Αγροτική τράπεζα: τα κέρδη στην Τράπεζα Πειραιώς, οι ζημιές στο δημόσιο

Με το χαρακτήρα του κατεπείγοντος πέρασε χθές στα χέρια της Τράπεζας Πειραιώς το υγιές τμήμα της Αγροτικής Τράπεζας («ενεργητικό»), με τη διαδικασία της απορρόφησης.

Τι λένε οι επίσημες ανακοινώσεις:

Η Τράπεζα Πειραιώς
Η Τράπεζα Πειραιώς δεσμεύτηκε ότι διασφαλίζει όλες τις θέσεις απασχόλησης των εργαζομένων της Αγροτικής Τράπεζας. Από την προσεχή Δευτέρα, 30 Ιουλίου, όλο το δίκτυο καταστημάτων της Αγροτικής θα λειτουργεί υπό το σχήμα της Πειραιώς, διατηρώντας όμως την εμπορική επωνυμία «ATEbank». Όλες οι συναλλαγές των πελατών της Αγροτικής θα εξακολουθούν να πραγματοποιούνται κανονικά, όπως μέχρι σήμερα, χωρίς καμία αλλαγή. (6)

Η ανακοίνωση του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας
«Η λύση που προκρίθηκε ενισχύει το τραπεζικό σύστημα, είναι σύμφωνη με την ευρωπαϊκή πρακτική εξυγίανσης τραπεζών και υλοποιήθηκε σύμφωνα με τα ισχύοντα στην εθνική νομοθεσία, πάντα με γνώμονα τη βιωσιμότητα του εγχειρήματος, την προάσπιση του δημοσίου συμφέροντος, τη διασφάλιση των καταθετών και την ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος στην κρίσιμη περίοδο που διανύει σήμερα η χώρα.
Με το εγχείρημα αυτό, διασφαλίζονται οι καταθέσεις των πελατών της Αγροτικής Τράπεζας και οι θέσεις απασχόλησης, ενώ παράλληλα επιτυγχάνεται η απρόσκοπτη λειτουργία και εξυπηρέτηση των υφιστάμενων πελατών». (3)

Τι ΔΕΝ λένε οι επίσημες ανακοινώσεις:

Στον Ομιλο της Τράπεζας Πειραιώς μεταβιβάστηκε το «δίκτυο καταστημάτων, το σύνολο των καταθέσεων, το υγιές ενεργητικό, καθώς και συγκεκριμένες δραστηριότητές της», δηλαδή αποκλειστικά και μόνο το τμήμα της επιχειρηματικής δραστηριότητας που υπόσχεται ακόμη περισσότερα κέρδη. (4)

Στο «παθητικό» κομμάτι της τράπεζας (που περνάει στην ιδιοκτησία του δημοσίου) «μεταφέρονται» οι θυγατρικές της σημερινής ΑΤΕ που ανήκουν στον αγροτοβιομηχανικό κλάδο, συγκεκριμένα: «ΔΩΔΩΝΗ», «ΣΕΚΑΠ», «Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης» (ΕΒΖ), «Ελληνική Βιομηχανία Ζωοτροφών» (ΕΛΒΙΖ), «Εταιρεία Ανάπτυξης Αλιείας» (ΕΤΑΝΑΛ). Επίσης, στο «παθητικό» κομμάτι μεταφέρονται και τα επισφαλή δάνεια πελατών της ΑΤΕ, κατά βάση αυτά που θεωρούνται οριστικά χαμένα ή που έχουν τις μικρότερες πιθανότητες αποπληρωμής τους στο μέλλον. (4)

