Η σύνθεση της κυβέρνησης Σαμαρά

Αναδημοσίευση. Κείμενο από το Βήμα. Διαδραστικό γράφημα από το Βήμα.

Κλίκ για να δείτε το διαδραστικό γράφημα σε μεγέθυνση

Πρωθυπουργός: Αντώνης Σαμαράς

1) Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης

Υπουργός: Αντώνης Μανιτάκης

Υφυπουργός: Βολουδάκης Μανούσος

Μετά τον Λουκά, ο Βασίλης

Ενημέρωση 25/6/2012:
O Β.Ράπανος με επιστολή του ανακοίνωσε στον πρωθυπουργό κ. Σαμαρά την παραίτησή του για λόγους υγείας (η είδηση από in.gr).

Αν μη τι άλλο, η εκπροσώπηση του τραπεζικού τομέα στις κυβερνήσεις διαχείρισης της κρίσης είναι πληθωρική: η πρώτη κίνηση που αναμένεται να κάνει ο νέος Πρωθυπουργός της Ελλάδας Αντώνης Σαμαράς, είναι ο ορισμός του Βασίλη Ράπανου ως Υπουργού Οικονομικών. Λίγους μήνες μετά την επιλογή του Λουκά Παπαδήμου ως Πρωθυπουργού στην Κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ, (παράλληλα με τις τοποθετήσεις του Μ. Μόντι στην Ιταλία και του Μ. Ντραγκι στην ΕΚΤ), πάλι τραπεζίτης θα είναι αυτός που θα «φροντίσει» για την εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας. Των ελληνικών τραπεζών δηλαδή… Ακολουθεί ένα σύντομο βιογραφικό του νέου υπουργού Οικονομικών, ο οποίος αναμένεται να είναι και στην επικείμενη συνεδρίαση των πολιτικών αρχηγών (Α. Σαμαρά, Ε. Βενιζέλου και Φ. Κουβέλη) σήμερα το απόγευμα ενόψει του Eurogroup την  Πέμπτη 21/6/2012. Την κυβέρνηση αναμένεται να εκπροσωπήσει ο νυν Υπουργός Οικονομικών Γιώργος Ζανιάς, αλλά η τελική σύνθεση της αποστολής στις Βρυξέλες θα οριστικοποιηθεί απόψε, μετά την σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών. Μάλιστα σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες ο Γ. Ζανιάς θα παραμείνει στο Υπουργείο ως αναπληρωτής Υπουργός, ενώ χρέη υφυπουργου θα αναλάβει ο «γαλάζιος» βουλευτής Φθιώτιδας Χρήστος Σταϊκούρας.

Δείτε το σχετικό ρεπορτάζ του «Έθνους» εδώ.

ΒΑΣΙΛΗΣ Θ. ΡΑΠΑΝΟΣ

Ο Βασίλης Θ Ράπανος γεννήθηκε στην Κω το 1947. Είναι καθηγητής στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του

Η εγχείρηση πέτυχε. Ο ασθενής;

Αναδημοσίευση από το «Κουτί της Πανδώρας«, 18/6/2012. Με έντονα οι δικές μου επισημάνσεις.

του Κώστα Βαξεβάνη

Η Ελλάδα λοιπόν θα έχει κυβέρνηση. Αν τυχόν σας διαφεύγει τι κυβέρνηση θα είναι, θα το αντιληφθείτε μόλις θα ξαναδείτε στη Βουλή την γνώριμη φυσιογνωμία της Ντόρας Μπακογιάννη και του Μάκη Γιακουμάτου. Μόλις θα ξανακούσετε την τσιριχτή φωνή της Κατερίνας Παπακώστα και το τρίξιμο των εδράνων από το πολιτικό βάρος του Βαγγέλη Βενιζέλου.

Θα έχουμε μια κυβέρνηση από αυτές που είχαμε. Ανακουφιστικό, όπως γράφουν σήμερα τα ξένα δίκτυα, αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα. Πώς θα λειτουργήσει μια συνηθισμένη κυβέρνηση σε μια ασυνήθιστη πραγματικότητα;

Αν αθροίσεις τα ποσοστά της νέας συγκυβέρνησης, είναι εύκολο να διακρίνεις πως έχει την πολιτική νομιμοποίηση. Και πλειοψηφία έχει και από δημοκρατικές εκλογές βγήκε. Θα έχει όμως κοινωνική νομιμοποίηση; Δηλαδή θα είναι συμβατή με την προσμονή όσων ψήφισαν τα κόμματα που την απαρτίζουν;

Για να έχει αυτή την πολιτική συμβατότητα, η νέα κυβέρνηση πρέπει να έχει δύο βασικά πράγματα. Πρώτα να επαναδιαπραγματευτεί το μνημόνιο, όπως έλεγαν τα κόμματα εταίροι της και δεύτερο αφού αρνηθεί να πάρει δυσβάσταχτα μέτρα (πάλι όπως έλεγαν οι εταίροι της) να μας συστήσει με την θρυλούμενη “ασφάλεια του ευρώ”.

