Παγκοσμιοποίηση και Κοινοβουλευτικές Χούντες

Ενα ακόμη λιτό και εύστοχο άρθρο του Τάκη Φωτόπουλου για την παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική οικονομία. Αναδημοσίευση από εδώ.

του Τάκη Φωτόπουλου

Η Νέα Διεθνής Τάξη που σηματοδότησαν αφενός η άνοδος της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς, σαν συνέπεια της ανάδυσης του νέου φαινόμενου των πολυεθνικών, και αφετέρου η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», χαρακτηρίζεται από δύο αλληλένδετα στοιχεία. Το ένα αφορά το οικονομικό επίπεδο, και συνοπτικά ονομάζεται «νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση», ενώ το άλλο, το πολιτικό επίπεδο, αφορά  τη μορφή που παίρνει στις συνθήκες παγκοσμιοποίησης η κοινοβουλευτική «δημοκρατία». Και τα δύο αυτά στοιχεία είναι μη αναστρέψιμα φαινόμενα μέσα στο διεθνοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα, και δεν έχουν επομένως σχέση με συνωμοσίες, δόγματα και κακές πολιτικές «κακών» πολιτικών, όπως ισχυρίζεται αποπροσανατολιστικά η ρεφορμιστική Αριστερά.

Ανάλογα, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση δεν είναι απλά η συνέχιση της αποτυχημένης απόπειρας στις αρχές του περασμένου αιώνα για τη διεθνοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς, όπως ισχυρίζονται αναχρονιστικές εκδοχές του Μαρξισμού που βασίζονται σε αντίστοιχα αναχρονιστικές θεωρίες του ιμπεριαλισμού και του υπερ-ιμπεριαλισμού οι οποίες αγνοούν το θεμελιακό γεγονός που χαρακτηρίζει τη σημερινή παγκοσμιοποίηση: την ουσιαστική απώλεια της οικονομικής και, συνακόλουθα, της πολιτικής (αλλά και πολιτιστικής) κυριαρχίας. Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι δηλαδή μια δομική αλλαγή του καπιταλιστικού συστήματος που γεννήθηκε και καθολικεύθηκε χάρη στην μαζική εξάπλωση των πολυεθνικών, οι οποίες σήμερα ελέγχουν το παγκόσμιο εμπόριο και παραγωγή, μέσα σε ένα θεσμικό πλαίσιο που καθορίσαν οι ίδιες, με βάση τους διεθνείς οργανισμούς κάτω απο τον έλεγχό τους, όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, το ΔΝΤ αλλά και οικονομικές ενώσεις όπως η ΕΕ και η NAFTA. Το θεσμικό αυτό πλαίσιο συνοψίζεται στο άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών εμπορευμάτων και κεφαλαίου και τις «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις που καθιερώνουν την ανταγωνιστικότητα σαν το παγκόσμιο κριτήριο του τι, πως και που θα παραχθεί.

Όλα τα άλλα (το πετσόκομμα του κράτους πρόνοιας, οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, οι πολιτικές λιτότητας και συνακόλουθα η μαζική ανεργία και φτώχεια των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης) είναι αναπόφευκτες  συνέπειες των παραπάνω θεσμικών αλλαγών. Γι’ αυτό, οποιοδήποτε κόμμα να εκλεγεί σε μια χώρα που είναι ενσωματωμένη στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς θα εφαρμόσει βασικά τις ίδιες πολιτικές—εκτός αν αποκόψει τους δεσμούς της χώρας με αυτήν. Με δεδομένες επομένως τις παραμέτρους που καθορίζει το διεθνές θεσμικό πλαίσιο που ανέφερα, τα κράτη-έθνη περιορίζονται στον ρόλο διαχειριστή της παγκοσμιοποίησης, μολονότι φυσικά υπάρχουν διαφοροποιήσεις, στις οποίες δεν μπορώ να επεκταθώ, ανάλογα με τον βαθμό και τον τρόπο ενσωμάτωσης μιας χώρας στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς κ.λπ.

Όπως είναι αυτονόητο από τα παραπάνω, η μορφή της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» αλλάζει ριζικά στο νέο παγκοσμιοποιημένο πλαίσιο και γίνεται ένα υβρίδιο μεταξύ της παλαιάς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και μιας Χούντας, εξ ου και ο όρος «κοινοβουλευτική Χούντα». Έτσι τα κόμματα που κυβερνούν σήμερα εκλέγονται μέσα από μια διαδικασία που έχει ελάχιστα κοινά χαρακτηριστικά με τις παλαιές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, όπου κόμματα μαζών, με σαφώς διαφοροποιημένα εκλογικά προγράμματα (συντηρητικά, σοσιαλδημοκρατικά, κ.λπ.) εναλλάσσονταν στην  εξουσία. Σήμερα, πολιτικά κόμματα χωρίς μαζική βάση  και με πολιτικά προγράμματα που αποτελούν απλά παραλλαγές τη ίδιου θέματος απευθύνονται σε ένα περίπου 50%-60% του εκλογικού σώματος, εφόσον τα λαϊκά στρώματα που είναι τα θύματα της παγκοσμιοποίησης βασικά απέχουν από την εκλογική διαδικασία θεωρώντας (σωστά), ότι δεν τους αφορά. Και φυσικά η όλη διαδικασία χειραγωγείται κατάλληλα από τα ΜΜΕ (και κυρίως τα κανάλια) που ανήκουν στις ίδιες οικονομικές ελίτ, οι οποίες  στις ΗΠΑ —την αποθέωση κοινοβουλευτικής Χούντας— χρηματοδοτούν και τα δύο εναλλασσόμενα κόμματα εξουσίας!

Με αυτή την έννοια, οι διαφορές μεταξύ μιας στρατιωτικής και μιας κοινοβουλευτικής Χούντας ελαχιστοποιούνται. Η πρώτη αποκτά εξουσία μέσα από ένα στρατιωτικό πραξικόπημα και κυβερνά μέσα από διατάγματα. Η δεύτερη κατακτά την εξουσία μέσα από μια ψευδο-δημοκρατική εκλογική διαδικασία σαν την παραπάνω και κυβερνά μέσα από «νόμους» που περνούν από μια τυπική κοινοβουλευτική διαδικασία, ενώ το περιεχόμενο τους έχει προκαθοριστεί από την Χούντα που αποτελεί την κυβερνώσα πολιτική ελίτ, με βάση το θεσμικό πλαίσιο που ανάφερα και τις εντολές των ντόπιων ελίτ, σε αγαστή σύμπνοια με την υπερεθνική ελίτ, όπως την έχω ορίσει άλλου. Και οι δυο μορφές Χούντας ασκούν οικονομική βία και  καταφεύγουν συχνά στη κρατική βία, μολονότι η «κοινοβουλευτική» μορφή της την συγκαλύπτει κάτω από διαδικασίες και δικαιώματα που σήμερα είναι περισσότερο τυπικά παρά ουσιαστικά.

Φίλε μου Γιάννη.

Το άρθρο αυτό του Γιάνη Βαρουφάκη δημοσιεύτηκε χθές Τετάρτη 27/06/2012, στο protagon.gr. Ο γνωστός οικονομολόγος  καταθέτει τις απόψεις του για τις προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει στο άμεσο μέλλον, ο νέος Υπουργός οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας.

Από την μία μεριά θέλω να σου δώσω συγχαρητήρια. Από την άλλη, λόγω της ειλικρινούς φιλίας μας, νιώθω την ανάγκη να πω ότι άξιζες κάτι καλύτερο από το τιμόνι της οικονομίας αφού το πλοίο προσέκρουσε στα βράχια.

