Τα ληγμένα τρόφιμα, οι κρίσεις και οι ευκαιρίες στον καπιταλισμό

Με φόντο τους νέους λεονταρισμούς του «αμετακίνητου» Κουβέλη περί «απαράδεκτων απαιτήσεων» της τρόϊκας στα εργασιακά και τις «εθνικά υπερήφανες» δηλώσεις Βενιζέλου οτι «δεν είμαστε προτεκτοράτο» (σ.σ. αλήθεια; από πότε;), στριφογύριζα στο μυαλό μου την είδηση (της περασμένης εβδομάδας) για την απόφαση του Υπουργείου Ανάπτυξης να γίνεται νόμιμα διάθεση «ληγμένων» προϊόντων στα ράφια των καταστημάτων λιανικής.

Με την Ελλάδα γονατισμένη, με τον κοινωνικό ιστό διαλυμένο, με πλήθη ανέργων, με νεόπτωχους και ανέστιους να ψάχνουν τους κάδους των απορριμμάτων για ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως τροφή (μια που το σύστημα σταθμίζει τη «συστημική σταθερότητα» των τραπεζών υψηλότερα από την αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου και το δικαίωμά του για δουλειά, στέγη και τροφή που δεν θα την ψάχνει στα σκουπίδια), οι ιθύνοντες νόες του συστήματος είχαν τη φαεινή ιδέα: να πωλούνται τα ληγμένα σε μειωμένες τιμές στα καταστήματα λιανικής! Χαράς ευαγγέλια για τις επιχειρήσεις –  άλλη μια «επιχειρηματική» ευκαιρία, εν μέσω κρίσης! Γιατι να μήν συνεισφέρουν και τα ληγμένα στην κερδοφορία των επιχειρήσεων, αφού υπάρχουν άνθρωποι πρόθυμοι να τα καταναλώσουν; (1)

Δεν σχολιάζω την ηθική διάσταση της επινόησης των νοσηρών εγκεφάλων που το πρότειναν (λαμπροί απόφοιτοι του LSE και του Harvard οι περισσότεροι…). Δεν σχολιάζω το οτι θα μπορούσαν απλά να

Κατάργηση εργοδοτικών εισφορών και ψευδεπίγραφη δημοκρατία

Το οτι καιρό τώρα το πολίτευμα της χώρας είναι τύποις μόνον δημοκρατία το έχουμε ψυχανεμιστεί. Το οτι μέριμνα των κυβερνώντων είναι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων μιας συγκεκριμένης -πολύ μικρής αριθμητικά- ομάδας ανθρώπων, επίσης. Πού και πού όμως έρχονται στη δημοσιότητα ορισμένες ειδήσεις που μας το θυμίζουν, με τρόπο σκαιό και οδυνηρό.

Ποιά βουλή και παπάρια; Υπουργικό συμβούλιο!

Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο «Cogito ergo sum«.

Γράφαμε το περασμένο Σάββατο («Ιστορίες ασφαλιστικής τρέλλας«) για την τροπολογία που προσπάθησε να περάσει η κυβέρνηση προκειμένου να μειώσει κατά 1,1% το ποσοστό των εργοδοτικών εισφορών, απαλλάσσοντας τους εργοδότες (όχι όμως και τους εργαζόμενους!) από τις εισφορές που πληρώνουν υπέρ Εργατικής Κατοικίας και Εργατικής Εστίας. Στο υστερόγραφο εκείνου του κειμένου σημειώναμε ότι η σχετική διάταξη θα επανερχόταν για ψήφιση στην βουλή μέσα στον μήνα. Πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις, επανήλθε. Ο Βρούτσης (ο απελευθερωτής, θυμάστε) την επανέφερε αλλά σηκώθηκαν ως κι οι πέτρες εναντίον του και αναγκάστηκε να την αποσύρει για δεύτερη φορά.

Στο σημείο αυτό, θέλω να ενημερώσω τους άσχετους αναγνώστες ότι οι επιχειρήσεις

Πώς διαλύεται τ’ ατσάλι

Ο Γιάννης Κιμπουρόπουλος απαριθμεί τις αιτίες που οδήγησαν τον κλάδο της ελληνικής χαλυβουργίας στην παρακμή και καταρρίπτει τα «βολικά άλλοθι στα οποία καταφεύγει η επιχειρηματική ελίτ», όπως ο ίδιος εύστοχα τα χαρακτηρίζει.

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου, από το πολύ καλό ιστολόγιο «ΚΙΜΠΙ«. Με έντονα γράμματα οι δικές μου επισημάνσεις.