Για την επαναδιαπραγμάτευση δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως ήταν απλώς ένα

Εκλογές Ιουνίου 2012: οι βουλευτές που εκλέχθηκαν

Αυτοί είναι οι βουλευτές που εκλέγονται μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012:

(για να δείτε τους βουλευτές που εκλέχθηκαν στις εκλογές της 6ης Μαΐου 2102, κλίκ εδώ).

Οι βουλευτές ανά εκλογική περιφέρεια

Οι βουλευτές ανά κόμμα

---

Οι βουλευτές ανά εκλογική περιφέρεια

ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ
1. Ντόρα Μπακογιάννη (ΝΔ)
2. Αθανασίου Χαράλαμπος (ΝΔ)
3. Λαζαρίδης Χρύσανθος (ΝΔ)
4. Μιχελάκης Ιωάννης (ΝΔ)
5. Γλέζος Εμμανουήλ (ΣΥΡΙΖΑ)
6. Φωτίου Θεανώ (ΣΥΡΙΖΑ)
7. Δήμας Πύρρος (ΠΑΣΟΚ)
8. Κουϊκ Τέρενς (Ανεξάρτητοι Έλληνες)
9. Γιαννάκης Μιχαήλ (Ανεξάρτητοι Έλληνες)
10. Παππάς Χρήστος (Χρυσή Αυγή)
11. Λυκούδης Σπυρίδων (Δημοκρατική Αριστερά)
12. Παφίλης Αθανάσιος (ΚΚΕ)

Δουλεία και δειλία

Οι σκλάβοι χάνουν τα πάντα μεσ’ στις αλυσίδες τους, ακόμα και την επιθυμία τους να τις αποτινάξουν: αγαπούν την υποτέλειά τους… Αν υπάρχουν φύσει δούλοι, είναι γιατί υπήρξαν δούλοι παρά φύσιν. Ο καταναγκασμός έφτιαξε τους πρώτους δούλους, η δειλία τούς διαιώνισε.

Ζαν Ζακ Ρουσσώ, «Το Κοινωνικό Συμβόλαιο»

Θ. Τζήμερος – Δημιουργία, ξανά: πολλά κεράσια, μικρό καλάθι

«Ημουν πάνω σε ένα λόφο
και είδα το παλιό να πλησιάζει,
μα ερχόταν σαν νέο
Σερνόταν πάνω σε καινούρια δεκανίκια
που κανένας δεν είχε ξαναδεί
και βρωμούσε νέες μυρουδιές σαπίλας»
(Μπ. Μπρεχτ)

Μένω έκθαμβος μπροστά στην ευκολία με την οποία οι πολίτες σπεύδουν να «αγκαλιάσουν» καινοφανείς πολιτικές δυνάμεις στις οποίες το μιντιακό σύστημα (το ίδιο που υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια το υπάρχον πολιτικό κατεστημένο) αίφνης αναγνωρίζει εκστατικό «νέα πρόσωπα», «φρέσκιες ιδέες», «αδιάφθορους ανθρώπους», «σοβαρό πολιτικό λόγο» και λοιπά εξόχως όμορφα και δημοκρατικά.

Μια τέτοια περίπτωση που κίνησε το ενδιαφέρον μου -τόσο προεκλογικά όσο και μετεκλογικά- είναι το κόμμα «Δημιουργία, ξανά!» του Θ. Τζήμερου. Μέσα σε λιγότερο από δύο μήνες από την ιδρυτική διακήρυξη του κόμματος, και μετά από ταχύρρυθμη υπερεντατική προβολή π.χ. από τον ΣΚΑΙ (όπου μέρα παρα μέρα φιλοξενείτο ο κ.Τζήμερος και το κόμμα του), έφτασε να έχει αποκτήσει ήδη (πέρα από το σεβαστό εκλογικό ποσοστό του 2,15%) τη φήμη ενός σύγχρονου, δημιουργικού και με στιβαρό πολιτικό λόγο πολιτικού σχηματισμού.

Επειδή λοιπόν, πέρα από

Στήνουν τις κάλπες σε ένα δωμάτιο φόβου

Αναδημοσίευση από το «Κουτί της Πανδώρας», 16/5/2012. Με έντονα γράμματα οι δικές μου επισημάνσεις. Ο τίτλος του δικού μου post είναι από μια φράση του άρθρου.

Προσοχή! Αδιέξοδο

του Κώστα Βαξεβάνη

Καλή η διαπίστωση πως στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αλλά πρέπει να τη θυμόμαστε κιόλας. Η χώρα προχωρά σε μια δεύτερη εκλογική αναμέτρηση η οποία πριν ακόμη αποκτήσει χαρακτηριστικά (αντιπαράθεση προγραμμάτων, προτάσεις για το μέλλον κλπ), έχει χαρακτηριστεί. Είναι μια εκλογική μάχη που σύμφωνα με πολλά από τα ΜΜΕ φέρνει την χώρα πριν τον γκρεμό. Δηλαδή κάποιοι προφανώς πιστεύουν πως η ανώτερη έκφραση Δημοκρατίας, οι εκλογές δηλαδή, εμφανίζουν επικινδυνότητα ή μεσσιανική λειτουργία ανάλογα με την πιθανή τους έκβαση. Είναι μια λογική που αναιρεί την ίδια την ουσία της Δημοκρατίας, αφού δίνει αξιωματικά το δικαίωμα σε κάποιους, -όχι σε όλους σίγουρα- να έχουν την επιφώτιση της Δημοκρατίας. Να ξέρουν δηλαδή εκ των προτέρων, πριν εκφραστεί ο λαός και πριν υπάρξει το αποτέλεσμα ποιό είναι το καλό. Η ερώτηση λοιπόν είναι «τι θα γίνει αν κάποια στιγμή αυτοί που θεωρούν ότι κατέχουν το αλάνθαστο του καλού θελήσουν και να το επιβάλουν;»