Ξέρω ότι, με τον έμφυτο ενθουσιασμό σου, το εννοείς όταν λες ότι υπάρχουν πολλές δυνατότητες να βγει η χώρα από την Κρίση. Είναι ο ίδιος ενθουσιασμός που σε έκανε τότε, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, να πιστέψεις (όταν όλοι σε κορόιδευαν) πως η Ελλάδα μπορεί να μπει στην ευρωζώνη – μια πίστη που σχέδον μόνος σου μετέτρεψες (από την θέση του Προέδρου του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων, και βασικού διαπραγματευτή με τους ευρωπαίους) σε πραγματικότητα.

Όμως, Γιάννη, αυτή την φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τότε, στα 1995, η Ευρώπη δημιουργούσε κάτι το νέο και συναρπαστικό. Το ερώτημα τότε ήταν αν μπορεί η μικρή και σαθρή Ελλάδα να γίνει αποδεκτή σε αυτό το νέο δημιούργημα, στο ευρωσύστημα, με μια άμβλυνση και κάπως δημιουργική ερμηνεία των όρων που ίσχυαν. Σήμερα η Ευρώπη αποδομείται. Μια άμβλυνση και κάπως δημιουργική ερμηνεία των όρων του τωρινού «παιγνίου» δεν θα

Η σύνθεση της κυβέρνησης Σαμαρά

Αναδημοσίευση. Κείμενο από το Βήμα. Διαδραστικό γράφημα από το Βήμα.

Κλίκ για να δείτε το διαδραστικό γράφημα σε μεγέθυνση

Πρωθυπουργός: Αντώνης Σαμαράς

1) Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης

Υπουργός: Αντώνης Μανιτάκης

Υφυπουργός: Βολουδάκης Μανούσος

Μετά τον Λουκά, ο Βασίλης

Ενημέρωση 25/6/2012:
O Β.Ράπανος με επιστολή του ανακοίνωσε στον πρωθυπουργό κ. Σαμαρά την παραίτησή του για λόγους υγείας (η είδηση από in.gr).

Αν μη τι άλλο, η εκπροσώπηση του τραπεζικού τομέα στις κυβερνήσεις διαχείρισης της κρίσης είναι πληθωρική: η πρώτη κίνηση που αναμένεται να κάνει ο νέος Πρωθυπουργός της Ελλάδας Αντώνης Σαμαράς, είναι ο ορισμός του Βασίλη Ράπανου ως Υπουργού Οικονομικών. Λίγους μήνες μετά την επιλογή του Λουκά Παπαδήμου ως Πρωθυπουργού στην Κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ, (παράλληλα με τις τοποθετήσεις του Μ. Μόντι στην Ιταλία και του Μ. Ντραγκι στην ΕΚΤ), πάλι τραπεζίτης θα είναι αυτός που θα «φροντίσει» για την εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας. Των ελληνικών τραπεζών δηλαδή… Ακολουθεί ένα σύντομο βιογραφικό του νέου υπουργού Οικονομικών, ο οποίος αναμένεται να είναι και στην επικείμενη συνεδρίαση των πολιτικών αρχηγών (Α. Σαμαρά, Ε. Βενιζέλου και Φ. Κουβέλη) σήμερα το απόγευμα ενόψει του Eurogroup την  Πέμπτη 21/6/2012. Την κυβέρνηση αναμένεται να εκπροσωπήσει ο νυν Υπουργός Οικονομικών Γιώργος Ζανιάς, αλλά η τελική σύνθεση της αποστολής στις Βρυξέλες θα οριστικοποιηθεί απόψε, μετά την σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών. Μάλιστα σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες ο Γ. Ζανιάς θα παραμείνει στο Υπουργείο ως αναπληρωτής Υπουργός, ενώ χρέη υφυπουργου θα αναλάβει ο «γαλάζιος» βουλευτής Φθιώτιδας Χρήστος Σταϊκούρας.

Δείτε το σχετικό ρεπορτάζ του «Έθνους» εδώ.

ΒΑΣΙΛΗΣ Θ. ΡΑΠΑΝΟΣ

Ο Βασίλης Θ Ράπανος γεννήθηκε στην Κω το 1947. Είναι καθηγητής στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του

Η εγχείρηση πέτυχε. Ο ασθενής;

Αναδημοσίευση από το «Κουτί της Πανδώρας«, 18/6/2012. Με έντονα οι δικές μου επισημάνσεις.

του Κώστα Βαξεβάνη

Η Ελλάδα λοιπόν θα έχει κυβέρνηση. Αν τυχόν σας διαφεύγει τι κυβέρνηση θα είναι, θα το αντιληφθείτε μόλις θα ξαναδείτε στη Βουλή την γνώριμη φυσιογνωμία της Ντόρας Μπακογιάννη και του Μάκη Γιακουμάτου. Μόλις θα ξανακούσετε την τσιριχτή φωνή της Κατερίνας Παπακώστα και το τρίξιμο των εδράνων από το πολιτικό βάρος του Βαγγέλη Βενιζέλου.

Θα έχουμε μια κυβέρνηση από αυτές που είχαμε. Ανακουφιστικό, όπως γράφουν σήμερα τα ξένα δίκτυα, αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα. Πώς θα λειτουργήσει μια συνηθισμένη κυβέρνηση σε μια ασυνήθιστη πραγματικότητα;

Αν αθροίσεις τα ποσοστά της νέας συγκυβέρνησης, είναι εύκολο να διακρίνεις πως έχει την πολιτική νομιμοποίηση. Και πλειοψηφία έχει και από δημοκρατικές εκλογές βγήκε. Θα έχει όμως κοινωνική νομιμοποίηση; Δηλαδή θα είναι συμβατή με την προσμονή όσων ψήφισαν τα κόμματα που την απαρτίζουν;

Για να έχει αυτή την πολιτική συμβατότητα, η νέα κυβέρνηση πρέπει να έχει δύο βασικά πράγματα. Πρώτα να επαναδιαπραγματευτεί το μνημόνιο, όπως έλεγαν τα κόμματα εταίροι της και δεύτερο αφού αρνηθεί να πάρει δυσβάσταχτα μέτρα (πάλι όπως έλεγαν οι εταίροι της) να μας συστήσει με την θρυλούμενη “ασφάλεια του ευρώ”.

Για την επαναδιαπραγμάτευση δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως ήταν απλώς ένα

Εκλογές Ιουνίου 2012: οι βουλευτές που εκλέχθηκαν

Αυτοί είναι οι βουλευτές που εκλέγονται μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012:

(για να δείτε τους βουλευτές που εκλέχθηκαν στις εκλογές της 6ης Μαΐου 2102, κλίκ εδώ).

Οι βουλευτές ανά εκλογική περιφέρεια

Οι βουλευτές ανά κόμμα

---

Οι βουλευτές ανά εκλογική περιφέρεια

ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ
1. Ντόρα Μπακογιάννη (ΝΔ)
2. Αθανασίου Χαράλαμπος (ΝΔ)
3. Λαζαρίδης Χρύσανθος (ΝΔ)
4. Μιχελάκης Ιωάννης (ΝΔ)
5. Γλέζος Εμμανουήλ (ΣΥΡΙΖΑ)
6. Φωτίου Θεανώ (ΣΥΡΙΖΑ)
7. Δήμας Πύρρος (ΠΑΣΟΚ)
8. Κουϊκ Τέρενς (Ανεξάρτητοι Έλληνες)
9. Γιαννάκης Μιχαήλ (Ανεξάρτητοι Έλληνες)
10. Παππάς Χρήστος (Χρυσή Αυγή)
11. Λυκούδης Σπυρίδων (Δημοκρατική Αριστερά)
12. Παφίλης Αθανάσιος (ΚΚΕ)

Δουλεία και δειλία

Οι σκλάβοι χάνουν τα πάντα μεσ’ στις αλυσίδες τους, ακόμα και την επιθυμία τους να τις αποτινάξουν: αγαπούν την υποτέλειά τους… Αν υπάρχουν φύσει δούλοι, είναι γιατί υπήρξαν δούλοι παρά φύσιν. Ο καταναγκασμός έφτιαξε τους πρώτους δούλους, η δειλία τούς διαιώνισε.

