κόσμο. Υπάρχουν δύο διαφορετικές γνώμες. Η μία, που θεωρώ ακραία, […] θεωρεί το νερό δημόσιο δικαίωμα. Αυτό σημαίνει οτι ως άνθρωπος πρέπει να έχεις δικαίωμα στο νερό. Αυτή είναι η ακραία λύση. Η άλλη άποψη λέει οτι το νερό είναι τρόφιμο όπως όλα τα άλλα, και όπως όλα, πρέπει να έχει αγοραστική αξία.«

Τέτοιοι οικτροί άνθρωποι(;) βρίσκονται στο τιμόνι των μεγαλύτερων πολυεθνικών που, μαζί με τις τράπεζες, απειλούν να απλώσουν το δίχτυ της εξουσίας τους σε όλον τον πλανήτη και τους πόρους του.

Χωρίς άλλα σχόλια, απολαύστε τον:

Η Α. Μέρκελ και η Ινδονησία: πές μου τα όνειρά σου, να σου πώ ποιός είσαι

Είναι από τις περιπτώσεις όπου μια δήλωση μπορεί να είναι πολύ πιό εύγλωττη και αποκαλυπτική από δεκάδες αναλύσεις. Η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ, σε επίσκεψή της στην Ινδονησία, εξύμνησε την εντυπωσιακή μείωση του χρέους της χώρας και κάλεσε την Ευρωζώνη να ακολουθήσει το παράδειγμα της Ινδονησίας:

«Πιστεύω ότι η Ινδονησία μπορεί να αποτελέσει ένα πολύ καλό παράδειγμα μιας οικονομίας που γνωρίζει διαρκή ανάπτυξη, καθώς υπό την προεδρία του Γιουντογιόνο το δημόσιο χρέος, το οποίο είχε φτάσει στο 80% του ΑΕΠ, έπεσε στο 24%», δήλωσε η κ. Μέρκελ, προσθέτοντας ότι «είναι ένα παράδειγμα γι’ αυτό που μπορεί να γίνει και που η Ευρώπη οφείλει να κάνει, κυρίως αν λάβουμε υπόψη μας ότι η Ινδονησία μπόρεσε να το κάνει σε πολύ μικρή χρονική περίοδο, σε μερικά χρόνια». (1)

Διόλου δεν εκπλήσσει, βεβαίως, οτι η κ. Μέρκελ λησμόνησε να αναφέρει ορισμένα άλλα από τα επιτεύγματα αυτής της χώρας-υπόδειγμα για τις χώρες της ευρωπαικής ένωσης. Ας τα θυμίσουμε εμείς:

Στον τομέα του βιοτικού επιπέδου, λοιπόν:

• Ο μισθός των εργαζομένων βρίσκεται περίπου στα 100 ευρώ το μήνα.
• Ο μηνιαίος μισθός ενός βιομηχανικού εργάτη στην Ιάβα (μια από τις πολυπληθέστερες περιοχές της χώρας) είναι 50 ευρώ! (2)
• Οι άνθρωποι στην Ινδονησία παλεύουν καθημερινά για την επιβίωση. Το 1/3 του πληθυσμού των 250 εκατομμυρίων κατοίκων λιμοκτονεί, περίπου 100 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε συνθήκες οικτρής φτώχειας.
• Το ένα στα πέντε παιδιά κάτω των 5 ετών υποσιτίζεται. (5) Τα μεγαλύτερα παιδιά που κατά εκατομμύρια εγκαταλείπουν το σχολείο από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση δουλεύουν στις φυτείες έναντι 0,6 δολλαρίων τη μέρα.
• Τα 2/3 των αγροτικών νοικοκυριών δεν διαθέτουν εγκαταστάσεις υγιεινής.
• 310000 άνθρωποι είναι φορείς του AIDS, με πολλούς από αυτούς να καταλήγουν από την ασθένεια λόγω της οικονομικής τους αδυναμίας να λάβουν ιατρική βοήθεια.

Στον τομέα της Δημοκρατίας, οι δυνάμεις

Aπόρριψη της συνθήκης ACTA από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

Οι υπέρμαχοι της ελευθερίας του διαδικτύου (και των ελευθεριών γενικότερα…) μπορούν προσωρινά να πανηγυρίσουν για μια μικρή νίκη. Η συνθήκη με το ψευδεπίγραφο όνομα ACTA (Anti-Counterfeiting Trade Agreement = Εμπορική Συμφωνία Κατά της Παραποίησης)(2)(3)(4) απερρίφθη με συντριπτική πλειοψηφία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (478 καταψήφισαν, 39 υπερψήφισαν, 165 αποχές) (1).

Για τη συνθήκη ACTA έχω ξαναγράψει στο κείμενο «Η συνθήκη ACTA και η λογοκρισία στο internet«, όπου και παραπέμπω για πληρέστερη ενημέρωση. Εδώ αρκούμαι να συνοψίσω, για λόγους πληρότητας, οτι η ACTA:

• είναι προϊόν μυστικών και αδιαφανών διαπραγματεύσεων, χωρίς δημόσιο διάλογο, με το επιχείρημα ότι πρόκειται για «εμπορικό» θέμα
• παρακάμπτει μονίμως τις νομοθετικές διαδικασίες των κρατών: Μια επιτροπή της ACTA θα μπορεί να μεταβάλλει τη συμφωνία και μετά την υιοθέτησή της, κάτι που ισοδυναμεί με παράδοση λευκής νομοθετικής επιταγής σε ένα αδιαφανές σώμα που ελέγχεται από ιδιωτικά συμφέροντα
• βάζει εμπόδια σε τυχόν μελλοντική αλλαγή της νομοθεσίας σε εθνικό επίπεδο
• είναι ψευδεπίγραφη, γιατί ενώ παρουσιάζεται ως

Έκθεση Κομισιόν: Μια τεράστια κοινωνική καταστροφή σε αριθμούς

Αναδημοσίευση από το «Κουτί της Πανδώρας«.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της τριμηνιαίας έκθεσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την κοινωνική κατάσταση στη ΕΕ το 68% του πληθυσμού στη χώρα ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, ο αριθμός των αστέγων αυξάνεται δραματικά, η ανεργία είναι στα ύψη και δεν αναμένεται να μειωθεί και πολύ μεγάλο ποσοστό νέων είναι έτοιμο να εγκαταλείψει τη χώρα για να εργαστεί.