Η νέα εκλογική αναμέτρηση, ξεκίνησε από τα τραπέζια της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών. Οι παράγοντες που πίεζαν για να υπάρξει απαραιτήτως μία κυβέρνηση, με τα ίδια επιχειρήματα στήνουν τις κάλπες σε ένα δωμάτιο φόβου. Όπου το παραβάν θα είναι για να κρυφτούμε και όχι για να ψηφίσουμε.Φοβάμαι πως η αντιπαράθεση θα θυμίζει δεκαετία του 80, όπου οι δυνάμεις του καλού ήταν σε πλήρη αντιπαράθεση με το κακό, για να φτάσει ωστόσο η χώρα στο χάλι που είναι.

Οι δυνάμεις του σύγχρονου προεκλογικού καλού θα χρεώσουν στο απέναντι κακό την επικινδυνότητα της πλήρους καταστροφής, της διάλυσης της Ευρωζώνης, της επιστροφής στη δραχμή και ενδεχομένως πολλά άλλα. Οι ευρωπαϊστές οι οποίοι διαπραγματεύονται με τον ευρωπαϊκό παράγοντα (ανήκουν σε αυτούς άραγε ο Άκης και ο Τσουκάτος οι οποίοι τα είχαν μια χαρά με τις ευρωπαϊκές επενδύσεις SIEMENS και HDW;) θα κουνήσουν απειλητικά το δάχτυλο. Η ερώτηση είναι αν έχει κάποιος το δικαίωμα να έχει ένα ευρωπαϊκό όραμα στο οποίο η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα είναι τσιφλίκι της Μέρκελ και της κερδοφόρας σε καιρό κρίσης Γερμανίας, αλλά πεδίο συλλογικών αποφάσεων και κοινής πολιτικής. Αν έχει το δικαίωμα να θέλει ένα ευρώ που δεν παραπαίει ως αστήριχτο νόμισμα, αλλά στέφεται ως πραγματικό αντίκρισμα μιας πραγματικής οικονομίας.

Να προσθέσω δύο ακόμη ερωτήματα. Είναι ευρωπαϊκή η αντίληψη που υπογράφει μνημόνια που ρίχνουν την Ευρώπη στην ύφεση και την διάλυση και λίγο αργότερα (προεκλογικά πάντα) υποστηρίζει πως θα κάνει αυτό που έλεγε πως δεν γινόταν, να τα επαναδιαπραγματευτεί; Και τέλος: Είναι ευρωπαϊκή η αντίληψη που βάζει μια χώρα να κάνει εκλογές με τις εκφοβιστικές δηλώσεις των ευρωπαϊκών παραγόντων για το πόσο κινδυνεύει αν έχει ένα συγκεκριμένο εκλογικό αποτέλεσμα;

Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Και αν η προηγούμενη εκλογική μάχη οδήγησε σε έναν μπλοκαρισμένο δρόμο διακυβέρνησης, αυτό δεν είναι αδιέξοδο αλλά ενδεχομένως η ένδειξη πως πρέπει να υπάρξει ένας άλλος δρόμος. Ποιος είναι αυτός, θα τον δείξουν μόνο οι ψηφοφόροι. Όχι πάντως η Μέρκελ.

Εκλογές Μαΐου 2012: οι βουλευτές που εκλέχθηκαν

Αυτή είναι η σύνθεση της Βουλής που προέκυψε από τις εκλογές της 6ης Μαϊου 2012:

ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
1.   Σαμαράς Αντώνης (Μεσσηνίας)
2.   Δημήτρης Αβραμόπουλος (Α΄Αθηνών)
3.   Αθανασίου Χαράλαμπος (Επικρατείας)
4.   Ανδριανός Γιάννης (Αργολίδος)
5.   Αντωνίου Μαρία (Καστοριάς)
6.   Αραμπατζή Φωτεινή (Σερρών)
7.   Αρβανιτόπουλος Κωνσταντίνος (Α΄ Πειραιά)
8.   Αυγερινοπούλου Διονυσία-Θεοδώρα (Ηλείας)

Συνταγματικό πραξικόπημα;