Ζαν Ζακ Ρουσσώ, «Το Κοινωνικό Συμβόλαιο»

Θ. Τζήμερος – Δημιουργία, ξανά: πολλά κεράσια, μικρό καλάθι

«Ημουν πάνω σε ένα λόφο
και είδα το παλιό να πλησιάζει,
μα ερχόταν σαν νέο
Σερνόταν πάνω σε καινούρια δεκανίκια
που κανένας δεν είχε ξαναδεί
και βρωμούσε νέες μυρουδιές σαπίλας»
(Μπ. Μπρεχτ)

Μένω έκθαμβος μπροστά στην ευκολία με την οποία οι πολίτες σπεύδουν να «αγκαλιάσουν» καινοφανείς πολιτικές δυνάμεις στις οποίες το μιντιακό σύστημα (το ίδιο που υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια το υπάρχον πολιτικό κατεστημένο) αίφνης αναγνωρίζει εκστατικό «νέα πρόσωπα», «φρέσκιες ιδέες», «αδιάφθορους ανθρώπους», «σοβαρό πολιτικό λόγο» και λοιπά εξόχως όμορφα και δημοκρατικά.

Μια τέτοια περίπτωση που κίνησε το ενδιαφέρον μου -τόσο προεκλογικά όσο και μετεκλογικά- είναι το κόμμα «Δημιουργία, ξανά!» του Θ. Τζήμερου. Μέσα σε λιγότερο από δύο μήνες από την ιδρυτική διακήρυξη του κόμματος, και μετά από ταχύρρυθμη υπερεντατική προβολή π.χ. από τον ΣΚΑΙ (όπου μέρα παρα μέρα φιλοξενείτο ο κ.Τζήμερος και το κόμμα του), έφτασε να έχει αποκτήσει ήδη (πέρα από το σεβαστό εκλογικό ποσοστό του 2,15%) τη φήμη ενός σύγχρονου, δημιουργικού και με στιβαρό πολιτικό λόγο πολιτικού σχηματισμού.

Επειδή λοιπόν, πέρα από

Στήνουν τις κάλπες σε ένα δωμάτιο φόβου

Αναδημοσίευση από το «Κουτί της Πανδώρας», 16/5/2012. Με έντονα γράμματα οι δικές μου επισημάνσεις. Ο τίτλος του δικού μου post είναι από μια φράση του άρθρου.

Προσοχή! Αδιέξοδο

του Κώστα Βαξεβάνη

Καλή η διαπίστωση πως στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αλλά πρέπει να τη θυμόμαστε κιόλας. Η χώρα προχωρά σε μια δεύτερη εκλογική αναμέτρηση η οποία πριν ακόμη αποκτήσει χαρακτηριστικά (αντιπαράθεση προγραμμάτων, προτάσεις για το μέλλον κλπ), έχει χαρακτηριστεί. Είναι μια εκλογική μάχη που σύμφωνα με πολλά από τα ΜΜΕ φέρνει την χώρα πριν τον γκρεμό. Δηλαδή κάποιοι προφανώς πιστεύουν πως η ανώτερη έκφραση Δημοκρατίας, οι εκλογές δηλαδή, εμφανίζουν επικινδυνότητα ή μεσσιανική λειτουργία ανάλογα με την πιθανή τους έκβαση. Είναι μια λογική που αναιρεί την ίδια την ουσία της Δημοκρατίας, αφού δίνει αξιωματικά το δικαίωμα σε κάποιους, -όχι σε όλους σίγουρα- να έχουν την επιφώτιση της Δημοκρατίας. Να ξέρουν δηλαδή εκ των προτέρων, πριν εκφραστεί ο λαός και πριν υπάρξει το αποτέλεσμα ποιό είναι το καλό. Η ερώτηση λοιπόν είναι «τι θα γίνει αν κάποια στιγμή αυτοί που θεωρούν ότι κατέχουν το αλάνθαστο του καλού θελήσουν και να το επιβάλουν;»

Η νέα εκλογική αναμέτρηση, ξεκίνησε από τα τραπέζια της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών. Οι παράγοντες που πίεζαν για να υπάρξει απαραιτήτως μία κυβέρνηση, με τα ίδια επιχειρήματα στήνουν τις κάλπες σε ένα δωμάτιο φόβου. Όπου το παραβάν θα είναι για να κρυφτούμε και όχι για να ψηφίσουμε.Φοβάμαι πως η αντιπαράθεση θα θυμίζει δεκαετία του 80, όπου οι δυνάμεις του καλού ήταν σε πλήρη αντιπαράθεση με το κακό, για να φτάσει ωστόσο η χώρα στο χάλι που είναι.

Οι δυνάμεις του σύγχρονου προεκλογικού καλού θα χρεώσουν στο απέναντι κακό την επικινδυνότητα της πλήρους καταστροφής, της διάλυσης της Ευρωζώνης, της επιστροφής στη δραχμή και ενδεχομένως πολλά άλλα. Οι ευρωπαϊστές οι οποίοι διαπραγματεύονται με τον ευρωπαϊκό παράγοντα (ανήκουν σε αυτούς άραγε ο Άκης και ο Τσουκάτος οι οποίοι τα είχαν μια χαρά με τις ευρωπαϊκές επενδύσεις SIEMENS και HDW;) θα κουνήσουν απειλητικά το δάχτυλο. Η ερώτηση είναι αν έχει κάποιος το δικαίωμα να έχει ένα ευρωπαϊκό όραμα στο οποίο η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα είναι τσιφλίκι της Μέρκελ και της κερδοφόρας σε καιρό κρίσης Γερμανίας, αλλά πεδίο συλλογικών αποφάσεων και κοινής πολιτικής. Αν έχει το δικαίωμα να θέλει ένα ευρώ που δεν παραπαίει ως αστήριχτο νόμισμα, αλλά στέφεται ως πραγματικό αντίκρισμα μιας πραγματικής οικονομίας.

Να προσθέσω δύο ακόμη ερωτήματα. Είναι ευρωπαϊκή η αντίληψη που υπογράφει μνημόνια που ρίχνουν την Ευρώπη στην ύφεση και την διάλυση και λίγο αργότερα (προεκλογικά πάντα) υποστηρίζει πως θα κάνει αυτό που έλεγε πως δεν γινόταν, να τα επαναδιαπραγματευτεί; Και τέλος: Είναι ευρωπαϊκή η αντίληψη που βάζει μια χώρα να κάνει εκλογές με τις εκφοβιστικές δηλώσεις των ευρωπαϊκών παραγόντων για το πόσο κινδυνεύει αν έχει ένα συγκεκριμένο εκλογικό αποτέλεσμα;

Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Και αν η προηγούμενη εκλογική μάχη οδήγησε σε έναν μπλοκαρισμένο δρόμο διακυβέρνησης, αυτό δεν είναι αδιέξοδο αλλά ενδεχομένως η ένδειξη πως πρέπει να υπάρξει ένας άλλος δρόμος. Ποιος είναι αυτός, θα τον δείξουν μόνο οι ψηφοφόροι. Όχι πάντως η Μέρκελ.