Παρά τις δεσμεύσεις της Τράπεζας Πειραιώς για τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας, το μέλλον των εργαζομένων στην ΑΤΕ διαγράφεται αβέβαιο, αφού η σχετική ανακοίνωση αφενός δεν αναφέρει τίποτα σχετικά με το είδος των εργασιακών σχέσεων ή τις απολαβές των εργαζομένων, αφ’ ετέρου δεν μπορεί να θεωρηθεί και απολύτως αξιόπιστη, αφού στα πλαίσια της συμπίεσης του κόστους λειτουργίας και για να μην υπάρχουν αλληλοεπικαλύψεις στο δίκτυο των υποκαταστημάτων είναι δεδομένο οτι θα μπεί «λουκέτο» σε πολλά από αυτά. (4), (5) Επίσης, κύκλοι της Τράπεζας Πειραιώς έλεγαν ότι αφού ανακαλείται η άδεια της ΑΤΕ, κατά το νέο νομοθετικό πλαίσιο που τροποποιήθηκε τον περασμένο Φεβρουάριο, λύνονται αυτόματα οι υφιστάμενες Συμβάσεις Εργασίας και θα χρειασθεί η υπογραφή νέων συμβάσεων, πράγμα μάλλον ενδεικτικό των προθέσεων της Τράπεζας Πειραιώς για δραστική μείωση μισθών.

Σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση «για τα μη ενήμερα δάνεια με ενέχυρο αγροτική γη που δεν θα μεταβιβαστούν στην Τράπεζα Πειραιώς θα υπάρξει ειδική νομοθετική ρύθμιση». Αυτό δημιουργεί ανησυχίες ότι διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις για κατασχέσεις και πλειστηριασμούς αγροτικών εκτάσεων και παραγωγικών μονάδων, η παραπέρα συγκέντρωση αγροτικής γης στα χέρια μεγαλοεπιχειρηματιών. (4) Σε κίνδυνο τίθεται η αγροτική γη που είναι υποθηκευμένη κάτω από ειδικούς προνομιακούς όρους στην ΑΤΕ, ενώ κινδυνεύει άμεσα και το μέλλον της εναπομείνασας αγροτικής οικονομίας και αγροτικής παραγωγής, καθώς άδηλο είναι το μέλλον για δεκάδες χιλιάδες δανειολήπτες αγρότες και τη γη τους και για χιλιάδες μικρομεσαίες συνεταιριστικές, κτηνοτροφικές, πτηνοτροφικές, αλιευτικές επιχειρήσεις και επιχειρήσεις ιχθυοκαλλιέργειας και τους εργαζομένους σε αυτές. (5)

Πώς διαλύεται τ’ ατσάλι

Ο Γιάννης Κιμπουρόπουλος απαριθμεί τις αιτίες που οδήγησαν τον κλάδο της ελληνικής χαλυβουργίας στην παρακμή και καταρρίπτει τα «βολικά άλλοθι στα οποία καταφεύγει η επιχειρηματική ελίτ», όπως ο ίδιος εύστοχα τα χαρακτηρίζει.

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου, από το πολύ καλό ιστολόγιο «ΚΙΜΠΙ«. Με έντονα γράμματα οι δικές μου επισημάνσεις.

Τις δεκαετίες που κράτησε η λάμψη της Οκτωβριανής Επανάστασης και του σοβιετικού πειράματος, πολλές γενιές αριστερών γοητεύτηκαν από το ευαγγέλιο του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, το «Πώς δενότανε τ’ ατσάλι», του Νικολάι Οστρόφσκι. Ο τίτλος αυτού του αυτοβιογραφικού βιβλίου απέκτησε απροσδόκητη επικαιρότητα λόγω της πολύμηνης απεργίας στην Ελληνική Χαλυβουργία. Αλλά κυρίως χάρη σε μια παρεξήγηση: το «ατσάλι» του Οστρόφσκι ελάχιστη σχέση έχει με το ατσάλι της χαλυβουργίας. Αν και «προλεταριακό έπος», το βιβλίο δεν αφηγείται την ιστορία κάποιου χαλυβουργού, αλλά τα βιώματα του Ουκρανού συγγραφέα που δούλεψε σε κουζίνα σιδηροδρομικού σταθμού, σαν θερμαστής, σαν ηλεκτρολόγος, αλλά περισσότερο σαν στρατιώτης του Κόκκινου Στρατού, στα χρόνια της επανάστασης και της εδραίωσης του σοβιετικού καθεστώτος. Η σχέση με τον χάλυβα εξαντλείται στις ατσάλινες δοκούς που έστρωναν οι εθελοντές κομσομόλοι στις σιδηροδρομικές γραμμές. Ενδεχομένως να επεκτείνεται και στην ατσάλινη θέλησή τους. Και στη θέληση του ίδιου του συγγραφέα που, αν και σχεδόν καθολικά ανάπηρος, κατάφερε να τελειώσει και να δει να εκδίδεται το θρυλικό του μυθιστόρημα.