Ο Κώστας Βαξεβάνης αποκαλύπτει το παρασκήνιο πίσω από τις τελευταίες συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών, και ισχυρίζεται πως η διαδικασία βρίσκεται ήδη εκτός συνταγματικών ορίων (έπρεπε να έχει ήδη οριστεί κυβέρνηση ευρείας αποδοχής η οποία θα οδηγήσει σε εκλογές) καθώς επιδιώκεται η με κάθε τρόπο δημιουργία κυβέρνησης χωρίς να πάμε σε νέες εκλογές. Αν στο σενάριο που αναπτύσσει ο Κ. Βαξεβάνης προσθέσουμε και τους ψιθύρους περί non-paper Καμμένου(1)(2)(2a) που διαδίδονταν από στόμα σε στόμα σε διάφορα κανάλια χθές – το οποίο ωστόσο διαψεύδει ως προβοκάτσια ο Π. Καμμένος(3)(4), αλλά και την επικείμενη συνάντηση Καμμένου στην 1.00μ.μ. με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας(5) (λίγο πριν την νέα σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών που έχει συγκαλέσει η Προεδρία), μπορούμε να αναμένουμε εκπλήξεις τις επόμενες ώρες.

του Κώστα Βαξεβάνη, από το «Κουτί της Πανδώρας», 14/5/2012.

Ένα πρωτοφανές παρασκήνιο, με σκοπό τη δημιουργία κυβέρνησης με κάθε τρόπο χωρίς να πάμε σε νέες εκλογές βρίσκεται σε εξέλιξη τις τελευταίες ώρες. Το επιχείρημα βεβαίως είναι πως αυτό απαιτεί για μία ακόμη φορά η σωτηρία της πατρίδας. Την σωτηρία της πατρίδας επικαλέστηκαν και όσοι έβαλαν την Ελλάδα στο γύψο πριν από 40 χρόνια, αλλά ας αφήσουμε την Ιστορία όσο διδακτική και να είναι και ας πάμε στα γεγονότα.

Μετά την συνάντηση του προέδρου της Δημοκρατίας με τον Πάνο Καμμένο, οι προσπάθειες που σύμφωνα με το Σύνταγμα (άρθρο 37) καταβάλλει ο Πρόεδρος για τον σχηματισμό Οικουμενικής Κυβέρνησης, τερματίστηκαν. Το επόμενο στάδιο είναι ο ορισμός μιας κυβέρνησης όσο το δυνατόν ευρείας αποδοχής η οποία θα οδηγήσει σε εκλογές με πρωθυπουργό Πρόεδρο ενός από τα τρία Ανώτατα Δικαστήρια.

Το βήμα αυτό λοιπόν που με τόση σαφήνεια περιγράφεται στο Σύνταγμα, είναι μετέωρο. Αντί της προκήρυξης εκλογών, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας απαίτησε μία ακόμη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών. Η λειτουργία αυτή δεν είναι ούτε καν οριακή συνταγματικά, αλλά εκτός του πλαισίου του Συντάγματος και εκθέτει τον ίδιο τον Πρόεδρο γιατί φαίνεται να συμμετέχει και ο ίδιος σε μία

Αμετανόητοι

Α. Σαμαράς:
«Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν άκουσε την εντολή του ελληνικού λαού. Αρνείται να συμμετάσχει και να δώσει ψήφο ανοχής». (πηγή)

Ο κ. Σαμαράς υποκρίνεται πως δεν αντιλαμβάνεται οτι η εντολή που έχει πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ από τον ελληνικό λαό είναι να ΜΗΝ συναινέσει σε κυβερνήσεις που σκοπεύουν να εφαρμόσουν την ίδια πολιτική που μας έφερε ως εδώ.

Ε. Βενιζέλος:
«ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΔΗΜΑΡ συμφωνήσαμε σε μια οικουμενική κυβέρνηση 2 ετούς διάρκειας … με προϋπόθεση και τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ αλλά επιλέγει να μείνει στη γωνία ή να χρεώσει τη διαχείριση της κρίσης σε άλλους». (πηγή)

Ο κ. Βενιζέλος γνωρίζει πολύ καλά πως τα κουκιά βγαίνουν μια χαρά με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και το αριστερό τους δεκανίκι, τη ΔΗΜΑΡ. Επιδιώκουν όμως να παγιδεύσουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια τέτοια κυβέρνηση ακριβώς ωστε να του χρεώσουν τη διαχείριση της κρίσης μέσω της συμμετοχής του σε μια κυβέρνηση που δεν θα ελέγχει και της οποίας οι κατευθύνσεις είναι διαμετρικά αντίθετες με την σαφή εντολή που έδωσε ο λαός στον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές.

Θα περίμενε κανείς μετά την εκλογική συντριβή ΠΑΣΟΚ – ΝΔ να φέρονται κάπως πιο σεμνά οι αρχηγοί τους. Αυτοί όμως συνεχίζουν, δείχνοντας πως τίποτε δεν κατάλαβαν. Με την ίδια αλαζονεία, τα ίδια επικοινωνιακά τερτίπια, τά ίδια φτηνά κόλπα. Αμετανόητοι.