Τις δεκαετίες που κράτησε η λάμψη της Οκτωβριανής Επανάστασης και του σοβιετικού πειράματος, πολλές γενιές αριστερών γοητεύτηκαν από το ευαγγέλιο του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, το «Πώς δενότανε τ’ ατσάλι», του Νικολάι Οστρόφσκι. Ο τίτλος αυτού του αυτοβιογραφικού βιβλίου απέκτησε απροσδόκητη επικαιρότητα λόγω της πολύμηνης απεργίας στην Ελληνική Χαλυβουργία. Αλλά κυρίως χάρη σε μια παρεξήγηση: το «ατσάλι» του Οστρόφσκι ελάχιστη σχέση έχει με το ατσάλι της χαλυβουργίας. Αν και «προλεταριακό έπος», το βιβλίο δεν αφηγείται την ιστορία κάποιου χαλυβουργού, αλλά τα βιώματα του Ουκρανού συγγραφέα που δούλεψε σε κουζίνα σιδηροδρομικού σταθμού, σαν θερμαστής, σαν ηλεκτρολόγος, αλλά περισσότερο σαν στρατιώτης του Κόκκινου Στρατού, στα χρόνια της επανάστασης και της εδραίωσης του σοβιετικού καθεστώτος. Η σχέση με τον χάλυβα εξαντλείται στις ατσάλινες δοκούς που έστρωναν οι εθελοντές κομσομόλοι στις σιδηροδρομικές γραμμές. Ενδεχομένως να επεκτείνεται και στην ατσάλινη θέλησή τους. Και στη θέληση του ίδιου του συγγραφέα που, αν και σχεδόν καθολικά ανάπηρος, κατάφερε να τελειώσει και να δει να εκδίδεται το θρυλικό του μυθιστόρημα.

Παρά την παρεξήγηση, ελάχιστα δημοσιεύματα για την περιπέτεια της «Χαλυβουργίας» απέφυγαν τον πειρασμό να «παίξουν» με τον τίτλο του βιβλίου, υπονοώντας ότι σε αυτό περιγράφονται άθλοι και πάθη μεταλλουργών. Αν κάποιος, όμως, ήθελε να ενισχύσει το συμβολικό βάρος αυτού του αγώνα, ίσως θα ήταν χρησιμότερο να ανατρέξει στη «Ζούγκλα» του Άπτον Σίνκλερ, ή στην τριλογία «USA» του Τζον Ντος Πάσος. Θα χρειαζόταν, δηλαδή, σύνδεση με έναν καπιταλιστικό κι όχι ένα σοσιαλιστικό έπος σαν του Οστρόφσκι.

Διότι στη «Χαλυβουργία», όπως και σε όλες τις χαλυβουργίες και στις λοιπές μεταλλουργίες, στις βιομηχανίες, στις ελαιουργίες, στις κλωστοϋφαντουργίες, στα φασονάδικα, στα γιαπιά και στα εργοτάξια, στις εμπορικές αλυσίδες, ακόμη και στα μικρά ντελιβεράδικα αυτής της χώρας γράφεται η ιστορία της παραγωγικής μας παρακμής. Και δεν γράφεται τώρα, στην κορύφωση της μνημονιακής ύφεσης. Γράφεται εδώ και πολλά χρόνια. Δεν γράφεται μόνο στις υψηλές θερμοκρασίες των 1.500 βαθμών τήξης του σιδήρου που συντίθεται με τον άνθρακα, το μαγγάνιο, το πυρίτιο κι άλλα στοιχεία για να γίνει το ανθεκτικό μέταλλο που στηρίζει τα σπίτια μας και δεν επιτρέπει να στομώσουν τα κοφτερά μαχαίρια μας. Η ιστορία της βιομηχανικής μας παρακμής γράφεται και στις μέσες θερμοκρασίες των 20 και πλέον βαθμών Κελσίου, που κάνουν την Ελλάδα χώρο ιδεώδη για να ζει κανείς.

Η επιχειρηματική ελίτ καταφεύγει συχνά σε βολικά άλλοθι για να ερμηνεύσει αυτή την παρακμή, την παράδοξη τροχιά από το αναπτυξιακό «θαύμα» των δύο προηγούμενων δεκαετιών στην ασθμαίνουσα προσπάθεια επιβίωσης σήμερα. «Φταίνε τα συνδικάτα, φταίει το ΠΑΜΕ που διώχνουν τις επενδύσεις και κλείνουν τις επιχειρήσεις». Υπάρχουν δυο τρεις εμβληματικές περιπτώσεις -η Χαλυβουργία σήμερα, η Pirelli και η Goodyear παλιότερα- που περιφέρονται ως απόδειξη διά του λόγου το αληθές. Αλλά στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ίχνος συνδικάτου ή ΠΑΜΕ στις εκατοντάδες μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις που έχουν κλείσει ή εγκαταλειφθεί από τους ιδιοκτήτες τους στις βιομηχανικές ζώνες και τα κουφάρια τους χάσκουν σήμερα άδεια, μνημεία αρπαχτής ή ανικανότητας. Καθένα τους είναι συνδεδεμένο με γενναιόδωρες επιδοτήσεις και αναπτυξιακά κίνητρα που απολάμβαναν για χρόνια οι ιδιοκτήτες τους, πριν αποφασίσουν να μετακομίσουν στα Βαλκάνια για τα φθηνότερα μεροκάματα ή απλώς να κλείσουν γιατί αποφάσισαν να γίνουν ραντιέρηδες, να κρύψουν σε ποικιλώνυμες offshore ό,τι μετέτρεψαν σε προσωπική περιουσία. Δεν υπάρχει ούτε το «μαξιμαλιστικό ΠΑΜΕ» ούτε οποιασδήποτε απόχρωσης «ρεφορμιστικό συνδικάτο» πίσω από τις 1,3 εκατομμύρια χαμένες θέσεις εργασίας που δημιουργούν το ιστορικό ρεκόρ ανεργίας. Άλλωστε, η Ελλάδα είναι χώρα με χαρακτηριστικά ανίσχυρα στον ιδιωτικό τομέα συνδικάτα. Η ΓΣΕΕ είναι μια κατ’ εξοχήν συνομοσπονδία των ΔΕΚΟ. Ακόμη και στη διάρκεια του μνημονιακού ρεκόρ απεργιών, η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα σπανίως υπερέβαινε το 20%.