Παρά την παρεξήγηση, ελάχιστα δημοσιεύματα για την περιπέτεια της «Χαλυβουργίας» απέφυγαν τον πειρασμό να «παίξουν» με τον τίτλο του βιβλίου, υπονοώντας ότι σε αυτό περιγράφονται άθλοι και πάθη μεταλλουργών. Αν κάποιος, όμως, ήθελε να ενισχύσει το συμβολικό βάρος αυτού του αγώνα, ίσως θα ήταν χρησιμότερο να ανατρέξει στη «Ζούγκλα» του Άπτον Σίνκλερ, ή στην τριλογία «USA» του Τζον Ντος Πάσος. Θα χρειαζόταν, δηλαδή, σύνδεση με έναν καπιταλιστικό κι όχι ένα σοσιαλιστικό έπος σαν του Οστρόφσκι.

Διότι στη «Χαλυβουργία», όπως και σε όλες τις χαλυβουργίες και στις λοιπές μεταλλουργίες, στις βιομηχανίες, στις ελαιουργίες, στις κλωστοϋφαντουργίες, στα φασονάδικα, στα γιαπιά και στα εργοτάξια, στις εμπορικές αλυσίδες, ακόμη και στα μικρά ντελιβεράδικα αυτής της χώρας γράφεται η ιστορία της παραγωγικής μας παρακμής. Και δεν γράφεται τώρα, στην κορύφωση της μνημονιακής ύφεσης. Γράφεται εδώ και πολλά χρόνια. Δεν γράφεται μόνο στις υψηλές θερμοκρασίες των 1.500 βαθμών τήξης του σιδήρου που συντίθεται με τον άνθρακα, το μαγγάνιο, το πυρίτιο κι άλλα στοιχεία για να γίνει το ανθεκτικό μέταλλο που στηρίζει τα σπίτια μας και δεν επιτρέπει να στομώσουν τα κοφτερά μαχαίρια μας. Η ιστορία της βιομηχανικής μας παρακμής γράφεται και στις μέσες θερμοκρασίες των 20 και πλέον βαθμών Κελσίου, που κάνουν την Ελλάδα χώρο ιδεώδη για να ζει κανείς.