Εκλογές Μαΐου 2012: οι βουλευτές που εκλέχθηκαν

Αυτή είναι η σύνθεση της Βουλής που προέκυψε από τις εκλογές της 6ης Μαϊου 2012:

ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
1.   Σαμαράς Αντώνης (Μεσσηνίας)
2.   Δημήτρης Αβραμόπουλος (Α΄Αθηνών)
3.   Αθανασίου Χαράλαμπος (Επικρατείας)
4.   Ανδριανός Γιάννης (Αργολίδος)
5.   Αντωνίου Μαρία (Καστοριάς)
6.   Αραμπατζή Φωτεινή (Σερρών)
7.   Αρβανιτόπουλος Κωνσταντίνος (Α΄ Πειραιά)
8.   Αυγερινοπούλου Διονυσία-Θεοδώρα (Ηλείας)

Οι καταθέσεις, η ευθανασία και οι μέλισσες

Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο «ΚΙΜΠΙ«, 14/5/2012.

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

(Από τη στήλη «Ελεύθερος Σκοπευτής», Επενδυτής, 12/5/2012)

Αν μη τι άλλο, θα ζήσουμε μια ενδιαφέρουσα εποχή. Για καλό ή για κακό, θα δείξει. Αλλά, επειδή εκ των πραγμάτων η εποχή αφορά ένα ιστορικό αίτημα επανίδρυσης και επαναθεμελίωσης- του κράτους, του κοινωνικού σχηματισμού, του οικονομικού μοντέλου, της ταυτότητάς μας, της ίδιας της χώρας, αλλά και της «κοινής λογικής»,– θα επιστρέψουμε αναγκαστικά σε μια συζήτηση για τα θεμελιώδη: ατομική ελευθερία και συλλογικό συμφέρον. Ιδιοκτησία και κοινωνικά αγαθά. Αγορά και κράτος. Ευρώπη και Ελλάδα.
Η συζήτηση έχει ήδη ανάψει.

Αίφνης, την εβδομάδα που πέρασε, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, σε συνέντευξή του σε ραδιοφωνικό σταθμό, υποστήριξε ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα εγγυηθεί τις καταθέσεις των πολιτών, αλλά ταυτόχρονα θα τις αξιοποιήσει για την ανάπτυξη. «Θα χρησιμοποιήσετε τα δικά μας λεφτά;» ρώτησε περίπου εμβρόντητος ο δημοσιογράφος. Η απάντηση ήταν καταφατική. Πολλοί ανεβήκαν στα κλαδιά και στα κεραμίδια, με μια υπόνοια ότι η τοποθέτηση παραπέμπει σε ένα είδος «δήμευσης» περιουσιακών στοιχείων, κρατικοποίησης της ιδιοκτησίας. Κι ακολούθησαν διορθώσεις, διευκρινίσεις, αναδιπλώσεις.

Στην πραγματικότητα ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ δεν είπε τίποτα παραπάνω από όσα λένε, απλώς με πιο τεχνικό και δυσανάγνωστο λεξιλόγιο, οι εκθέσεις της Τράπεζας της Ελλάδος, της Κομισιόν, της τρόικας, του ΔΝΤ και ποικίλων άλλων ελληνικών ή ευρωπαϊκών οργανισμών κάθε φορά που επιχειρούν να συνδέσουν την ανάγκη στήριξης του τραπεζικού συστήματος με την ανάπτυξη. «Πρέπει να ενισχύσουμε τη ρευστότητα των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων για να ενισχυθεί η πραγματική οικονομία», λένε όλοι σε παραλλαγές και με αποχρώσεις.

Πρόκειται, φυσικά, για την απόλυτη κοινοτοπία. Αυτή είναι η δουλειά των τραπεζών. Να διοχετεύουν τις αποταμιεύσεις των πολιτών σε υγιή δάνεια για επένδυση, κατανάλωση, αγορά περιουσιακών στοιχείων. Αυτό, άλλωστε, δεν ήταν και

Συνταγματικό πραξικόπημα;

Ο Κώστας Βαξεβάνης αποκαλύπτει το παρασκήνιο πίσω από τις τελευταίες συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών, και ισχυρίζεται πως η διαδικασία βρίσκεται ήδη εκτός συνταγματικών ορίων (έπρεπε να έχει ήδη οριστεί κυβέρνηση ευρείας αποδοχής η οποία θα οδηγήσει σε εκλογές) καθώς επιδιώκεται η με κάθε τρόπο δημιουργία κυβέρνησης χωρίς να πάμε σε νέες εκλογές. Αν στο σενάριο που αναπτύσσει ο Κ. Βαξεβάνης προσθέσουμε και τους ψιθύρους περί non-paper Καμμένου(1)(2)(2a) που διαδίδονταν από στόμα σε στόμα σε διάφορα κανάλια χθές – το οποίο ωστόσο διαψεύδει ως προβοκάτσια ο Π. Καμμένος(3)(4), αλλά και την επικείμενη συνάντηση Καμμένου στην 1.00μ.μ. με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας(5) (λίγο πριν την νέα σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών που έχει συγκαλέσει η Προεδρία), μπορούμε να αναμένουμε εκπλήξεις τις επόμενες ώρες.

του Κώστα Βαξεβάνη, από το «Κουτί της Πανδώρας», 14/5/2012.

Ένα πρωτοφανές παρασκήνιο, με σκοπό τη δημιουργία κυβέρνησης με κάθε τρόπο χωρίς να πάμε σε νέες εκλογές βρίσκεται σε εξέλιξη τις τελευταίες ώρες. Το επιχείρημα βεβαίως είναι πως αυτό απαιτεί για μία ακόμη φορά η σωτηρία της πατρίδας. Την σωτηρία της πατρίδας επικαλέστηκαν και όσοι έβαλαν την Ελλάδα στο γύψο πριν από 40 χρόνια, αλλά ας αφήσουμε την Ιστορία όσο διδακτική και να είναι και ας πάμε στα γεγονότα.

Μετά την συνάντηση του προέδρου της Δημοκρατίας με τον Πάνο Καμμένο, οι προσπάθειες που σύμφωνα με το Σύνταγμα (άρθρο 37) καταβάλλει ο Πρόεδρος για τον σχηματισμό Οικουμενικής Κυβέρνησης, τερματίστηκαν. Το επόμενο στάδιο είναι ο ορισμός μιας κυβέρνησης όσο το δυνατόν ευρείας αποδοχής η οποία θα οδηγήσει σε εκλογές με πρωθυπουργό Πρόεδρο ενός από τα τρία Ανώτατα Δικαστήρια.

Το βήμα αυτό λοιπόν που με τόση σαφήνεια περιγράφεται στο Σύνταγμα, είναι μετέωρο. Αντί της προκήρυξης εκλογών, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας απαίτησε μία ακόμη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών. Η λειτουργία αυτή δεν είναι ούτε καν οριακή συνταγματικά, αλλά εκτός του πλαισίου του Συντάγματος και εκθέτει τον ίδιο τον Πρόεδρο γιατί φαίνεται να συμμετέχει και ο ίδιος σε μία

Αμετανόητοι

Α. Σαμαράς:
«Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν άκουσε την εντολή του ελληνικού λαού. Αρνείται να συμμετάσχει και να δώσει ψήφο ανοχής». (πηγή)

Ο κ. Σαμαράς υποκρίνεται πως δεν αντιλαμβάνεται οτι η εντολή που έχει πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ από τον ελληνικό λαό είναι να ΜΗΝ συναινέσει σε κυβερνήσεις που σκοπεύουν να εφαρμόσουν την ίδια πολιτική που μας έφερε ως εδώ.