Προαπαιτούμενα ελπίδας

Στο κείμενο που ακολουθεί ο Γ. Βαρουφάκης εκφράζει την άποψη οτι η παράταξη του μνημονίου ηττήθηκε κατά κράτος και επισημαίνει οτι ο αδιαμφισβήτητος κερδισμένος των εκλογών, ο ΣΥΡΙΖΑ, αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην έξοδο από το ευρώ και στην επιδίωξη λύσης εντός της ευρωζώνης. Τέλος, διατυπώνει την άποψη οτι η η τύχη της Ελλάδας είναι αναπόσπαστα δεμένη με εκείνη της υπόλοιπης ευρωζώνης.

Δεν υιοθετούμε αναγκαστικά τις απόψεις του Γ. Βαρουφάκη, τις παραθέτουμε ωστόσο ως μια χρήσιμη αφετηρία προς προβληματισμό.

Αναδημοσίευση από το protagon.gr, 10-5-2012.

Του Γιάνη Βαρουφάκη

Την περασμένη Κυριακή, η παράταξη του Μνημονίου ηττήθηκε κατά κράτος. Την Δευτέρα που ακολούθησε άρχισε να προδιαγράφεται μια δεύτερη ήττα: η ήττα της Αντι-μνημονιακής παράταξης. Έτσι είναι. Στον καιρό της Κρίσης είναι πολύ εύκολο να έχουμε μόνο ηττημένους. Τόσο στον πολιτικό όσο και στον οικονομικό στίβο. (Αυτή δεν ήταν άλλωστε η μοίρα των λαών την δεκαετία του 1930, η οποία ακολούθησε μετά το 2008 της εποχής εκείνης; Μετά το 1929; Τότε δεν ηττήθηκαν μαζί τόσο οι συντηρητικοί-μεν-φιλελεύθεροι-δε αστοί όσο και η Αριστερά;)

Η ήττα της παράταξης του Μνημονίου οφείλεται σε κάτι πολύ απλό: Η λογική του Μνημονίου δεν μπορούσε σε καμία των περιπτώσεων (όσο χρηστή και αποτελεσματική να ήταν η διακυβέρνηση των δύο μνημονιακών κυβερνήσεων που είχαμε) να πετύχει τον βασικό στόχο του Μνημονίου: την αποτροπή – μέσω τεράστιων δανείων και αυστηρής λιτότητας – της πτώχευσης του δημοσίου και της περαιτέρω βύθισης της πραγματικής οικονομίας στην όλο και επιταχυνόμενη Ύφεση. (Πόσο δε μάλιστα που η εν λόγω διακυβέρνηση κάθε άλλο παρά αποτελεσματική ήταν!)

Η ήττα της Αντιμνημονιακής παράταξης θα έρθει (εκτός κι αν μεσολαβήσει μια αλλαγή στάσης από τον Σύριζα) λόγω μιας άλλης εξ ίσου στυγνής πραγματικότητας: Η Ελλάδα μπορεί να βγει από αυτή την Κρίση με τις δικές της δυνάμεις όσο μπορούσε το Ohio, ανεξάρτητα και αυτόνομα από την υπόλοιπη Αμερική, να βγει από την Μεγάλη Ύφεση το 1931. Σε καμία των περιπτώσεων! Μας αρέσει δεν μας αρέσει, η τύχη της Ελλάδας είναι αναπόσπαστα δεμένη με εκείνη της υπόλοιπης ευρωζώνης. Όσο βαυκαλιζόμαστε ότι μπορούμε να διαχωρίσουμε την πορεία μας από την Ευρώπη και, με τις δικές μας δυνάμεις, να πορευτούμε σε ένα καλύτερο αύριο, δημιουργούμε τις συνθήκες μιας συντριπτικής ήττας της ελπίδας ότι η Αντιμνημονιακή ψήφος θα βγει σε καλό.

Εδώ λοιπόν έγκειται η ουσία της υπόθεσης: Από την μία ο σεβασμός των όρων του Μνημονίου όχι μόνο δεν ενδείκνυται αλλά

Το φάντασμα του Τσίπρα

Αναδημοσίευση από το «Κουτί της Πανδώρας«, 9/5/2012. Με έντονα οι δικές μου επισημάνσεις.

του Κώστα Βαξεβάνη

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ την Ευρώπη. Δεν είναι το φάντασμα που περιγράφεται στο κομμουνιστικό μανιφέστο. Είναι το φάντασμα του Τσίπρα. Για όσους δεν καταλάβατε ακόμη, η Ευρώπη ολόκληρη- η Ελλάδα σίγουρα- κινδυνεύει από την πιθανότητα ανάληψης της εξουσίας από τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ. Ό,τι έφτιαξαν με επιμέλεια τόσα χρόνια οι κυβερνήσεις της Ελλάδας πάει κατά διαόλου. Η χώρα δεν θα είναι η ίδια. Το τιμόνι της δεν θα είναι στα στιβαρά χέρια της Τόνιας Αντωνίου, της Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου, του καπετάνιου του Τιτανικού Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Η καρέκλα της εξουσίας δεν θα τρίζει πια, κάτω από το πολιτικό βάρος του Ευάγγελου Βενιζέλου και ο Άκης δεν μπορεί πια να βοηθήσει γιατί είναι φυλακή. Η ευρωπαϊκή προοπτική του Σαμαρά που ατένιζε την Ευρώπη στα προεκλογικά σποτ από τα παράθυρα της Αγιά Σοφιάς απειλείται να ακυρωθεί. Ο δε Καραμανλής, δεν θα μπορεί να αρθρώσει στο μέλλον ούτε τις 15 λέξεις που είπε μέσα σε 3 χρόνια. Ακέραιοι άνθρωποι όπως ο Παυλίδης, ο Μπασιάκος, ο Δούκας, κάτι κουμπάροι μετά του Παναγιώτη Ψωμιάδη, δεν θα μπορούν πια να προσφέρουν. Όλα θα παραδοθούν στο χάος.