Η επιχειρηματική ελίτ καταφεύγει συχνά σε βολικά άλλοθι για να ερμηνεύσει αυτή την παρακμή, την παράδοξη τροχιά από το αναπτυξιακό «θαύμα» των δύο προηγούμενων δεκαετιών στην ασθμαίνουσα προσπάθεια επιβίωσης σήμερα. «Φταίνε τα συνδικάτα, φταίει το ΠΑΜΕ που διώχνουν τις επενδύσεις και κλείνουν τις επιχειρήσεις». Υπάρχουν δυο τρεις εμβληματικές περιπτώσεις -η Χαλυβουργία σήμερα, η Pirelli και η Goodyear παλιότερα- που περιφέρονται ως απόδειξη διά του λόγου το αληθές. Αλλά στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ίχνος συνδικάτου ή ΠΑΜΕ στις εκατοντάδες μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις που έχουν κλείσει ή εγκαταλειφθεί από τους ιδιοκτήτες τους στις βιομηχανικές ζώνες και τα κουφάρια τους χάσκουν σήμερα άδεια, μνημεία αρπαχτής ή ανικανότητας. Καθένα τους είναι συνδεδεμένο με γενναιόδωρες επιδοτήσεις και αναπτυξιακά κίνητρα που απολάμβαναν για χρόνια οι ιδιοκτήτες τους, πριν αποφασίσουν να μετακομίσουν στα Βαλκάνια για τα φθηνότερα μεροκάματα ή απλώς να κλείσουν γιατί αποφάσισαν να γίνουν ραντιέρηδες, να κρύψουν σε ποικιλώνυμες offshore ό,τι μετέτρεψαν σε προσωπική περιουσία. Δεν υπάρχει ούτε το «μαξιμαλιστικό ΠΑΜΕ» ούτε οποιασδήποτε απόχρωσης «ρεφορμιστικό συνδικάτο» πίσω από τις 1,3 εκατομμύρια χαμένες θέσεις εργασίας που δημιουργούν το ιστορικό ρεκόρ ανεργίας. Άλλωστε, η Ελλάδα είναι χώρα με χαρακτηριστικά ανίσχυρα στον ιδιωτικό τομέα συνδικάτα. Η ΓΣΕΕ είναι μια κατ’ εξοχήν συνομοσπονδία των ΔΕΚΟ. Ακόμη και στη διάρκεια του μνημονιακού ρεκόρ απεργιών, η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα σπανίως υπερέβαινε το 20%.

Αντιθέτως, η Ελλάδα είναι μια χώρα με παραδοσιακά ισχυρότατη επιρροή των επιχειρηματιών και των ενώσεών τους στις πολιτικές αποφάσεις (την ξεχάσαμε τη «διαπλοκή»;) και, διόλου τυχαία, ορισμένες από αυτές «καρφώθηκαν», ακόμη και από το βήμα της Βουλής, ως εισηγητές και υποβολείς της «εσωτερικής υποτίμησης» που επιβλήθηκε στο μνημόνιο. Αυτή η «εσωτερική υποτίμηση», φορτωμένη σχεδόν εξ ολοκλήρου στους μισθούς και στο κόστος της εργασίας, βρίσκεται στον πυρήνα του φαύλου κύκλου ύφεσης-παραγωγικής κατάρρευσης- δημοσιονομικής εκτροπής.

Να πώς διαλύεται τ’ ατσάλι στην Ελλάδα του μνημονίου και της επιχειρηματικής ανεμελιάς. Με την ίδια απληστία που δενόταν τις προηγούμενες δεκαετίες, χωρίς καμιά στρατηγική φιλοδοξία, με το βλέμμα προσηλωμένο στο βραχυπρόθεσμο κέρδος. Παρ’ ότι η «βαριά βιομηχανία» στην Ελλάδα ηχεί πια ως ευφημισμός,

Για τη Χαλυβουργία

Είχα σκοπό να συγκεντρώσω και να δημοσιεύσω κάποια στοιχεία σχετικά με την απεργία στη Χαλυβουργία, γιατί η παραπληροφόρηση και η διαστρέβλωση από τα ΜΜΕ έχουν αγγίξει δυσθεώρητα ύψη. Στο μεταξύ, εντόπισα το παρακάτω κείμενο στο ιστολόγιο «Lenin reloaded» και το αναδημοσιεύω αυτούσιο. Παραθέτει ψύχραιμα τις πληροφορίες και περιέχει χρήσιμες παραπομπές για τη διασταύρωσή τους. Μόλις μπορέσω θα επανέλθω και θα προσπαθήσω να εμπλουτίσω το έτσι κι αλλιώς περιεκτικό αυτό κείμενο με περισσότερα στοιχεία και πηγές.

Για τη Χαλυβουργία (Γιάννης Ρ.)

 Αναδημοσίευση από εδώ. Με έντονα γράμματα οι δικές μου επισημάνσεις.