Ε. Βενιζέλος:
«ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΔΗΜΑΡ συμφωνήσαμε σε μια οικουμενική κυβέρνηση 2 ετούς διάρκειας … με προϋπόθεση και τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ αλλά επιλέγει να μείνει στη γωνία ή να χρεώσει τη διαχείριση της κρίσης σε άλλους». (πηγή)

Ο κ. Βενιζέλος γνωρίζει πολύ καλά πως τα κουκιά βγαίνουν μια χαρά με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και το αριστερό τους δεκανίκι, τη ΔΗΜΑΡ. Επιδιώκουν όμως να παγιδεύσουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια τέτοια κυβέρνηση ακριβώς ωστε να του χρεώσουν τη διαχείριση της κρίσης μέσω της συμμετοχής του σε μια κυβέρνηση που δεν θα ελέγχει και της οποίας οι κατευθύνσεις είναι διαμετρικά αντίθετες με την σαφή εντολή που έδωσε ο λαός στον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές.

Θα περίμενε κανείς μετά την εκλογική συντριβή ΠΑΣΟΚ – ΝΔ να φέρονται κάπως πιο σεμνά οι αρχηγοί τους. Αυτοί όμως συνεχίζουν, δείχνοντας πως τίποτε δεν κατάλαβαν. Με την ίδια αλαζονεία, τα ίδια επικοινωνιακά τερτίπια, τά ίδια φτηνά κόλπα. Αμετανόητοι.

Προαπαιτούμενα ελπίδας

Στο κείμενο που ακολουθεί ο Γ. Βαρουφάκης εκφράζει την άποψη οτι η παράταξη του μνημονίου ηττήθηκε κατά κράτος και επισημαίνει οτι ο αδιαμφισβήτητος κερδισμένος των εκλογών, ο ΣΥΡΙΖΑ, αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην έξοδο από το ευρώ και στην επιδίωξη λύσης εντός της ευρωζώνης. Τέλος, διατυπώνει την άποψη οτι η η τύχη της Ελλάδας είναι αναπόσπαστα δεμένη με εκείνη της υπόλοιπης ευρωζώνης.

Δεν υιοθετούμε αναγκαστικά τις απόψεις του Γ. Βαρουφάκη, τις παραθέτουμε ωστόσο ως μια χρήσιμη αφετηρία προς προβληματισμό.

Αναδημοσίευση από το protagon.gr, 10-5-2012.

Του Γιάνη Βαρουφάκη

Την περασμένη Κυριακή, η παράταξη του Μνημονίου ηττήθηκε κατά κράτος. Την Δευτέρα που ακολούθησε άρχισε να προδιαγράφεται μια δεύτερη ήττα: η ήττα της Αντι-μνημονιακής παράταξης. Έτσι είναι. Στον καιρό της Κρίσης είναι πολύ εύκολο να έχουμε μόνο ηττημένους. Τόσο στον πολιτικό όσο και στον οικονομικό στίβο. (Αυτή δεν ήταν άλλωστε η μοίρα των λαών την δεκαετία του 1930, η οποία ακολούθησε μετά το 2008 της εποχής εκείνης; Μετά το 1929; Τότε δεν ηττήθηκαν μαζί τόσο οι συντηρητικοί-μεν-φιλελεύθεροι-δε αστοί όσο και η Αριστερά;)

Η ήττα της παράταξης του Μνημονίου οφείλεται σε κάτι πολύ απλό: Η λογική του Μνημονίου δεν μπορούσε σε καμία των περιπτώσεων (όσο χρηστή και αποτελεσματική να ήταν η διακυβέρνηση των δύο μνημονιακών κυβερνήσεων που είχαμε) να πετύχει τον βασικό στόχο του Μνημονίου: την αποτροπή – μέσω τεράστιων δανείων και αυστηρής λιτότητας – της πτώχευσης του δημοσίου και της περαιτέρω βύθισης της πραγματικής οικονομίας στην όλο και επιταχυνόμενη Ύφεση. (Πόσο δε μάλιστα που η εν λόγω διακυβέρνηση κάθε άλλο παρά αποτελεσματική ήταν!)

Η ήττα της Αντιμνημονιακής παράταξης θα έρθει (εκτός κι αν μεσολαβήσει μια αλλαγή στάσης από τον Σύριζα) λόγω μιας άλλης εξ ίσου στυγνής πραγματικότητας: Η Ελλάδα μπορεί να βγει από αυτή την Κρίση με τις δικές της δυνάμεις όσο μπορούσε το Ohio, ανεξάρτητα και αυτόνομα από την υπόλοιπη Αμερική, να βγει από την Μεγάλη Ύφεση το 1931. Σε καμία των περιπτώσεων! Μας αρέσει δεν μας αρέσει, η τύχη της Ελλάδας είναι αναπόσπαστα δεμένη με εκείνη της υπόλοιπης ευρωζώνης. Όσο βαυκαλιζόμαστε ότι μπορούμε να διαχωρίσουμε την πορεία μας από την Ευρώπη και, με τις δικές μας δυνάμεις, να πορευτούμε σε ένα καλύτερο αύριο, δημιουργούμε τις συνθήκες μιας συντριπτικής ήττας της ελπίδας ότι η Αντιμνημονιακή ψήφος θα βγει σε καλό.

Εδώ λοιπόν έγκειται η ουσία της υπόθεσης: Από την μία ο σεβασμός των όρων του Μνημονίου όχι μόνο δεν ενδείκνυται αλλά

Το φάντασμα του Τσίπρα

Αναδημοσίευση από το «Κουτί της Πανδώρας«, 9/5/2012. Με έντονα οι δικές μου επισημάνσεις.

του Κώστα Βαξεβάνη

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ την Ευρώπη. Δεν είναι το φάντασμα που περιγράφεται στο κομμουνιστικό μανιφέστο. Είναι το φάντασμα του Τσίπρα. Για όσους δεν καταλάβατε ακόμη, η Ευρώπη ολόκληρη- η Ελλάδα σίγουρα- κινδυνεύει από την πιθανότητα ανάληψης της εξουσίας από τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ. Ό,τι έφτιαξαν με επιμέλεια τόσα χρόνια οι κυβερνήσεις της Ελλάδας πάει κατά διαόλου. Η χώρα δεν θα είναι η ίδια. Το τιμόνι της δεν θα είναι στα στιβαρά χέρια της Τόνιας Αντωνίου, της Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου, του καπετάνιου του Τιτανικού Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Η καρέκλα της εξουσίας δεν θα τρίζει πια, κάτω από το πολιτικό βάρος του Ευάγγελου Βενιζέλου και ο Άκης δεν μπορεί πια να βοηθήσει γιατί είναι φυλακή. Η ευρωπαϊκή προοπτική του Σαμαρά που ατένιζε την Ευρώπη στα προεκλογικά σποτ από τα παράθυρα της Αγιά Σοφιάς απειλείται να ακυρωθεί. Ο δε Καραμανλής, δεν θα μπορεί να αρθρώσει στο μέλλον ούτε τις 15 λέξεις που είπε μέσα σε 3 χρόνια. Ακέραιοι άνθρωποι όπως ο Παυλίδης, ο Μπασιάκος, ο Δούκας, κάτι κουμπάροι μετά του Παναγιώτη Ψωμιάδη, δεν θα μπορούν πια να προσφέρουν. Όλα θα παραδοθούν στο χάος.