Ποιο είναι το χάος; Φαντάζομαι οι άνθρωποι θα έχουν μισθούς πείνας, οι συντάξεις δεν θα υπάρχουν, οι νέοι θα είναι άνεργοι, οι τράπεζες θα παίρνουν τα σπίτια, δεν θα υπάρχει όραμα και προοπτική, η χώρα θα καταρρεύσει.

Ας σοβαρευτούμε λοιπόν τώρα. Το χάος είναι εδώ. Τρία χρόνια τώρα. Με τα μνημόνια και τις πολιτικές που εφαρμόζουν. Μπροστά δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο χάος. Σε λίγο θα βγάλουμε τα κονσερβοκούτια (αυτά που δεν έβγαλαν οι κομμουνιστές της ψυχροπολεμικής προπαγάνδας) και θα σφαζόμαστε μεταξύ μας για να μοιράσουμε τα λίγα που έχουν απομείνει. Τα μνημόνια ρίχνουν την χώρα στην ύφεση και στη συνέχεια η ύφεση χρησιμοποιείται για να παρθούν άλλα μέτρα. Γιατί το κάνουν αφού δεν βγάζει πουθενά; Δεν γίνεται αλλιώς θα πουν οι αυτοαποκαλούμενοι «ευρωπαϊστές».

Θέλω να δείξουν τα πρακτικά ενός μόνο υπουργικού συμβουλίου στο οποίο πραγματικά εξέτασαν μια άλλη πρόταση για την Οικονομία εκτός από την Τρόικα και τα επιχειρήματα με τα οποία την απέρριψαν ως μη πραγματοποιήσιμη. Μία μόνο.  Δεν υπάρχει γιατί δεν εξέτασαν ποτέ καμιά άλλη πρόταση. Μας έβαλαν στο ΔΝΤ γιατί έτσι ήθελαν.

Υποστήριξαν με κάθε τρόπο, πως αυτό είναι το καλύτερο για την Ελλάδα και δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα διαπραγμάτευσης. Ν, όμως που στις πρώτες τους μετεκλογικές δηλώσεις Σαμαράς και Βενιζέλος, για να αποφύγουν τον «σκόπελο Τσίπρα» υποστήριξαν πως πρέπει να κάνουμε επαναδιαπραγμάτευση. Μια επαναδιαπραγμάτευση που πριν από τη απειλή των εκλογικών αποτελεσμάτων, υποστήριζαν πως δεν μπορεί να γίνει.

Ουρλιάζουν στα κανάλια πως απειλούνται οι Τράπεζες και η ρευστότητα. Πως ο Στρατούλης θα εθνικοποιήσει τις καταθέσεις. Ποιά ρευστότητα και αποθεματικά των Τραπεζών; Ποτέ δεν υπήρξαν. Οι Τράπεζες χωρίς κανένα θεσμικό έλεγχο, έπαιρναν τις καταθέσεις των καταθετών, (αυτές που θα πάρει ο Στρατούλης) και με αυτές έδιναν δάνεια στους ανθρώπους τους και σε δικές τους Offshore εταιρείες, οι οποίες μετά εμφανίζονταν να κάνουν αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της Τράπεζας. Δεκάρα τσακιστή δεν έβαλαν ποτέ. Καταχράστηκαν χωρίς έλεγχο τις καταθέσεις του κόσμου.

Δεν θέλω να επιχειρηματολογήσω υπέρ του Τσίπρα, του Κουβέλη ή του Καμμένου. Απλώς θεωρώ κατάντια για την Δημοκρατία να γυρνάμε στην δεκαετία του 50, όταν ο φόβος μην μας πάρουν οι κομμουνιστές τις περιουσίες και τις γυναίκες μας, χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργηθεί το παρακράτος και να γίνουν οι άνθρωποι υποχείρια. Αυτή η «Δημοκρατία» των εκβιασμών, δημιούργησε το πελατειακό κράτος, τη διαφθορά και τους «εθνικούς» κλέφτες. Αυτές οι τεχνητές απειλές δημιούργησαν την Ελλάδα της υποτέλειας, της Ψωροκώσταινας και τελικώς της αναξιοπρέπειας.