Με τα παρακάτω θέλω να ξεκαθαρίσω ορισμένα σημαντικά σημεία σχετικά με την απεργία στη Χαλυβουργία. Δυστυχώς παρατηρώ εκτεταμένη παραπληροφόρηση γύρω απο το θέμα της απεργίας, η οποία οφείλεται κυρίως στη μονομερή κάλυψη του θέματος απο τα ΜΜΕ, η οποία βρίσκει εύφορο έδαφος στην τυφλή αποστροφή ενός σημαντικού μέρους του κόσμου προς οτιδήποτε σχετίζεται με το ΠΑΜΕ ή το ΚΚΕ.

Αιτήματα Σωματείου

Οι 24ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες στο εργοστάσιο της Ελληνική Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο ξεκίνησαν την 1/11/2011 όταν ο εργοδότης κάλεσε τους εργαζόμενους να διαλέξουν μεταξύ 180 απολύσεων ή 5ωρη 5ήμερη εργασία με 40% μειωμένες αποδοχές (που προφανώς οι εργαζόμενοι δε θα μπορούσαν να αναπληρώσουν απο κάπου αλλού στο “ελεύθερο” 3ωρο τους). Εν τω μεταξύ, η παραγωγή βαίνει αυξάνουσα:

– 2009: 194.600 τόνους

– 2010: 231.000 τόνους με το χυτήριο κλειστό για δύο μήνες λόγω θανατηφόρου εργατικού ατυχήματος

– 2011 (εως και τον Οκτώβριο): 266.000 τόνους

Η εταιρεία έχει και δεύτερο εργοστάσιο στο Βόλο όπου εκεί τα μέτρα για μειωμένο ωράριο και μισθούς έγιναν δεκτά, αλλά δεν εφαρμόστηκαν γιατί λόγω της απεργίας του Ασπροπύργου το εργοστάσιο στο Βόλο έχει αναλάβει όλη την παραγωγή.

Εν τω μεταξύ στις 3 Φεβρουαρίου 2012 η εταιρεία

Ακραία άποψη: το νερό είναι δημόσιο δικαίωμα

Τάδε έφα Peter Brabeck-Letmathe, γενικός διευθυντής της Nestle:

«Είναι ένα ζήτημα αν πρέπει να ιδιωτικοποιήσουμε τη φυσική παροχή νερού για τον κόσμο. Υπάρχουν δύο διαφορετικές γνώμες. Η μία, που θεωρώ ακραία, […] θεωρεί το νερό δημόσιο δικαίωμα. Αυτό σημαίνει οτι ως άνθρωπος πρέπει να έχεις δικαίωμα στο νερό. Αυτή είναι η ακραία λύση. Η άλλη άποψη λέει οτι το νερό είναι τρόφιμο όπως όλα τα άλλα, και όπως όλα, πρέπει να έχει αγοραστική αξία.«

Τέτοιοι οικτροί άνθρωποι(;) βρίσκονται στο τιμόνι των μεγαλύτερων πολυεθνικών που, μαζί με τις τράπεζες, απειλούν να απλώσουν το δίχτυ της εξουσίας τους σε όλον τον πλανήτη και τους πόρους του.

Χωρίς άλλα σχόλια, απολαύστε τον:

Η Α. Μέρκελ και η Ινδονησία: πές μου τα όνειρά σου, να σου πώ ποιός είσαι

Είναι από τις περιπτώσεις όπου μια δήλωση μπορεί να είναι πολύ πιό εύγλωττη και αποκαλυπτική από δεκάδες αναλύσεις. Η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ, σε επίσκεψή της στην Ινδονησία, εξύμνησε την εντυπωσιακή μείωση του χρέους της χώρας και κάλεσε την Ευρωζώνη να ακολουθήσει το παράδειγμα της Ινδονησίας:

