Κύριος ποιμαίνει με

Θυμάμαι συχνά τα (πικρόχολα και σαρκαστικά) λόγια ενός καλού φίλου: «Είναι δυστυχία να ξέρει κανείς την αλήθεια. Τα πρόβατα είναι ευτυχισμένα: δές πως βόσκουν αμέριμνα, μη γνωρίζοντας τίποτα για το μέλλον τους, μέχρι τη στιγμή της σφαγής τους».

Το παρακάτω, λοιπόν, είναι αφιερωμένο σε όσους, ενώ γνωρίζουν αυτό, αυτό, αυτό και αυτό, εξακολουθούν να κοιμούνται αμέριμνοι στο μαντρί, με τη μεταφυσική ελπίδα πως -δεν μπορεί- κάτι θα γίνει στο τέλος, και ο στοργικός  τους ποιμένας θα τους γλιτώσει από τη σκληρή τους μοίρα. Και μια προσωπική εκμυστήρευση: ως μακαρίους εν τη αμεριμνησία τους, τους ζηλεύω…

–Κύριος ποιμαίνει με και ουδέν με υστερήσει.
-Εις τόπον χλόης, εκεί με κατεσκήνωσεν , επί ύδατος αναπαύσεως εξέθρεψέ με.
-Την ψυχήν μου επέστρεψεν, ωδήγησέ με επί τρίβους δικαιοσύνης, ένεκεν του ονόματός αυτού.
-Εάν γαρ και πορευθώ εν μέσω σκιάς θανάτου, ου φοβηθήσομαι κακά, οτι συ μετ΄ εμού ει.
–Η ράβδος σου και ή βακτηρία σου αύταί με παρεκάλεσαν.
-Ητοίμασας ενώπιόν μου τράπεζαν, εξεναντίας των θλιβόντων με.
-Έλίπανας εν ελαίω την κεφαλήν μου, και το ποτήριόν σου μεθύσκον με ωσεί κράτιστον.
–Και το έλεος σου καταδιώξει με πάσας τας ημέρας της ζωής μου, και το κατοικείν με εν οίκω Κυρίου εις μακρότητα ήμερων.