6:30 π.μ.

Τον πλησίασε με γοργά, ανάλαφρα βήματα. Τα μάτια της, χαμηλωμένα, τον απέφευγαν διακριτικά. Το πολυφορεμένο, παλιομοδίτικο φόρεμά της με τα μικρά λευκά λουλουδάκια και τα σχεδόν φθαρμένα παπούτσια της δεν αρκούσαν για να θαμπώσουν τη χάρη και την εκθαμβωτική φρεσκάδα της νιότης της. Τα ίσια, μαύρα μαλλιά της, πιασμένα σε μια μικρή αλογοουρά μέ ένα διακριτικό κοκκαλάκι, λικνίζονταν στο ρυθμό του βαδίσματός της. Εφτασε κοντά του και στάθηκε. Σήκωσε το βλέμμα της και συνάντησε το δικό του. Ξαφνικά, τα μάτια της έλαμψαν και στα χείλη της άνθισε αυτό που του φάνηκε σαν το πιό ζεστό χαμόγελο στον κόσμο. Απλωσε το χέρι της και του πρόσφερε κάτι. Μια σοκολάτα. Την πήρε αμήχανα και προσπάθησε να ψελλίσει «ευχαριστώ», μα η φωνή του δεν τον υπάκουσε. Δεν χρειαζόταν. Στα μάτια του διάβασε όσα ήθελε να ξέρει. Εστριψε απότομα και άρχισε να απομακρύνεται. Καθώς έφευγε, γύρισε για μια στιγμή και του έριξε μια κλεφτή ματιά. Βλέποντάς τον αποσβολωμένο, δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ένα ακόμη -σκανδαλιάρικο αυτή τη φορά- χαμόγελο, λίγο πριν γυρίσει πάλι και συνεχίσει το δρόμο της.

…

Ανοιξε τα μάτια του. Η γνώριμη εικόνα της κρεβατοκάμαρας δεν ήταν αρκετή για να τον επαναφέρει. Για αρκετά λεπτά έμεινε να κοιτάζει με άδειο βλέμμα το ταβάνι, απολαμβάνοντας ένοχα αυτό το επίμονο μετείκασμα  που αρνιόταν να σβήσει.

Σηκώθηκε. Δεν έπρεπε ν’ αφήσει αυτήν την οδυνηρά όμορφη οπτασία να ταράξει το γκρίζο της υπόλοιπης μέρας του.
Εσυρε τα βήματά του ως την κουζίνα κι άρχισε να φτιάχνει καφέ.