Αντιθέτως, η Ελλάδα είναι μια χώρα με παραδοσιακά ισχυρότατη επιρροή των επιχειρηματιών και των ενώσεών τους στις πολιτικές αποφάσεις (την ξεχάσαμε τη «διαπλοκή»;) και, διόλου τυχαία, ορισμένες από αυτές «καρφώθηκαν», ακόμη και από το βήμα της Βουλής, ως εισηγητές και υποβολείς της «εσωτερικής υποτίμησης» που επιβλήθηκε στο μνημόνιο. Αυτή η «εσωτερική υποτίμηση», φορτωμένη σχεδόν εξ ολοκλήρου στους μισθούς και στο κόστος της εργασίας, βρίσκεται στον πυρήνα του φαύλου κύκλου ύφεσης-παραγωγικής κατάρρευσης- δημοσιονομικής εκτροπής.

Να πώς διαλύεται τ’ ατσάλι στην Ελλάδα του μνημονίου και της επιχειρηματικής ανεμελιάς. Με την ίδια απληστία που δενόταν τις προηγούμενες δεκαετίες, χωρίς καμιά στρατηγική φιλοδοξία, με το βλέμμα προσηλωμένο στο βραχυπρόθεσμο κέρδος. Παρ’ ότι η «βαριά βιομηχανία» στην Ελλάδα ηχεί πια ως ευφημισμός,

Ακραία άποψη: το νερό είναι δημόσιο δικαίωμα

Τάδε έφα Peter Brabeck-Letmathe, γενικός διευθυντής της Nestle:

«Είναι ένα ζήτημα αν πρέπει να ιδιωτικοποιήσουμε τη φυσική παροχή νερού για τον κόσμο. Υπάρχουν δύο διαφορετικές γνώμες. Η μία, που θεωρώ ακραία, […] θεωρεί το νερό δημόσιο δικαίωμα. Αυτό σημαίνει οτι ως άνθρωπος πρέπει να έχεις δικαίωμα στο νερό. Αυτή είναι η ακραία λύση. Η άλλη άποψη λέει οτι το νερό είναι τρόφιμο όπως όλα τα άλλα, και όπως όλα, πρέπει να έχει αγοραστική αξία.«

Τέτοιοι οικτροί άνθρωποι(;) βρίσκονται στο τιμόνι των μεγαλύτερων πολυεθνικών που, μαζί με τις τράπεζες, απειλούν να απλώσουν το δίχτυ της εξουσίας τους σε όλον τον πλανήτη και τους πόρους του.

Χωρίς άλλα σχόλια, απολαύστε τον:

Η Α. Μέρκελ και η Ινδονησία: πές μου τα όνειρά σου, να σου πώ ποιός είσαι

Είναι από τις περιπτώσεις όπου μια δήλωση μπορεί να είναι πολύ πιό εύγλωττη και αποκαλυπτική από δεκάδες αναλύσεις. Η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ, σε επίσκεψή της στην Ινδονησία, εξύμνησε την εντυπωσιακή μείωση του χρέους της χώρας και κάλεσε την Ευρωζώνη να ακολουθήσει το παράδειγμα της Ινδονησίας:

«Πιστεύω ότι η Ινδονησία μπορεί να αποτελέσει ένα πολύ καλό παράδειγμα μιας οικονομίας που γνωρίζει διαρκή ανάπτυξη, καθώς υπό την προεδρία του Γιουντογιόνο το δημόσιο χρέος, το οποίο είχε φτάσει στο 80% του ΑΕΠ, έπεσε στο 24%», δήλωσε η κ. Μέρκελ, προσθέτοντας ότι «είναι ένα παράδειγμα γι’ αυτό που μπορεί να γίνει και που η Ευρώπη οφείλει να κάνει, κυρίως αν λάβουμε υπόψη μας ότι η Ινδονησία μπόρεσε να το κάνει σε πολύ μικρή χρονική περίοδο, σε μερικά χρόνια». (1)

