Η «δημοκρατία» του 1%

Αναδημοσίευση από «το Ποντίκι«, 3/5/2012. Με έντονα γράμματα οι δικές μου επισημάνσεις.

Κυριακή κοντή γιορτή και ως εκ τούτου ελάχιστη σημασία έχουν οι προβλέψεις. Η μόνη πρόβλεψη που θα διακινδυνεύσουμε είναι ότι αυτή τη φορά από τις κάλπες, δεν θα προκύψει απάντηση, αλλά ένα μεγάλο ερώτημα αίτημα της κοινωνίας, το οποίο θα ορίσει το πλαίσιο του νέου πολιτικού σκηνικού της χώρας…

Αναζητώντας το κοινωνικό αίτημα και πως αυτό διαμορφώνεται σε συνθήκες (παγκόσμιας) κρίσης ίσως είναι χρήσιμο  να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στο «ιδανικό και δικαιότερο» μοντέλο διακυβέρνησης, την αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Τώρα πια, οι  διθύραμβοι για τα πλεονεκτήματά της είτε ακούγονται  φάλτσα είτε αφορούν ολοένα και λιγότερους. Πόσοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στο νόμο; Ότι υπάρχει διάκριση των εξουσιών; Ότι η κυβέρνηση που προκύπτει από την αβίαστη έκφραση της βούλησης των πολιτών λειτουργεί υπέρ των συμφερόντων του λαού;

Ψάχνοντας τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα ας ρίξουμε μια ματιά στο σαφέστερο και ευκρινέστερο παράδειγμα του κόσμου μας. Στη μητρόπολη (ΗΠΑ).

Εκεί σύμφωνα με στοιχεία της Merrill Lynch υπάρχουν οι εξής