Δεν ξέρω αν ο Τσίπρας μπορεί και πώς, να κυβερνήσει, αλλά ξέρω καλά, όπως όλη η χώρα ποιοι μας κυβέρνησαν και πώς. Κυβέρνησε ο Άκης, ο Τσουκάτος, ο Ρουσόπουλος με τις ευλογίες του Εφραίμ και το απολυτήριο εξαταξίου Γυμνασίου και δεν μπορεί ο Τσίπρας ή ο Παπαδημούλης; Φοβόμαστε μήπως μας ρίξουν στο χάος; Και το λένε την ίδια ώρα που χάρισαν δισεκατομμύρια στους Γερμανούς των υποβρυχίων και στη SIEMENS;

Να σας το πω χοντρά; Κυβέρνησαν πρωθυπουργοί που έπαιζαν playstation στου Μαξίμου και φόραγαν βραχιολάκια ισορροπίας Power Balance και δεν μπορούν αυτοί που έχουν ένα άλλο προβληματισμό; Μπορούσαν υπουργοί που έκαναν τους νόμους περί ευθύνης υπουργών, τους εκλογικούς νόμους, τους νόμους που αμνηστεύουν κλέφτες, υπουργοί που ήταν οι ίδιοι κλέφτες και δεν μπορούν άλλοι;

Γιατί; Γιατί δεν είναι όσο “ευρωπαϊστές” όσο θέλουν τα κανάλια και τα εκδοτικά συγκροτήματα; Απέναντι στα φαντάσματα που επικαλούνται ως επικίνδυνα, προτιμώ την πραγματικότητα που είναι ξεκάθαρη. Μπορούσαν όλοι αυτοί τόσα χρόνια και δεν μπορούν οι άλλοι; Ας απαντήσει ο καθένας μόνος του.

Κύριος ποιμαίνει με

Θυμάμαι συχνά τα (πικρόχολα και σαρκαστικά) λόγια ενός καλού φίλου: «Είναι δυστυχία να ξέρει κανείς την αλήθεια. Τα πρόβατα είναι ευτυχισμένα: δές πως βόσκουν αμέριμνα, μη γνωρίζοντας τίποτα για το μέλλον τους, μέχρι τη στιγμή της σφαγής τους».

Το παρακάτω, λοιπόν, είναι αφιερωμένο σε όσους, ενώ γνωρίζουν αυτό, αυτό, αυτό και αυτό, εξακολουθούν να κοιμούνται αμέριμνοι στο μαντρί, με τη μεταφυσική ελπίδα πως -δεν μπορεί- κάτι θα γίνει στο τέλος, και ο στοργικός  τους ποιμένας θα τους γλιτώσει από τη σκληρή τους μοίρα. Και μια προσωπική εκμυστήρευση: ως μακαρίους εν τη αμεριμνησία τους, τους ζηλεύω…

–Κύριος ποιμαίνει με και ουδέν με υστερήσει.
-Εις τόπον χλόης, εκεί με κατεσκήνωσεν , επί ύδατος αναπαύσεως εξέθρεψέ με.
-Την ψυχήν μου επέστρεψεν, ωδήγησέ με επί τρίβους δικαιοσύνης, ένεκεν του ονόματός αυτού.
-Εάν γαρ και πορευθώ εν μέσω σκιάς θανάτου, ου φοβηθήσομαι κακά, οτι συ μετ΄ εμού ει.
–Η ράβδος σου και ή βακτηρία σου αύταί με παρεκάλεσαν.
-Ητοίμασας ενώπιόν μου τράπεζαν, εξεναντίας των θλιβόντων με.
-Έλίπανας εν ελαίω την κεφαλήν μου, και το ποτήριόν σου μεθύσκον με ωσεί κράτιστον.
–Και το έλεος σου καταδιώξει με πάσας τας ημέρας της ζωής μου, και το κατοικείν με εν οίκω Κυρίου εις μακρότητα ήμερων. 

Μόδα και πολιτική (2)

Μετά την κατηγορία του «ντεμοντέ» που προσήψε ο Ευάγγελος Βενιζέλος στον Αντώνη Σαμαρά, το επιτελείο του τελευταίου επιδεικνύει αυξημένη ευαισθησία σε θέματα ενδυματολογικού κώδικα. Τα κόκκινα μπλουζάκια στις προεκλογικές συγκεντρώσεις έγιναν στόχος της fashion police της Νέας Δημοκρατίας.

Δείτε το βίντεο.

Μόδα και πολιτική

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος χαρακτήρισε, λέει, «ντεμοντέ» τη διεκδίκηση του Αντ.Σαμαρά για αυτοδυναμία.

Σωστά. Φέτος φοριέται πολύ γαλαζοπράσινο ντέ-πιές με προαιρετικό αξεσουάρ γούνα από γδαρμένο Ελληνα φορολογούμενο.

Προμνησία (déjà vu) (2)

«Δεσμεύομαι για τον Ιούνιο ότι δεν θα γίνουν τυφλές, οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, αλλά διαρθρωτικές αλλαγές».

Τον Ιούλιο όμως;

«Δεσμεύομαι για τον Ιούνιο ότι δεν θα γίνουν τυφλές, οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, αλλά διαρθρωτικές αλλαγές».