Διόλου δεν εκπλήσσει, βεβαίως, οτι η κ. Μέρκελ λησμόνησε να αναφέρει ορισμένα άλλα από τα επιτεύγματα αυτής της χώρας-υπόδειγμα για τις χώρες της ευρωπαικής ένωσης. Ας τα θυμίσουμε εμείς:

Στον τομέα του βιοτικού επιπέδου, λοιπόν:

• Ο μισθός των εργαζομένων βρίσκεται περίπου στα 100 ευρώ το μήνα.
• Ο μηνιαίος μισθός ενός βιομηχανικού εργάτη στην Ιάβα (μια από τις πολυπληθέστερες περιοχές της χώρας) είναι 50 ευρώ! (2)
• Οι άνθρωποι στην Ινδονησία παλεύουν καθημερινά για την επιβίωση. Το 1/3 του πληθυσμού των 250 εκατομμυρίων κατοίκων λιμοκτονεί, περίπου 100 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε συνθήκες οικτρής φτώχειας.
• Το ένα στα πέντε παιδιά κάτω των 5 ετών υποσιτίζεται. (5) Τα μεγαλύτερα παιδιά που κατά εκατομμύρια εγκαταλείπουν το σχολείο από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση δουλεύουν στις φυτείες έναντι 0,6 δολλαρίων τη μέρα.
• Τα 2/3 των αγροτικών νοικοκυριών δεν διαθέτουν εγκαταστάσεις υγιεινής.
• 310000 άνθρωποι είναι φορείς του AIDS, με πολλούς από αυτούς να καταλήγουν από την ασθένεια λόγω της οικονομικής τους αδυναμίας να λάβουν ιατρική βοήθεια.

Στον τομέα της Δημοκρατίας, οι δυνάμεις

Παγκόσμια Οργάνωση Εργοδοτών: ξεχάστε τις απεργίες

Το νέο μοντέλο εργασίας που πρότειναν οι εργοδότες στον ΔΟΕ. Ο εκπρόσωπος των εργοδοτών έσπευσε να διευκρινίσει πως οι αλυσίδες, προς το παρόν, είναι προαιρετικές.

Η Παγκόσμια Οργάνωση Εργοδοτών αρνήθηκε πεισματικά να αναγνωρίσει το δικαίωμα του απεργείν στους συνδικαλισμένους εργαζομένους, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα, για πρώτη φορά στην 93χρονη ιστορία του, ο Διεθνής Οργανισμός Εργασίας (ΔΟΕ-International Labour Organization) να μην καταλήξει φέτος σε απόφαση κατά το πέρας της ετήσιας συνδιάσκεψης του. Η Παγκόσμια Οργάνωση Εργοδοτών ανακοίνωσε, μάλιστα, πως θα προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης!

Με τον αέρα της καπιταλιστικής κρίσης να φουσκώνει τα πανιά τους, οι εργοδότες αποθρασυμένοι κλιμακώνουν την επίθεσή τους σε μισθούς και εργασιακά δικαιώματα, για να σαρώσουν ό,τι έχει απομείνει.

Κι εμείς; Εμείς, όπως φάνηκε στις τελευταίες

Επιστρέφουν λόγω κρίσης οι βρεφοδόχοι στην Ευρώπη

Στόχος της αναδημοσίευσης  αυτού του άρθρου δεν είναι η πρόκληση αντιδράσεων οδυνηρής έκπληξης. Θα ήταν άλλωστε υποκριτικό τη στιγμή που τα 5/6 του πληθυσμού του πλανήτη ζούν σε τέτοιες συνθήκες εδώ και καιρό, χωρίς να προκαλείται η παραμικρή ενόχληση στα κατά τα άλλα ευαίσθητα στομάχια των Δυτικών καταναλωτικών μας κοινωνιών.

Ο στόχος της αναδημοσίευσης είναι να επισημανθεί ένα ακόμη από τα σημάδια των υπό κατάρρευση κοινωνιών στα θεωρούμενα ως «ισχυρά» κράτη της Εσπερίας, τα οποία απεκδύονται πλέον το πάλαι ποτέ θελκτικό πρόσωπο-προσωπείο του κοινωνικού κράτους και της επίπλαστης καταναλωτικής ευφορίας και κατρακυλούν με ιλιγγιώδη ρυθμό στα σκαλιά που οδηγούν στη γενικευμένη εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού τους.

Το πώς και γιατί συμβαίνει αυτό, το αφήνω για αργότερα.