«Πιστεύω ότι η Ινδονησία μπορεί να αποτελέσει ένα πολύ καλό παράδειγμα μιας οικονομίας που γνωρίζει διαρκή ανάπτυξη, καθώς υπό την προεδρία του Γιουντογιόνο το δημόσιο χρέος, το οποίο είχε φτάσει στο 80% του ΑΕΠ, έπεσε στο 24%», δήλωσε η κ. Μέρκελ, προσθέτοντας ότι «είναι ένα παράδειγμα γι’ αυτό που μπορεί να γίνει και που η Ευρώπη οφείλει να κάνει, κυρίως αν λάβουμε υπόψη μας ότι η Ινδονησία μπόρεσε να το κάνει σε πολύ μικρή χρονική περίοδο, σε μερικά χρόνια». (1)

Διόλου δεν εκπλήσσει, βεβαίως, οτι η κ. Μέρκελ λησμόνησε να αναφέρει ορισμένα άλλα από τα επιτεύγματα αυτής της χώρας-υπόδειγμα για τις χώρες της ευρωπαικής ένωσης. Ας τα θυμίσουμε εμείς:

Στον τομέα του βιοτικού επιπέδου, λοιπόν:

• Ο μισθός των εργαζομένων βρίσκεται περίπου στα 100 ευρώ το μήνα.
• Ο μηνιαίος μισθός ενός βιομηχανικού εργάτη στην Ιάβα (μια από τις πολυπληθέστερες περιοχές της χώρας) είναι 50 ευρώ! (2)
• Οι άνθρωποι στην Ινδονησία παλεύουν καθημερινά για την επιβίωση. Το 1/3 του πληθυσμού των 250 εκατομμυρίων κατοίκων λιμοκτονεί, περίπου 100 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε συνθήκες οικτρής φτώχειας.
• Το ένα στα πέντε παιδιά κάτω των 5 ετών υποσιτίζεται. (5) Τα μεγαλύτερα παιδιά που κατά εκατομμύρια εγκαταλείπουν το σχολείο από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση δουλεύουν στις φυτείες έναντι 0,6 δολλαρίων τη μέρα.
• Τα 2/3 των αγροτικών νοικοκυριών δεν διαθέτουν εγκαταστάσεις υγιεινής.
• 310000 άνθρωποι είναι φορείς του AIDS, με πολλούς από αυτούς να καταλήγουν από την ασθένεια λόγω της οικονομικής τους αδυναμίας να λάβουν ιατρική βοήθεια.

Στον τομέα της Δημοκρατίας, οι δυνάμεις

Aπόρριψη της συνθήκης ACTA από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

Οι υπέρμαχοι της ελευθερίας του διαδικτύου (και των ελευθεριών γενικότερα…) μπορούν προσωρινά να πανηγυρίσουν για μια μικρή νίκη. Η συνθήκη με το ψευδεπίγραφο όνομα ACTA (Anti-Counterfeiting Trade Agreement = Εμπορική Συμφωνία Κατά της Παραποίησης)(2)(3)(4) απερρίφθη με συντριπτική πλειοψηφία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (478 καταψήφισαν, 39 υπερψήφισαν, 165 αποχές) (1).

Για τη συνθήκη ACTA έχω ξαναγράψει στο κείμενο «Η συνθήκη ACTA και η λογοκρισία στο internet«, όπου και παραπέμπω για πληρέστερη ενημέρωση. Εδώ αρκούμαι να συνοψίσω, για λόγους πληρότητας, οτι η ACTA:

• είναι προϊόν μυστικών και αδιαφανών διαπραγματεύσεων, χωρίς δημόσιο διάλογο, με το επιχείρημα ότι πρόκειται για «εμπορικό» θέμα
• παρακάμπτει μονίμως τις νομοθετικές διαδικασίες των κρατών: Μια επιτροπή της ACTA θα μπορεί να μεταβάλλει τη συμφωνία και μετά την υιοθέτησή της, κάτι που ισοδυναμεί με παράδοση λευκής νομοθετικής επιταγής σε ένα αδιαφανές σώμα που ελέγχεται από ιδιωτικά συμφέροντα
• βάζει εμπόδια σε τυχόν μελλοντική αλλαγή της νομοθεσίας σε εθνικό επίπεδο
• είναι ψευδεπίγραφη, γιατί ενώ παρουσιάζεται ως