ΜΗ τυφλές περικοπές θα γίνουν;

Προμνησία (déjà vu) (1)

Εχει κανείς άλλος αυτήν την αίσθηση déjà vu;

Τη σταδιακή κατάργηση -μόλις λειτουργήσει ο μοχλός της ανάπτυξης- των έκτακτων φόρων και τελών που επιβλήθηκαν λόγω της κρίσης, αλλά και τη μη επιβολή νέων φόρων προαναγγέλλει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος σε συνέντευξη του στο Βήμα της Κυριακής.

Ο κ. Βενιζέλος τονίζει ότι δεν θα επιβληθούν νέοι φόροι, δεν θα θιγούν οι χαμηλόμισθοι και δεν θα γίνουν «τυφλές οριζόντιες περικοπές».

Το πραγματικό διακύβευμα των εκλογών

…το ποιο είναι το διακύβευμα για τον λαό είναι βασικά ταξικό θέμα και, στην πραγματικότητα το διακύβευμα που υιοθετεί η κάθε παράταξη είναι επίσης ταξικό, έστω και αν επιμελώς το αποκρύβει τόσο η παράταξη όσο και τα ΜΜΕ που την στηρίζουν, ώστε να παρασύρουν και τμήματα του εκλογικού σώματος να στηρίξουν παρατάξεις που δεν εκπροσωπούν το ταξικό τους συμφέρον. Αυτή άλλωστε είναι η πεμπτουσία της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» όπου, ενώ υπάρχουν σαφείς ταξικές διαιρέσεις στη κοινωνία, οι διαιρέσεις αυτές αγνοούνται για χάρη δήθεν ενός ‘γενικού συμφέροντος’ που στην πραγματικότητα όμως,  και ιδιαίτερα σε μια κρίση καταστροφική σαν τη σημερινή, είναι απλά προϊόν φαντασίας ή θα έλεγα μέσο εξαπάτησης για την υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου, εφόσον βέβαια η ύπαρξη ταξικών συμφερόντων δεν επιτρέπει την οποιαδήποτε αναγωγή σε γενικό συμφέρον, τουλάχιστον  για θέματα που αφορούν την οικονομική σφαίρα.

Ο Τάκης Φωτόπουλος(1) είναι ένας διανοούμενος που επιμένει, εδώ και χρόνια, να διατυπώνει τη δική του διακριτή πολιτική πρόταση, κρατώντας πάντοτε τον πολιτικό  του λόγο αξιοπρεπή, νηφάλιο, μακριά από λαϊκισμούς και υστερίες. Και αυτό από μόνο του θα άξιζε προσοχής – αλλά δεν είναι μόνον αυτό: το πρόταγμα της Περιεκτικής Δημοκρατίας(2) – του οποίου ο Φωτόπουλος είναι ο θεωρητικός θεμελιωτής- περιέχει πλήθος απόψεων και προτάσεων που αφορούν οποιονδήποτε έχει έστω και μια φορά προβληματιστεί για το θέμα των εναλλακτικών κοινωνικών οργανώσεων. Ακόμη κι αν κάποιος δεν συμφωνεί μαζί του σε όλα τα σημεία, το λιγότερο που πρέπει να κάνει είναι να τον διαβάσει με προσοχή.

Στο άρθρο που ακολουθεί (αναδημοσίευση από το ιστολόγιο eutopia vs pragma), ο συγγραφέας με λιτό, σύντομο και εύστοχο τρόπο εξηγεί τί διακυβεύεται για την κάθε κοινωνική τάξη στις εκλογές της 6ης Μαΐου.
Με έντονα γράμματα ορισμένες δικές μου επισημάνσεις.

Το πραγματικό (και κρίσιμο) διακύβευμα των εκλογών

του Τάκη Φωτόπουλου

Οι επικείμενες εκλογές δεν είναι απλά οι πιο κρίσιμες στην μεταπολίτευση, αλλά, θα μπορούσε

Οι γριές πουτάνες

Αρθρο του Κώστα Βαξεβάνη από το lifo.gr. Το αλίευσε η «Καλύβα ψηλά στο βουνό«.
Οι επισημάνσεις (με έντονα γράμματα) δικές μου.

Ο θυμός που υποκλίνεται στον φόβο, το αυτομαστίγωμα και μερικές οικείες πολιτικές πρακτικές.

Σε ένα από τα γνωστά ανέκδοτα της εποχής του Ψυχρού Πολέμου ο ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης Λεονίντ Μπρέζνιεφ επισκέπτεται τις ΗΠΑ. Ο Πρόεδρος Ρόναλντ Ρήγκαν τον υποδέχεται και τον ξεναγεί στα επιτεύγματα της Δύσης. Ένα από αυτά είναι και ένα υπερπολυτελές πορνείο. Ο Μπρέζνιεφ είναι ενθουσιασμένος από την εξυπηρέτηση και τη φροντίδα και αποφασίζει να κάνει ένα και στη Σοβιετική Ένωση. Όταν επιστρέφει, αναθέτει σε μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος να στήσουν το λαμπερό πορνείο. Η επιχείρηση στήνεται, αλλά δεν πάει καλά. Μετά από καιρό ο Μπρέζνιεφ τηλεφωνεί