Πηγή: in.gr, 12/6/2012

Η οικονομική κρίση σε όλη την Ευρώπη έχει φέρει σε απελπισία όλο και περισσότερους γονείς που επιλέγουν να εγκαταλείψουν τα παιδιά τους σε κάποιο ίδρυμα και στις βρεφοδόχους που πολλαπλασιάζονται ανά την ήπειρο, ωθώντας ακόμα και τον ΟΗΕ να

Ανθρωποι και όρνεα

Kevin Carter: vulture stalking child (13)

Λίγο πριν την αποχώρηση του κ. Παπαδήμου από την πρωθυπουργία, ένα εξαιρετικά σημαντικό οικονομικό γεγονός πέρασε στα μονόστηλα των εφημερίδων. Η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να πληρώσει(1)(2) (στο 100% της ονομαστικής αξίας τους) ελληνικά κρατικά ομόλογα συνολικής αξίας 435 εκατομμυρίων ευρώ που δεν είχαν υπαχθεί στη διαδικασία του PSI («κούρεμα») – είχαν όμως υπαχθεί στο αγγλικό δίκαιο με τη συμφωνία της 27/10/2011 που κύρωσε νομοθετικά η ελληνική κυβέρνηση.

Αυτό είναι η είδηση. Πίσω από αυτήν όμως κρύβονται μια σειρά από εξόχως ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες. Και επειδή, όπως λένε οι αγγλόφωνοι «ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες», θα προσπαθήσω να αναδείξω μερικές από αυτές.

Ποιοί ήταν οι ομολογιούχοι

Το 90% των συγκεκριμένων ομολόγων βρίσκονταν στην κατοχή ενός κερδοσκοπικού οίκου ονόματι Dart Management με έδρα στα νησιά Κέιμαν, ο οποίος είχε

Η «δημοκρατία» του 1%

Αναδημοσίευση από «το Ποντίκι«, 3/5/2012. Με έντονα γράμματα οι δικές μου επισημάνσεις.

Κυριακή κοντή γιορτή και ως εκ τούτου ελάχιστη σημασία έχουν οι προβλέψεις. Η μόνη πρόβλεψη που θα διακινδυνεύσουμε είναι ότι αυτή τη φορά από τις κάλπες, δεν θα προκύψει απάντηση, αλλά ένα μεγάλο ερώτημα αίτημα της κοινωνίας, το οποίο θα ορίσει το πλαίσιο του νέου πολιτικού σκηνικού της χώρας…

Αναζητώντας το κοινωνικό αίτημα και πως αυτό διαμορφώνεται σε συνθήκες (παγκόσμιας) κρίσης ίσως είναι χρήσιμο  να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στο «ιδανικό και δικαιότερο» μοντέλο διακυβέρνησης, την αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Τώρα πια, οι  διθύραμβοι για τα πλεονεκτήματά της είτε ακούγονται  φάλτσα είτε αφορούν ολοένα και λιγότερους. Πόσοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στο νόμο; Ότι υπάρχει διάκριση των εξουσιών; Ότι η κυβέρνηση που προκύπτει από την αβίαστη έκφραση της βούλησης των πολιτών λειτουργεί υπέρ των συμφερόντων του λαού;

Ψάχνοντας τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα ας ρίξουμε μια ματιά στο σαφέστερο και ευκρινέστερο παράδειγμα του κόσμου μας. Στη μητρόπολη (ΗΠΑ).

Εκεί σύμφωνα με στοιχεία της Merrill Lynch υπάρχουν οι εξής

Τράπεζες über alles

Μπορεί η εφαρμογή των νέων περικοπών και των νέων εξοντωτικών μέτρων να έχει αναβληθεί για μετά τις εκλογές, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κρατηθούν στο μαντρί και οι τελευταίοι ιδανικοί αυτόχειρες-ψηφοφόροι, αλλά για κάποιους άλλους η μέριμνα είναι ολοκληρωτική, ανεπιφύλακτη και αδιάλειπτη.

Με περισσή σπουδή, και μόλις 8 ημέρες πριν τις εκλογές, το Υπουργικό Συμβούλιο ενέκρινε με πράξη νομοθετικού περιεχομένου την παροχή κονδυλίων 18 δις ευρώ στις τράπεζες (μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας), προκειμένου αυτές να εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη πρόσβαση στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για τη χρηματοδότησή τους.

Σύμφωνα με το σχετικό άρθρο από το in.gr (27/34/2012), τα κεφάλαια θα

Η ληστεία του αιώνα στην Ελλάδα

Παγκόσμια αίσθηση προκάλεσε η ετήσια έκθεση του ΟΟΣΑ, η οποία αποκάλυψε σε όλη την έκταση πόσο ολέθρια χρονιά υπήρξε το 2011 για τα εισοδήματα των Ελλήνων. Οσο κι αν ακούγεται απίστευτο, μειώθηκαν κατά… 23,1% και στην πραγματικότητα κατά 25,3%, αν ληφθεί υπόψη και ο πληθωρισμός! Χάσαμε δηλαδή το ένα τέταρτο κατά μέσο όρο του εισοδήματός μας μέσα σε μία και μόνη χρονιά – ούτε σε πόλεμο δεν είναι τόσο απότομη η πτώση του εισοδήματος!

…

Πουθενά στον κόσμο αυτή η μείωση δεν έγινε με βαρβαρότητα αντίστοιχη με αυτή που είδαμε στη χώρα μας.