Ποιο είναι το χάος; Φαντάζομαι οι άνθρωποι θα έχουν μισθούς πείνας, οι συντάξεις δεν θα υπάρχουν, οι νέοι θα είναι άνεργοι, οι τράπεζες θα παίρνουν τα σπίτια, δεν θα υπάρχει όραμα και προοπτική, η χώρα θα καταρρεύσει.

Ας σοβαρευτούμε λοιπόν τώρα. Το χάος είναι εδώ. Τρία χρόνια τώρα. Με τα μνημόνια και τις πολιτικές που εφαρμόζουν. Μπροστά δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο χάος. Σε λίγο θα βγάλουμε τα κονσερβοκούτια (αυτά που δεν έβγαλαν οι κομμουνιστές της ψυχροπολεμικής προπαγάνδας) και θα σφαζόμαστε μεταξύ μας για να μοιράσουμε τα λίγα που έχουν απομείνει. Τα μνημόνια ρίχνουν την χώρα στην ύφεση και στη συνέχεια η ύφεση χρησιμοποιείται για να παρθούν άλλα μέτρα. Γιατί το κάνουν αφού δεν βγάζει πουθενά; Δεν γίνεται αλλιώς θα πουν οι αυτοαποκαλούμενοι «ευρωπαϊστές».

Θέλω να δείξουν τα πρακτικά ενός μόνο υπουργικού συμβουλίου στο οποίο πραγματικά εξέτασαν μια άλλη πρόταση για την Οικονομία εκτός από την Τρόικα και τα επιχειρήματα με τα οποία την απέρριψαν ως μη πραγματοποιήσιμη. Μία μόνο.  Δεν υπάρχει γιατί δεν εξέτασαν ποτέ καμιά άλλη πρόταση. Μας έβαλαν στο ΔΝΤ γιατί έτσι ήθελαν.

Υποστήριξαν με κάθε τρόπο, πως αυτό είναι το καλύτερο για την Ελλάδα και δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα διαπραγμάτευσης. Ν, όμως που στις πρώτες τους μετεκλογικές δηλώσεις Σαμαράς και Βενιζέλος, για να αποφύγουν τον «σκόπελο Τσίπρα» υποστήριξαν πως πρέπει να κάνουμε επαναδιαπραγμάτευση. Μια επαναδιαπραγμάτευση που πριν από τη απειλή των εκλογικών αποτελεσμάτων, υποστήριζαν πως δεν μπορεί να γίνει.

Ουρλιάζουν στα κανάλια πως απειλούνται οι Τράπεζες και η ρευστότητα. Πως ο Στρατούλης θα εθνικοποιήσει τις καταθέσεις. Ποιά ρευστότητα και αποθεματικά των Τραπεζών; Ποτέ δεν υπήρξαν. Οι Τράπεζες χωρίς κανένα θεσμικό έλεγχο, έπαιρναν τις καταθέσεις των καταθετών, (αυτές που θα πάρει ο Στρατούλης) και με αυτές έδιναν δάνεια στους ανθρώπους τους και σε δικές τους Offshore εταιρείες, οι οποίες μετά εμφανίζονταν να κάνουν αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της Τράπεζας. Δεκάρα τσακιστή δεν έβαλαν ποτέ. Καταχράστηκαν χωρίς έλεγχο τις καταθέσεις του κόσμου.

Δεν θέλω να επιχειρηματολογήσω υπέρ του Τσίπρα, του Κουβέλη ή του Καμμένου. Απλώς θεωρώ κατάντια για την Δημοκρατία να γυρνάμε στην δεκαετία του 50, όταν ο φόβος μην μας πάρουν οι κομμουνιστές τις περιουσίες και τις γυναίκες μας, χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργηθεί το παρακράτος και να γίνουν οι άνθρωποι υποχείρια. Αυτή η «Δημοκρατία» των εκβιασμών, δημιούργησε το πελατειακό κράτος, τη διαφθορά και τους «εθνικούς» κλέφτες. Αυτές οι τεχνητές απειλές δημιούργησαν την Ελλάδα της υποτέλειας, της Ψωροκώσταινας και τελικώς της αναξιοπρέπειας.

Δεν ξέρω αν ο Τσίπρας μπορεί και πώς, να κυβερνήσει, αλλά ξέρω καλά, όπως όλη η χώρα ποιοι μας κυβέρνησαν και πώς. Κυβέρνησε ο Άκης, ο Τσουκάτος, ο Ρουσόπουλος με τις ευλογίες του Εφραίμ και το απολυτήριο εξαταξίου Γυμνασίου και δεν μπορεί ο Τσίπρας ή ο Παπαδημούλης; Φοβόμαστε μήπως μας ρίξουν στο χάος; Και το λένε την ίδια ώρα που χάρισαν δισεκατομμύρια στους Γερμανούς των υποβρυχίων και στη SIEMENS;

Να σας το πω χοντρά; Κυβέρνησαν πρωθυπουργοί που έπαιζαν playstation στου Μαξίμου και φόραγαν βραχιολάκια ισορροπίας Power Balance και δεν μπορούν αυτοί που έχουν ένα άλλο προβληματισμό; Μπορούσαν υπουργοί που έκαναν τους νόμους περί ευθύνης υπουργών, τους εκλογικούς νόμους, τους νόμους που αμνηστεύουν κλέφτες, υπουργοί που ήταν οι ίδιοι κλέφτες και δεν μπορούν άλλοι;

Γιατί; Γιατί δεν είναι όσο “ευρωπαϊστές” όσο θέλουν τα κανάλια και τα εκδοτικά συγκροτήματα; Απέναντι στα φαντάσματα που επικαλούνται ως επικίνδυνα, προτιμώ την πραγματικότητα που είναι ξεκάθαρη. Μπορούσαν όλοι αυτοί τόσα χρόνια και δεν μπορούν οι άλλοι; Ας απαντήσει ο καθένας μόνος του.

Η «δημοκρατία» του 1%

Αναδημοσίευση από «το Ποντίκι«, 3/5/2012. Με έντονα γράμματα οι δικές μου επισημάνσεις.

Κυριακή κοντή γιορτή και ως εκ τούτου ελάχιστη σημασία έχουν οι προβλέψεις. Η μόνη πρόβλεψη που θα διακινδυνεύσουμε είναι ότι αυτή τη φορά από τις κάλπες, δεν θα προκύψει απάντηση, αλλά ένα μεγάλο ερώτημα αίτημα της κοινωνίας, το οποίο θα ορίσει το πλαίσιο του νέου πολιτικού σκηνικού της χώρας…

Αναζητώντας το κοινωνικό αίτημα και πως αυτό διαμορφώνεται σε συνθήκες (παγκόσμιας) κρίσης ίσως είναι χρήσιμο  να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στο «ιδανικό και δικαιότερο» μοντέλο διακυβέρνησης, την αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Τώρα πια, οι  διθύραμβοι για τα πλεονεκτήματά της είτε ακούγονται  φάλτσα είτε αφορούν ολοένα και λιγότερους. Πόσοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στο νόμο; Ότι υπάρχει διάκριση των εξουσιών; Ότι η κυβέρνηση που προκύπτει από την αβίαστη έκφραση της βούλησης των πολιτών λειτουργεί υπέρ των συμφερόντων του λαού;

Ψάχνοντας τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα ας ρίξουμε μια ματιά στο σαφέστερο και ευκρινέστερο παράδειγμα του κόσμου μας. Στη μητρόπολη (ΗΠΑ).

