Η Α. Μέρκελ και η Ινδονησία: πές μου τα όνειρά σου, να σου πώ ποιός είσαι

Είναι από τις περιπτώσεις όπου μια δήλωση μπορεί να είναι πολύ πιό εύγλωττη και αποκαλυπτική από δεκάδες αναλύσεις. Η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ, σε επίσκεψή της στην Ινδονησία, εξύμνησε την εντυπωσιακή μείωση του χρέους της χώρας και κάλεσε την Ευρωζώνη να ακολουθήσει το παράδειγμα της Ινδονησίας:

«Πιστεύω ότι η Ινδονησία μπορεί να αποτελέσει ένα πολύ καλό παράδειγμα μιας οικονομίας που γνωρίζει διαρκή ανάπτυξη, καθώς υπό την προεδρία του Γιουντογιόνο το δημόσιο χρέος, το οποίο είχε φτάσει στο 80% του ΑΕΠ, έπεσε στο 24%», δήλωσε η κ. Μέρκελ, προσθέτοντας ότι «είναι ένα παράδειγμα γι’ αυτό που μπορεί να γίνει και που η Ευρώπη οφείλει να κάνει, κυρίως αν λάβουμε υπόψη μας ότι η Ινδονησία μπόρεσε να το κάνει σε πολύ μικρή χρονική περίοδο, σε μερικά χρόνια». (1)

Διόλου δεν εκπλήσσει, βεβαίως, οτι η κ. Μέρκελ λησμόνησε να αναφέρει ορισμένα άλλα από τα επιτεύγματα αυτής της χώρας-υπόδειγμα για τις χώρες της ευρωπαικής ένωσης. Ας τα θυμίσουμε εμείς:

Στον τομέα του βιοτικού επιπέδου, λοιπόν:

• Ο μισθός των εργαζομένων βρίσκεται περίπου στα 100 ευρώ το μήνα.
• Ο μηνιαίος μισθός ενός βιομηχανικού εργάτη στην Ιάβα (μια από τις πολυπληθέστερες περιοχές της χώρας) είναι 50 ευρώ! (2)
• Οι άνθρωποι στην Ινδονησία παλεύουν καθημερινά για την επιβίωση. Το 1/3 του πληθυσμού των 250 εκατομμυρίων κατοίκων λιμοκτονεί, περίπου 100 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε συνθήκες οικτρής φτώχειας.
• Το ένα στα πέντε παιδιά κάτω των 5 ετών υποσιτίζεται. (5) Τα μεγαλύτερα παιδιά που κατά εκατομμύρια εγκαταλείπουν το σχολείο από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση δουλεύουν στις φυτείες έναντι 0,6 δολλαρίων τη μέρα.
• Τα 2/3 των αγροτικών νοικοκυριών δεν διαθέτουν εγκαταστάσεις υγιεινής.
• 310000 άνθρωποι είναι φορείς του AIDS, με πολλούς από αυτούς να καταλήγουν από την ασθένεια λόγω της οικονομικής τους αδυναμίας να λάβουν ιατρική βοήθεια.

Στον τομέα της Δημοκρατίας, οι δυνάμεις

Χαμογελαστοί σκλάβοι

Η σκηνή στο super market (γνωστής αλυσίδας), καθώς φτάνω στο ταμείο.

– «Υπάρχει κάτι που δεν βρήκατε;» με ρωτά η υπάλληλος  ενώ ξεκινά να «χτυπάει» τα ψώνια.

Σηκώνω το κεφάλι ξαφνιασμένος. Με κοιτά με χαμόγελο. Χαμόγελο πλατύ, που όμως με δυσκολία κρύβει την κούραση και το ζόφο της καθημερινότητάς της.

– «Οχι, ευχαριστώ» απαντώ ευγενικά.

Καθώς μετράω τα ρέστα, βυθίζομαι σε σκέψεις.

Στις σύγχρονες γαλέρες του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού δεν αρκεί να δουλεύεις για μισό κομμάτι ψωμί.
Πρέπει να δείχνεις και ευτυχισμένος.
Πρέπει και να χαμογελάς. Εγκάρδια, πλατιά. Αν δεν χαμογελάς αρκετά, περιμένουν άλλοι στην ουρά να πάρουν τη θέση σου στη γαλέρα. Στρατιές πενήτων, ανεστίων και ανέργων περιμένουν πρόθυμοι να τραβήξουν κουπί με περισσότερη προθυμία και με πλατύτερο χαμόγελο. Αρκετοί από αυτούς μάλιστα θα υπερασπιστούν και τα αφεντικά τους που, εν τη μεγαλοψυχία τους, τους δίνουν «ένα κομμάτι ψωμί».

Αυτό το σύστημα εκπαιδεύει χαμογελαστούς σκλάβους.