Τα ληγμένα τρόφιμα, οι κρίσεις και οι ευκαιρίες στον καπιταλισμό

Με φόντο τους νέους λεονταρισμούς του «αμετακίνητου» Κουβέλη περί «απαράδεκτων απαιτήσεων» της τρόϊκας στα εργασιακά και τις «εθνικά υπερήφανες» δηλώσεις Βενιζέλου οτι «δεν είμαστε προτεκτοράτο» (σ.σ. αλήθεια; από πότε;), στριφογύριζα στο μυαλό μου την είδηση (της περασμένης εβδομάδας) για την απόφαση του Υπουργείου Ανάπτυξης να γίνεται νόμιμα διάθεση «ληγμένων» προϊόντων στα ράφια των καταστημάτων λιανικής.

Με την Ελλάδα γονατισμένη, με τον κοινωνικό ιστό διαλυμένο, με πλήθη ανέργων, με νεόπτωχους και ανέστιους να ψάχνουν τους κάδους των απορριμμάτων για ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως τροφή (μια που το σύστημα σταθμίζει τη «συστημική σταθερότητα» των τραπεζών υψηλότερα από την αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου και το δικαίωμά του για δουλειά, στέγη και τροφή που δεν θα την ψάχνει στα σκουπίδια), οι ιθύνοντες νόες του συστήματος είχαν τη φαεινή ιδέα: να πωλούνται τα ληγμένα σε μειωμένες τιμές στα καταστήματα λιανικής! Χαράς ευαγγέλια για τις επιχειρήσεις –  άλλη μια «επιχειρηματική» ευκαιρία, εν μέσω κρίσης! Γιατι να μήν συνεισφέρουν και τα ληγμένα στην κερδοφορία των επιχειρήσεων, αφού υπάρχουν άνθρωποι πρόθυμοι να τα καταναλώσουν; (1)

Δεν σχολιάζω την ηθική διάσταση της επινόησης των νοσηρών εγκεφάλων που το πρότειναν (λαμπροί απόφοιτοι του LSE και του Harvard οι περισσότεροι…). Δεν σχολιάζω το οτι θα μπορούσαν απλά να