Εκεί σύμφωνα με στοιχεία της Merrill Lynch υπάρχουν οι εξής

Κύριος ποιμαίνει με

Θυμάμαι συχνά τα (πικρόχολα και σαρκαστικά) λόγια ενός καλού φίλου: «Είναι δυστυχία να ξέρει κανείς την αλήθεια. Τα πρόβατα είναι ευτυχισμένα: δές πως βόσκουν αμέριμνα, μη γνωρίζοντας τίποτα για το μέλλον τους, μέχρι τη στιγμή της σφαγής τους».

Το παρακάτω, λοιπόν, είναι αφιερωμένο σε όσους, ενώ γνωρίζουν αυτό, αυτό, αυτό και αυτό, εξακολουθούν να κοιμούνται αμέριμνοι στο μαντρί, με τη μεταφυσική ελπίδα πως -δεν μπορεί- κάτι θα γίνει στο τέλος, και ο στοργικός  τους ποιμένας θα τους γλιτώσει από τη σκληρή τους μοίρα. Και μια προσωπική εκμυστήρευση: ως μακαρίους εν τη αμεριμνησία τους, τους ζηλεύω…

–Κύριος ποιμαίνει με και ουδέν με υστερήσει.
-Εις τόπον χλόης, εκεί με κατεσκήνωσεν , επί ύδατος αναπαύσεως εξέθρεψέ με.
-Την ψυχήν μου επέστρεψεν, ωδήγησέ με επί τρίβους δικαιοσύνης, ένεκεν του ονόματός αυτού.
-Εάν γαρ και πορευθώ εν μέσω σκιάς θανάτου, ου φοβηθήσομαι κακά, οτι συ μετ΄ εμού ει.
–Η ράβδος σου και ή βακτηρία σου αύταί με παρεκάλεσαν.
-Ητοίμασας ενώπιόν μου τράπεζαν, εξεναντίας των θλιβόντων με.
-Έλίπανας εν ελαίω την κεφαλήν μου, και το ποτήριόν σου μεθύσκον με ωσεί κράτιστον.
–Και το έλεος σου καταδιώξει με πάσας τας ημέρας της ζωής μου, και το κατοικείν με εν οίκω Κυρίου εις μακρότητα ήμερων. 

Ένα φιλί πριν πεθάνεις

Αναδημοσίευση από «το Ποντίκι«, 13/4/2012

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

«Το θάρρος των Ελλήνων είναι σημαντικό και πρέπει να αναγνωριστεί. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι γενναίοι, όπως όλοι οι εργαζόμενοι και ο ελληνικός λαός που πληρώνουν τους φόρους τους και δέχονται τις περικοπές σε συντάξεις και μισθούς». Τάδε έφη χθες το βράδυ η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ. Η σιδηρά Κριστίν σχεδόν δάκρυσε από συγκίνηση για τα ανομολόγητα πάθη των Ελλήνων προσπαθώντας να δείξει την ειλικρινή συμπαράστασή της. Γι’ αυτό δεν έμεινε στην έκφραση συμπάθειας.

Ως φιλεύσπλαχνη ελέω ευρώ και σεπτών δανειστών αυτοκράτειρα, άδραξε την ευκαιρία της προκήρυξης των εκλογών για να συμβάλει στη συντομότερη έξοδο της Ελλάδας από την ανηφορική οδό του μαρτυρίου. Ως εκ τούτου απεφήνατο:

«Ένας συνασπισμός των πολιτικών παρατάξεων μπορεί να αποτελεί οδηγό στην δύσκολη άσκηση που η χώρα πρέπει να αντιμετωπίσει. Αυτό είναι επίσης κάτι πολύ θετικό και πρέπει να πω ότι ο Λουκάς Παπαδήμος βρίσκεται σε αυτή την κατεύθυνση και αναγνωρίζω τις προσπάθειές του».

Όχι όπως ο Ιούδας

Γιατί παιδεύεστε λοιπόν να αποφασίσετε τι θα ψηφίσετε στις εκλογές; Η φιλεύσπλαχνος Κριστίν Λαγκάρντ φροντίζει για εσάς πολύ πριν από εσάς. Εν ανάγκη και χωρίς εσάς. Την επομένη κιόλας της προκήρυξης των εκλογών.

● Χρειάζεστε κυβέρνηση συνεργασίας.

● Επικεφαλής αυτής της κυβέρνησης συνεργασίας θα πρέπει να είναι ο Λουκάς Παπαδήμος.

Γιατί; Μα, καλοί μου άνθρωποι, η ίδια αυτή Λαγκάρντ προ ημερών εμπιστεύθηκε προ ημερών στο πλανητικό μας επικοινωνιακό χωριό ότι «η Ελλάδα δεν έχει ξεφύγει από τον κίνδυνο της χρεοκοπίας». Τι θα πει δηλαδή ότι… «μειώσαμε» το χρέος μας με το PSI; Επειδή το λένε ο Παπαδήμος, ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς; Το αφεντικό το ρώτησαν;

Και μην αναρωτηθείτε πάλι ποιο είναι το αφεντικό. Λίγες περιόδους στην ελληνική Ιστορία είναι τόσο αυτονόητη και αδιαμφισβήτητη η απάντηση στο κλασικό καραμανλικό ερώτημα, το οποίο διατυπώθηκε πριν από καμιά πενηνταριά χρόνια – τον Μάιο του 1963 – αμέσως μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη: «Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;».

Αυτοί λοιπόν που πράγματι και επί της ουσίας κυβερνούν αυτόν τον τόπο είναι οι ίδιοι που σου υποδεικνύουν, υπομονετικέ και αξιοθαύμαστε Έλληνα, τι πρέπει να ψηφίσεις και ποια πρέπει να είναι η τύποις κυβέρνησή σου. Και το κάνουν δηλώνοντας την ανυπόκριτη συμπάθειά τους.

Αυτό κάνει από καιρό και η εγχώρια πληροφόρηση. Μπορεί ενίοτε να είναι αυστηρό μαζί σου για να σε συνεγείρει, αλλά πάντα σου δίνει «ένα φιλί πριν πεθάνεις». Ένα φιλί ανιδιοτελές και μεγαλόκαρδο και όχι όπως αυτό που έδωσε στην έγκυο και αποκληρωμένη νεαρή ο απογοητευμένος προικοθήρας στην κλασική ομώνυμη ταινία του Gerd Oswald. Ούτε όπως αυτό του Ιούδα πριν τρέξει να εισπράξει τα αργύρια – και λίγο πριν κρεμαστεί συντετριμμένος από το μέγεθος της προδοσίας.

Το νου σου, δεσμώτη

Άλλωστε, αν το καλοσκεφτείς, δεν είναι ωμοί ή ιταμοί, αλλά απολύτως καλοπροαίρετοι – και κυρίως ειλικρινείς – αυτοί που ασκούνται καθημερινά στην τέχνη της ψύχραιμης και παιδευτικά αυστηρής παραίνεσης:

● Πρόσεξε μήπως η οργή σου σε τυφλώσει και καταστραφείς. Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις.

● Το νου σου, δεσμώτη του μνημονιακού ιλίγγου. Η πατρίδα βρίσκεται στα χέρια σου και μόνο εσύ, καρτερικέ και ψύχραιμε Έλληνα, ηρωικέ δημόσιε υπάλληλε και εν γένει εργαζόμενε, μπορείς να τη σώσεις.

● Μην ταράζεσαι που μέχρι χθες σου λέγαμε ότι είσαι διεφθαρμένος έως μυελού οστέων και τα έφαγες μαζί μας. Θέλαμε να σου προσδώσουμε λίγο από το μεγαλείο μας.