Αναδημοσίευση από το «Εθνος«, 27/4/2012. Με έντονα οι δικές μου επισημάνσεις.

του Γ. Δελαστίκ

Παγκόσμια αίσθηση προκάλεσε η ετήσια έκθεση του ΟΟΣΑ, η οποία αποκάλυψε σε όλη την έκταση πόσο ολέθρια χρονιά υπήρξε το 2011 για τα εισοδήματα των Ελλήνων. Οσο κι αν ακούγεται απίστευτο, μειώθηκαν κατά… 23,1% και στην πραγματικότητα κατά 25,3%, αν ληφθεί υπόψη και ο πληθωρισμός! Χάσαμε δηλαδή το ένα τέταρτο κατά μέσο όρο του εισοδήματός μας μέσα σε μία και μόνη χρονιά – ούτε σε πόλεμο δεν είναι τόσο απότομη η πτώση του εισοδήματος! Από 20.457 ευρώ που ήταν το 2010 οι μέσες ακαθάριστες αποδοχές των Ελλήνων, έπεσαν στα 15.729 ευρώ το 2011.

Χαρακτηριστικά αποκαλυπτικό της οικονομικής πολιτικής που ασκούν παγκοσμίως οι κυβερνήσεις στις ανεπτυγμένες χώρες που εκπροσωπούνται στον ΟΟΣΑ, είναι το γεγονός ότι στις μισές χώρες – μέλη του οργανισμού αυτού (για την ακρίβεια στις 18 από τις 34) μειώθηκαν τα πραγματικά εισοδήματα προ φόρων.

Πουθενά στον κόσμο όμως αυτή η μείωση δεν έγινε με βαρβαρότητα αντίστοιχη με αυτή που είδαμε στη χώρα μας. Ενώ, όπως προαναφέραμε, στην Ελλάδα η καταβαράθρωση του

Από τι ακριβώς «θα ξεβρωμίσει ο τόπος» με ψήφο στη Χρυσή Αυγή;

Τμήμα ενός κόσμου του μόχθου, αλλά και της απόγνωσης στρέφεται στη Χρυσή Αυγή θεωρώντας πως έτσι στέλνει ένα μήνυμα στο πολιτικό σύστημα ψηφίζοντας ‘’ακραία’’ και τιμωρώντας τους ‘’αλήτες προδότες πολιτικούς’’.
Πρέπει όμως να αναδειχθούν οι αιτίες, να τσακιστούν τα προβλήματα στη ρίζα τους. Σ’ αυτό το πεδίο οφείλουμε να κρίνουμε αυστηρά το φασιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής και να δούμε τι απαντήσεις δίνει και σε ποια σχέδια εντάσσεται.

Αναδημοσίευση από: αριστερό blog

Από τι ακριβώς «θα ξεβρωμίσει ο τόπος» με ψήφο στη Χρυσή Αυγή;

των Κώστα Γούση*, Παναγιώτη Μαυροειδή**

Μετράμε ήδη ενάμισι εκατομμύριο ανέργους και άλλο μισό εκατομμύριο ανθρώπων  που δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται. Θλιβερή είναι και η εικόνα των κλειστών μαγαζιών στα κέντρα όλων των πόλεων, από την Αθήνα έως την απομακρυσμένη επαρχία. Είναι αφόρητη η πραγματικότητα των χρεών, των απλήρωτων λογαριασμών, των αδιεξόδων, του φόβου και της αίσθησης ανασφάλειας κι ασφυξίας που με λόγια, δύσκολα περιγράφεται.Να γιατί ξεχειλίζει ο  θυμός. Είναι η διάψευση των ελπίδων. Φουντώνει ο ορμή για εκδίκηση ενάντια στην κοροϊδία και το ψέμα. Τμήμα ενός τέτοιου κόσμου του μόχθου, αλλά και της απόγνωσης στρέφεται στη Χρυσή Αυγή θεωρώντας πως έτσι στέλνει ένα μήνυμα στο πολιτικό σύστημα ψηφίζοντας ‘’ακραία’’ και τιμωρώντας τους ‘’αλήτες προδότες πολιτικούς’’.

Πρέπει όμως να αναδειχθούν  οι αιτίες, να  τσακιστούν  τα προβλήματα στη ρίζα τους. Σ’ αυτό το πεδίο οφείλουμε να κρίνουμε αυστηρά το φασιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής και να δούμε τι απαντήσεις δίνει και σε ποια σχέδια εντάσσεται.