Η έκθεση της Επιτροπής επισημαίνει ότι το 68% του πληθυσμού στην Ελλάδα ζει κάτω από το όριο της φτώχειας (σ.σ. δηλαδή με εισόδημα κάτω από το 60% του μέσου εθνικού εισοδήματος) και διαθέτει πάνω από το 40% του εισοδήματός του για το ενοίκιο ή την αποπληρωμή στεγαστικού δανείου.

Οι θέσεις εργασίας στην Ελλάδα μειώθηκαν κατά

Φίλε μου Γιάννη.

Το άρθρο αυτό του Γιάνη Βαρουφάκη δημοσιεύτηκε χθές Τετάρτη 27/06/2012, στο protagon.gr. Ο γνωστός οικονομολόγος  καταθέτει τις απόψεις του για τις προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει στο άμεσο μέλλον, ο νέος Υπουργός οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας.

Από την μία μεριά θέλω να σου δώσω συγχαρητήρια. Από την άλλη, λόγω της ειλικρινούς φιλίας μας, νιώθω την ανάγκη να πω ότι άξιζες κάτι καλύτερο από το τιμόνι της οικονομίας αφού το πλοίο προσέκρουσε στα βράχια.

Ξέρω ότι, με τον έμφυτο ενθουσιασμό σου, το εννοείς όταν λες ότι υπάρχουν πολλές δυνατότητες να βγει η χώρα από την Κρίση. Είναι ο ίδιος ενθουσιασμός που σε έκανε τότε, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, να πιστέψεις (όταν όλοι σε κορόιδευαν) πως η Ελλάδα μπορεί να μπει στην ευρωζώνη – μια πίστη που σχέδον μόνος σου μετέτρεψες (από την θέση του Προέδρου του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων, και βασικού διαπραγματευτή με τους ευρωπαίους) σε πραγματικότητα.

Όμως, Γιάννη, αυτή την φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τότε, στα 1995, η Ευρώπη δημιουργούσε κάτι το νέο και συναρπαστικό. Το ερώτημα τότε ήταν αν μπορεί η μικρή και σαθρή Ελλάδα να γίνει αποδεκτή σε αυτό το νέο δημιούργημα, στο ευρωσύστημα, με μια άμβλυνση και κάπως δημιουργική ερμηνεία των όρων που ίσχυαν. Σήμερα η Ευρώπη αποδομείται. Μια άμβλυνση και κάπως δημιουργική ερμηνεία των όρων του τωρινού «παιγνίου» δεν θα

Η Ελλάδα και το εμπάργκο της Ε.Ε. στο ιρανικό πετρέλαιο

Η είδηση από το in.gr: το εμπάργκο στις εισαγωγές πετρελαίου από το Ιράν προς τις χώρες της ΕΕ πρόκειται να τεθεί σε εφαρμογή από την 1η Ιουλίου.

Η Ελλάδα εισήγαγε πετρέλαιο με πίστωση από το Ιράν και είχε ζητήσει να επιτραπούν οι αγορές και πέρα από την 1η Ιουλίου ή να δοθούν εγγυήσεις που θα της επιτρέπουν να αγοράζει πετρέλαιο από άλλες χώρες.

Οι Ευρωπαίοι υπουργοί απέρριψαν το αίτημα της Ελλάδας για ειδική μεταχείριση (όπως εξαίρεση ή πιστώσεις) σε ό,τι αφορά τις δικές της εισαγωγές λόγω των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει.

Συγκινητική η υποστήριξη της Ε.Ε. στα συμφέροντα της χειμαζόμενης ελληνικής οικονομίας και του δοκιμαζόμενου λαού μας.

Χαμένος πήγε τόσος φιλοευρωπαϊσμός που εκφράστηκε στις ελληνικές εκλογές. Αν έχεις τέτοιους φίλους…

Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης!

Η όρεξη της ευρωπαϊκής ελίτ έχει ανοίξει επικίνδυνα…

Την είδηση δημοσίευσε χθές (21/6/2012) το in.gr, αλλά πέρασε «στα ψιλά» εξαιτίας της επικαιρότητας για τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης: Τη δημιουργία «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» προτείνουν σε άτυπη αναφορά τους δέκα κορυφαίοι υπουργοί Εξωτερικών της ΕΕ, με επικεφαλής τον Γερμανό Γκίντο Βεστερβέλε (1).

Υπερεξουσίες στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Η περίπτωση της Ελλάδας με τις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις (που αν μη τι άλλο, θορύβησαν τους ευρωπαίους «εταίρους»), αλλά και άλλων ευρωπαϊκών χωρών που αρκετές φορές (με δημοψηφίσματα κλπ.) έχουν εκφράσει την αντίθεσή τους σε σχέδια που προωθούν οι ηγετικοί κύκλοι της Ε.Ε., έχει μάλλον κουράσει τις ευρωπαϊκές ελίτ. Οι οποίες αποφάσισαν πως ίσως είναι καιρός να ξεμπερδεύουν με τις ανεπιθύμητες