● Μην ταράζεσαι που θα σου εξαφανίσουμε τον μισθό, θα σου καταργήσουμε τη σύνταξη και στο τέλος θα σε απολύσουμε χωρίς καν αποζημίωση. Προβληματίσου με τα επιτεύγματα της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας και της Λετονίας, που ζουν με μικρότερους μισθούς και έχουν χεστεί στην ανάπτυξη.

● Όχι, μη σου φαίνεται περίεργο που θα σε παίρνουν κάθε μέρα τηλέφωνο οι ιδιώτες εισπράκτορές μας αν χρωστάς ένα ευρώ. Ούτε που θα σου κάνουμε κατασχέσεις όταν θα μας χρωστάς 300 ευρώ. Ούτε που θα πηγαίνεις στο αυτόφωρο για πέντε χιλιάρικα. Για σένα το κάνουμε. Για να έρθει η ανάπτυξη και να μπορείς να μας πληρώνεις χωρίς να σε δανείζουμε.

● Μην ενοχλείσαι που η πατρίδα σου θα γίνει Ειδική Οικονομική Ζώνη. Αναλογίσου την ανάπτυξη της Κίνας, του Βιετνάμ και της Καμπότζης. Θα ήθελες μήπως να γίνεις Βόρεια Κορέα;

● Μη σου φαίνεται περίεργο που όλες οι σπουδαίες αποφάσεις δεν παίρνονται στην ελληνική Βουλή αλλά στις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και την Ουάσιγκτον. Εκεί παίρνονταν και πριν, αλλά σε δανείζαμε φθηνά και το ξεχνούσες. Τι παραπάνω δηλαδή σου ζητάμε τώρα; Απλώς να το προβλέπει και το Σύνταγμά σου διότι είσαι λίγο ξεχασιάρης και αποπροσανατολίζεσαι.

● Μη δίνεις σημασία στους προβληματικούς, που τα έφαγαν αυτοί ή τα παιδιά τους και τώρα αυτοκτονούν στην πλατεία Συντάγματος για να δημιουργήσουν ψευδείς εντυπώσεις και να συνεγείρουν τον καταστροφικό λαϊκισμό.

Εσύ, υπέροχε, καρτερικέ, γενναίε, αξιοθαύμαστε και παραδειγματικέ Έλληνα, όλα μπορείς να τα αντέξεις για τη σωτηρία της πατρίδας μας.

Η σκοτεινή πλευρά σου

Αυτοί άλλωστε που σε συμβουλεύουν, που σε πληροφορούν, που σου λένε τις κρυμμένες αλήθειες και σου αποκαλύπτουν τη σκοτεινή πλευρά τους εαυτού σου, στην πραγματικότητα σου εξοικονομούν τεράστια ποσά συμβάλλοντας στην επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος. Για φαντάσου να τα πλήρωνες στον ψυχαναλυτή σου για να ανακαλύψεις στα στερνά πόσο τεμπέλης, ρουσφετολόγος, κλέφτης και διεφθαρμένος είσαι κατά βάθος.

Εξ άλλου αυτοί που σου υποδεικνύουν τον δρόμο της λιτότητας, της εγκράτειας, της ταπεινότητας και της μετάνοιας, αυτοί που σου αποκαλύπτουν πόσο ανίκανος είσαι να διαχειριστείς τα του οίκου σου, αλλά και τα πραγματικά οφέλη από την παρουσία της τρόικας, των επιτρόπων και των υπερπρωθυπουργών στα υπουργεία σου δεν είναι αυτό που νομίζεις.

Δεν έχουν τα λεφτά τους στην πλούσια και αμαρτωλή Ελβετία, όπως τους κατηγορούν οι λαϊκιστές της δραχμής και της απομόνωσης. Ήδη, όπως μας πληροφόρησε ο λαμπρός Σαχινίδης, τα έχουν μεταφέρει στη Σιγκαπούρη.

● Μια χώρα παράδεισο για επενδύσεις, όπως πρέπει να γίνει και η δική σου.

● Μια χώρα με ταχύτατες διαδικασίες για ίδρυση επιχείρησης, όπως πρέπει να γίνει και η δική σου.

● Μια χώρα ιδιαίτερα φιλόξενη σε ξένα κεφάλαια για τις τράπεζες που εδρεύουν εκεί, όπως πρέπει να γίνει και η δική σου.

● Μια χώρα που προσφέρει υψηλό επίπεδο εμπιστευτικότητας, στην οποία ποτέ κανείς δεν θα προδώσει το όνομα ενός καταθέτη. Έτσι δηλαδή όπως πρέπει να γίνει και η δική σου.

Μέχρι λοιπόν η χώρα σου να γίνει έτσι, αυτοί θα κρατούν τα κατά κεφαλήν εκατομμύριά τους στη Σιγκαπούρη για να τα προφυλάξουν από την ανωριμότητά σου.

Γι’ αυτό, λοιπόν, γενναίε και ακατάβλητε, μαρτυρικέ και θαρραλέε Έλληνα, μην υποκύπτεις στις Σειρήνες του λαϊκισμού, στη Σκύλλα της πτώχευσης και τη Χάρυβδη της δραχμής. Δείξε την πρέπουσα εμπιστοσύνη και τον αρμόζοντα σεβασμό στις κυρίες Λαγκάρντ και Μέρκελ.

Οι αντιπρόσωποί τους στη χώρα σου θυσιάζονται για σένα, όπως ο Χριστός μαρτύρησε αίρων τις αμαρτίες του κόσμου. Δεν είναι μαριονέτες, κουκουλοφόροι, δωσίλογοι, Τσολάκογλου, πολιτικοί κερδοσκόποι, ιδεολογικοί σορτάκηδες, πνευματικοί λαθρέμποροι και όλα όσα τους καταμαρτυρούν οι ποικιλώνυμοι άθλιοι λαϊκιστές και συκοφάντες που έχουν μοναδικό τους στόχο να σε δουν Βορειοκορεάτη.

Γι’ αυτό, λοιπόν, ηρωικέ Έλληνα, μπορείς όσο θέλεις να δηλώνεις άρες μάρες κουκουνάρες στις δημοσκοπήσεις, αλλά μην το παρακάνεις. Είτε ψηφίζεις όπως πρέπει είτε πτωχεύεις και βγαίνεις από το ευρώ. Και μην ξεχνάς, επί τούτου, ποτέ τη διδαχή των μεγάλων πατέρων της Ιεράς Ευρωζώνης: «Μην αναρωτιέσαι τι έκανε για σένα το ευρώ. Αναλογίσου τι μπορείς εσύ να κάνεις γι’ αυτό».

Καλή Ανάσταση, ανυπέρβλητε και αξιοθαύμαστε Έλληνα. Είσαι, στ’ αλήθεια, ήρωας. Μάρτυς αδιάψευστος η δακρύουσα κυρία Λαγκάρντ…

Μόδα και πολιτική (2)

Μετά την κατηγορία του «ντεμοντέ» που προσήψε ο Ευάγγελος Βενιζέλος στον Αντώνη Σαμαρά, το επιτελείο του τελευταίου επιδεικνύει αυξημένη ευαισθησία σε θέματα ενδυματολογικού κώδικα. Τα κόκκινα μπλουζάκια στις προεκλογικές συγκεντρώσεις έγιναν στόχος της fashion police της Νέας Δημοκρατίας.

Δείτε το βίντεο.

Μόδα και πολιτική

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος χαρακτήρισε, λέει, «ντεμοντέ» τη διεκδίκηση του Αντ.Σαμαρά για αυτοδυναμία.

Σωστά. Φέτος φοριέται πολύ γαλαζοπράσινο ντέ-πιές με προαιρετικό αξεσουάρ γούνα από γδαρμένο Ελληνα φορολογούμενο.