Πάγκαλος και Χρυσή Αυγή ενοχοποιούν το λαό για την κρίση

Σε ένα πρόσφατο κείμενο αναρτημένο στο site της Χρυσής Αυγής επιχειρείται η ‘’αποδόμηση της αντι-μνημονιακής ρητορείας της αριστεράς’’. Σε μια διατύπωση που θυμίζει πολύ το λαομίσητο Πάγκαλο το κείμενο αναφέρει[1]: «Σύμφωνα με το

Ακήρυχτος πόλεμος

Οι ειδήσεις έρχονται πιά με ρυθμό καταιγιστικό. Πριν προφτάσει να στεγνώσει το προηγούμενο αίμα, προστίθεται νέο. Καιρός πια να το παραδεχθούμε. Πρόκειται για ακήρυχτο πόλεμο στην κοινωνία. Εχουμε χρέος ν’ αντισταθούμε.

Τελευταίο κρούσμα αυτών των ημερών είναι η αυτοκτονία του 38χρονου λέκτορα του Πανεπιστημίου Αθηνών, Νίκου Παλυβού, η κηδεία του οποίου έγινε σήμερα το απόγευμα στο Χαλάνδρι. Ο Νίκος είχε εκλεγεί εδώ και 2 χρόνια στην θέση του λέκτορα, όμως

Ο θάνατος του εμποράκου

Προαναγγέλοντας τη νέα εποχή συγκεντροποίησης κεφαλαίου και την οριστική εκρίζωση της μικρομεσαίας ιδιοκτησίας και επιχειρηματικότητας, η Αννα Διαμαντοπούλου αποδοκίμασε τη λογική της μικροεπιχειρηματικότητας, δηλώνοντας ανερυθρίαστα πως «Η λογική του αφεντικού στο περίπτερο τελείωσε».

…και η εποχή του σκλάβου στη γαλέρα ξαναρχίζει.

«Η λογική του αφεντικού στο περίπτερο τελείωσε»

Συνέντευξη στην Πέννυ Κούτρα – euro2day.gr

Ρεαλιστική προσέγγιση για την αντιμετώπιση των αναγκών, και όχι των επιθυμιών της κοινωνίας και των παραγόντων της, προτάσσει η κ. Άννα Διαμαντοπούλου, σημερινή

Πόσες αυτοκτονίες ακόμη;

Πόσοι ακόμη χρειάζεται να θυσιαστούν για να καταλάβουμε όλοι πως δεν μπορεί οι οικονομίες να βρίσκονται πάνω από τους ανθρώπους; Πως η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν μπορεί να περνά σε δεύτερη μοίρα στα πλαίσια της οποιασδήποτε «δημοσιονομικής πειθαρχίας»;

Το Σάββατο που μας πέρασε ο Σάββας Μετοικίδης, δάσκαλος στο επάγγελμα με έντονη συνδικαλιστική δράση, έθεσε τέλος στην ζωή του το Σάββατο 21 Απριλίου, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να διαμαρτυρηθεί για την κατάσταση που επικρατεί στην χώρα.

Η πράξη του αυτή, ανήμερα της επετείου του πραξικοπήματος των Συνταγματαρχών, ήρθε λίγο πριν τις κρίσιμες εκλογές του Μαϊου και λίγο μετά την «πολιτική αυτοκτονία» του 77χρονου συνταξιούχου φαρμακοποιού Δημήτρη Χριστούλα στο Σύνταγμα. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ (1) ο ίδιος σε σημειώματα που άφησε, χαρακτηρίζει την πράξη του ως αμιγώς πολιτική που  σχετίζεται με την

Τραπεζικός παροξυσμός

Τα τελευταία πέντε χρόνια, σε συνεργασία ή κατά μόνας, οι δυνάμεις που απαρτίζουν τη σημερινή συγκυβέρνηση εξασφάλισαν στο τραπεζικό σύστημα εγγυήσεις που υπερβαίνουν τα 130 δις ευρώ, προκειμένου οι ελληνικές τράπεζες να λάβουν χαμηλότοκα δάνεια με επιτόκιο 1% από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα το ελληνικό τραπεζικό σύστημα επιδεικνύοντας κυνική αδιαφορία ως προς την κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα της χώρας, δανείζει στα πλαίσια των εντόκων γραμματίων το ελληνικό δημόσιο με επιτόκιο 5,5%. Ποιος είναι αρμόδιος να απαντήσει σχετικά με το πόσα κέρδισαν στο διάστημα των τελευταίων πέντε ετών οι ελληνικές τράπεζες μόνο από αυτή τη ρύθμιση;

Μιας και περί τραπεζών ο λόγος, εντόπισα σήμερα στο TVXS.gr το άρθρο του Π. Κουρουμπλή(1) το οποίο και αναδημοσιεύω.

Στο άρθρο ο Π. Κουρουμπλής αναδεικνύει μία από τις πτυχές της σκανδαλωδώς προνομιακής μεταχείρισης που απολαμβάνουν οι τράπεζες, εν μέσω οξύτατης κρίσης. Και θέτει ορισμένα αφοπλιστικά ερωτήματα προς τους συγκυβερνώντες.

του Παναγιώτη Κουρουμπλή

Στις 31 Δεκεμβρίου του 2009 το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ με δήλωσή του σχολίασε αρνητικά τη συμπεριφορά των ελλήνων τραπεζιτών υποστηρίζοντας ότι

Τι εστί τράπεζα σήμερον

Ο Γ. Βαρουφάκης(1)(5) έχει προκαλέσει αρκετό θόρυβο γύρω από το όνομά του κατά την προηγούμενη τριετία – κυρίως με την επιμονή του να αμφισβητεί, με επιχειρήματα, την επίσημη εκδοχή περί δήθεν σωτηρίας της χώρας με τα διαδοχικά μνημόνια, το PSI, τις δανειακές συμβάσεις(2)(3)(4). Και να ενοχλεί με την ευστοχία των προβλέψεών του, επίσης.

Στο παρόν άρθρο, το οποίο αναδημοσιεύω από το Σοφοκλέους 10, ο Γ. Βαρουφάκης, μεταξύ άλλων, περιγράφει την ενδιαφέρουσα πορεία μετεξέλιξης των τραπεζών από ιδιωτικές εταιρείες απεριόριστης ευθύνης (στις αρχές του 19ου αι.) σε εταιρείες απεριόριστης ανευθυνότητας στη σημερινή εποχή του παγκοσμιοποιημένου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού. Και καταθέτει την άποψή του για PSI, EFSF, ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών και τα συναφή.

του Γ. Βαρουφάκη

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχαν ιδιωτικές τράπεζες που λειτουργούσαν ως κανονικές επιχειρήσεις. Που έπαιρναν δηλαδή ρίσκο και είτε, εφόσον τους «έβγαινε», κέρδιζαν είτε, όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν «κατ’ ευχήν», διακινδύνευαν την ύπαρξή τους. Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι.

Τέτοιες τράπεζες σήμερα δεν υπάρχουν. Σήμερα οι «ιδιωτικές» τράπεζες, παγκοσμίως, αποτελούν έναν παραπλανητικό ευφημισμό. Ιδίως μετά το Κραχ του 2008, οι τράπεζες λειτουργούν ως μορφώματα που συνδυάζουν τα μεγαλύτερα μειονεκτήματα του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, αποτελώντας έτσι βαρίδια που τραβάνε τις κοινωνίες και τις αγορές μαζί τους στον

PSI + Αγγλικό Δίκαιο = Ελληνική τραγωδία…

Η ιστορία διαθέτει βιτριολικό χιούμορ. Δεν εξηγείται αλλιώς το οτι η προ δεκαετιών απειλή «οι κομμουνιστές θα μας πάρουν τα σπίτια μας», σε μια  ειρωνική ανατροπή, επανακάμπτει. Με μόνη διαφορά ότι στη θέση των σφετεριστών βρίσκονται πλέον οι καπιταλιστές. Και οτι ο κίνδυνος πλέον δεν βρίσκεται στη νοσηρή φαντασία κάποιων προπαγανδιστών, αλλά είναι υπαρκτός και νομικά τεκμηριωμένος.

Ο δικηγόρος Μάριος – Σάββας Μαρινάκος διερευνά, σε άρθρο του με τίτλο «PSI + Αγγλικό Δίκαιο = Ελληνική τραγωδία…», τη δυνατότητα των δανειστών μας να κατάσχουν περιουσιακά στοιχεία ελλήνων ιδιωτών, με βάση την υπογραφείσα υπαγωγή του Ελληνικού χρέους στο Αγγλικό δίκαιο. Το απόσπασμα που αναδημοσιεύω εδώ αποτελεί τα συμπεράσματα του άρθρου. Το νομικό πλαίσιο στο οποίο εδράζονται οι εκτιμήσεις του αρθρογράφου μπορείτε να το διαβάσετε επισκεπτόμενοι τον παραπάνω σύνδεσμο.

Σημειώνω οτι το άρθρο εντόπισα στο ιστολόγιο celin.

PSI + Αγγλικό Δίκαιο = Ελληνική τραγωδία… -> Συμπεράσματα

Τώρα, μετά από την αναφορά όλων των παραπάνω νομοθετημάτων και των ειδικότερων ρυθμίσεων που διαλαμβάνονται σε καθένα από αυτά, μπορούμε να υποβάλλουμε τη συνολική μας  προβληματική σε μια υπόθεση εργασίας, ή όπως θα λέγαμε στα έδρανα της Νομικής, σε ένα πρακτικό, στο οποίο μας ζητείται να διαπιστώσουμε τις συνέπειες που θα είχε για την Ελλάδα, η υπαγωγή του PSI+ στο αγγλικό δίκαιο.

Οι δηλώσεις Άκερμαν (16-12-2011) αποτελούν την επίσημη, πλέον, επιβεβαίωση και από την πλευρά των δανειστών, πως το δίκαιο των ομολόγων του PSI+ είναι το σημαντικότερο ζήτημα στις διαπραγματεύσεις.
Αν το δίκαιο των ομολόγων του PSI+ ήταν το αγγλικό, τότε σε περίπτωση πτώχευσης, η Ελλάδα θα έπρεπε